… i zjadły już wszystkich turystów, którzy chcieli im zrobić zdjęcie. Ostał się tylko nasz Czado ! A może to nie Tatry tylko Juraseat Park ?

To istny Mordor, Czado ! Sauron by tu wykuł wieżę, gdyby tylko wiedział …To bezkresna Tatrzańska Reduta Ordona ‘najeżona ostrzami bagnetów’. Za nią hen, hen powódź dolin, morze nacierające na skałę.

…. i co by tu zrobić z tą chwilą, gdy złotawe plamy słońca przenikają przez chmurne niebo kładąc się wygodnie na przeciwległych zboczach…jak TUTAJ…. i co zrobić z tą chwilą, gdy tęczowy promyk słońca usiadł mi na dłoni i tak mi się od tego wariować zachciewa bardzo ;o)))…. żeby tylko nie musiał odlecieć zbyt szybko ten posłaniec słonecznych rozkoszy i mnie siebie nie pozbawił ….bo ciepło i dobrze… wystawiam piegi na słońce…za kilka dni będę wiedziała dokładnie co można zrobić z taką chwilą na niedużej łące …..a teraz pomarzyć tylko mogę o porządnym wyjściu w góry…chociaż…?… jakby lepiej zaplanować niedzielę….

…..a słowa pieśni Indian Nawajo tłumaczą pragnienie wędrowania wśród górskich szczytów ;o)….tam bliżej do nieba i więcej wiatru ,zatem…. ‘Podążaj szlakiem tęczy, a wszystko wokół ciebie stanie się piękne.Z każdej ciemnej dolinyjest jakieś wyjście,jakiś tęczowy szlak.’….

…zaparło mi dech w piersiach…bardzo proszę o więcej takich spojrzeń-mogę pana oczami ogladać Tatry dziękujęp.s.nawet pan nie wie jaką mi radość sprawiły te ostatnie zdjęcia , było mi dane tylko raz być w Tatrach i zrobiły na mnie „piorunujące” wrażenie a dziś przypomniala mi się namiastka tego co wtedy czułam……jeszcze tam kiedyś pojadę…

…jak dla mnie to sporo śniegu jeszcze pozostało… marcem mi zapachniało i mroźnym, orzeźwiającym powietrzem – to chwila wytchnienia i garść tlenu w spiekocie dnia dzisiejszego…Domyślam się Waldku, że na tatrzańskich wysokościach dogoniłeś odchodzącą wiosnę i zdąrzyłeś się z nią pożegnać… tak jak chciałeś. …masz nosa – zimy też widziałeś gdzie szukać, gdy nie chciała do nas przyjść mimo stycznia w pełni…. ale lato niecierpliwie czeka w cieniu maków i zielonego zboża, nie ma co sie przed nim wzbraniać… już niedługo najkrótsza noc, a z nią kolejne z Wielkim Wozem nad moją głową, który podczas nocnych tułaczek pokazuje mi w którą stronę iść, by nie zbłądzić gdy księżyca na niebie brakuje…Serdecznie pozdrawiam… zapachem skoszonej trawy w kroplach deszczu upragnionego.P.S. Wśród gwiazd tylko Wielki Wóz rozpoznaję bezbłędnie, może dlatego tak go lubię …. trochę samolubnie

Najpiękniejsze zdjęcia jakie kiedykolwiek widziałam, to u Ciebie na blogu… Co jedno zdjęcie, to ładniejsze… Cóż, pozdrawiam

tak. . . masz rację! zupełnie tak, jakby czegoś szukały, wypatrywały żółciutkimi oczętami. . .

czy to przypadkiem zawilece zadzierajace swe glowki ku sloncu?

przepiekne i takie dumne:)

…sasanka alpejska, występuje też w Bieszczadach razem z Żubrem chyba? kolorowych snów……..

a jednak sasanki:)cos dobrego na koniec dnia?!

…sasanki?

… a wiesz Carrmelito, że sprawdzę przy okazji w biografii tych malarzy jaki mieli „patent” na malowanie w górach, bo z użyciem sztalugi przy tamtejszych wiatrach to pewnie trudno.Myślę, że gdy pogoda nie sprzyjała to robili szybkie akwarelowe szkice, podobnie jak uczniowie Wojciecha Gersona podczas tzw. „wycieczek piechotnych”. Gerson żył na przełomie XIX i XXw., prowadził Klasę Rysunkową w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych i swoim uczniom zalecał studiowanie z natury, a wielu uważa iż w Polsce był prekursorem malowania w plenerze. Sam Wyczółkowski był uczniem Gersona więc całkiem możliwe, że obrazy które teraz możemy podziwać powstały „na żywo” i w całości w górach….a może były początkowo entuzjastycznym szkicem, który dopiero w zaciszu pracowni dojrzewał? A artysta już sam (bez gór) zmagał się z oddaniem właściwych barw i nastroju jaki mu na górskich szczytach bądź przełęczach towarzyszył… ciekawe jak było naprawdę ?A Tatr to ja się trochę boję… może nie tyle Tatr co siebie, bo jak się uprę… to nawet po „swoim trupie” na szczyt wejdę. A to nie dobrze, mogę się przliczyć ze swoimi siłami, a wtedy może być źle… czasami trudno mi powiedzieć sobie …”wystarczy na dziś”… trudno sobie odmówić kolejnego wzniesienia, kolejnego szczytu kiedy ten w zasięgu kroku… w zasięgu ręki.A kolana słabe… miernoty… chętnie bym je wymieniła na zdrowszy model Pozdrawiam… do zobaczenia na górskich szlakach

Wyobraź sobie Ameli, ile czasu musieli spędzić tam na grani Witkiewicz i Wyczółkowski, ile razy musieli cykl ten powtarzać, żeby oddać tak ulotną chwilę światła w Tatrach. Namalować te barwy, tak zmienne ‘pod batem’ nacierających w nieskończoność chmur. Malarze nie raz marźli na wietrze, by uchwycić nieuchwytne. Tatry kapryśne są, nieprzewidywalne, kuszące i wszechwładne. Raz płonące od żaru słonecznego, a za chwilę lodowate do szpiku kości. Tęsknię za nimi, kocham je za ich surowe, niedostępne piękno. Daj mi Boże siły jeszcze raz się w nich zatracić, jeszcze raz się z nimi zmierzyć !

…a na prawo, pod chmurami coś jakby małe prywatne tornado?… z podziwem i respektem trzeba ….albo zmienić kierunek podróży Czarodzieja, albo też podziwiać bez strachu taką zapowiedź dziwnych rzeczy…a może lepiej pomyśleć optymistycznie ,że to tylko taki kształt chmury nic niewinnej i spokojnie pożeglować wzrokiem wzdłuż garbatych linii tatrzańskich grani….. niedługo wakacje i też tam będę, O!….i zdecydowanie jakiś uśmiech szelmowski dla Czarodzieja z tego powodu ;o))))…..

I gorąco polecam obejrzenie pasteli Leona Wyczókowskiego „Mnich nad Morskim Okiem”… chmurność, majestat… i spokój tamtych gór porównywalne z Tatrami w Twoim ujęciu Waldku…Zresztą nie tylko Wyczółkowski w Tatrach inspiracji szukał… lecz Twoje dzisiejsze spojrzenie na góry ten właśnie obraz mi przypomniało.Na przełomie XIX i XX w. (jak pamiętacie wtedy Polski na mapie nie było) wielu artystów swojej tożsamości – tożsamości narodowej poszukiwało bądź w folklorze i pejzażu wiejskim, bądź zaszywali sie w Tatrach i tam chłonęli Polskość lecząc rany na duszy i serce tęskniące, przez zaborców sponiewierane. Dużym „powodzeniem” cieszyło się właśnie Morskie Oko – sam Wyczółkowski popełnił kilka pasteli na jego temat… jest takie jedno niesamowite ujęcie gdy nad stawem malowanym w błękitach i granacie wznoszą się góry o fioletowo-liliowych zboczach.Tatry malował też Stanisław Witkiewicz (ojciec Witkacego), np. Czarny Staw albo hale z morzem krokusów na pierwszym planie, a w oddali z piętrzącymi się, śniegiem jeszcze otulonymi szczytami.Dość realistycznie do tematu gór podchodził Aleksander Mroczkowski, jego Morskie Oko, Zawrat czy widok na Dolinę Białej Wody oddane są w szczegółach niemal z fotograficzną dokładnością.Ciekawe czy dzisiaj są jeszcze artyści, którzy tworzą z taką pasją i pokorą wobec górskiego pejzażu jak Ci z okresu Młodej Polski?… widziałam w Zakopanem malowane górskie widoki, ale wydaje mi się, że są robione „pod kupujących”, a ich autorzy raczej prawdziwego siebie w nich nie wyrażają… może się „wstydzą”?…szkoda… bardziej szczere byłyby wtedy ich góry.I tak dla przekory jeszcze dopiszę, że bacznie obserwowałam jak z każdym nowym zdjęciem topniała ilość śniegu na „tytułowej stronie” bloga, a tu Waldku dostarczasz nam niespodziewanie nową porcję, ale on w Tatrach to chyba nie wszystek zginie (parafrazując: „nie wszystek umrę”).Pozdrawiam i dziękuję za Tatry… miło je u Ciebie odwiedzić, nacieszyć się ich widokiem, bo osobiście już nie dam rady spotkać się z nimi w tym roku.

…….zwiewne mgły płyną chmurami…i tak daleko tutaj do trosk i zgiełku…. w ciszy gór i świerków(?) napełniam oczy świeżą łąką i nie mogę doczekać się świtu….. a może, przy odrobinie szczęścia, zimną rosą powita poranek?…. i dzień się kolejny otworzy…. już teraz mrużę oczy i przytulam ciszę, co kryje się gdzieś we mnie …..

….oczywiście, że NIE ZAWSZE marzenia bywają niepoprawne…. …ale błądzić również w ortografii (?)…..wstyd mi ;o))…ale, oj tam WYBACZYCIE?….

Nie skopałaś! Tak też chciałbym napisać. Pozdrawiam.

Tak pamiętam doskonale, była rosa… wieczorna. Nie zdjałem butów bo domu było daleko, nie byłoby gdzie umyć i stóp by z powrotem założyć buty, a boso pociemku trudno. Pozdrawiam!

Sorry-”skopałam” ważny cytat,ale mam nadzieję,że nie sens…

Wiesz Carrmelito… Najbliższych się nie wybiera… Zwierząt też nie powinno (z takiego założenia wychodzę, dlatego tak wszystko przeżywam, bo daru od losu – jakim był Stefan – nie mogłam przyjąć)… ale Ich wszystkich należy kochać i szanować za to, że po prostu są. Bez Nich, jak pisał Czado nie istniejemy.I choć z Najbliższymi często się nie zgadzam i „okoniem staję” to jednak z całego serca staram się ich zrozumieć – przecież nie chcą dla mnie źle, a jeśli chodzi o Stefana to w dużej mierze rozchodziło się o moje – nasze bezpieczeństwo i byśmy kłopotów nie mieli…Niestety z przykrością muszę stwierdzić i nie da się tego ukryć, że żyjemy wśród utartych stereotypów, a przypiętej „etykiety” trudno się pozbyć (nawet w przypadku zwierząt).I masz rację, że czasmi czuję się osamotniona – nie ja jedna z pewnością – ale jest przy mnie ktoś kto podnosi mnie na duchu i wróży lepsze jutro. Zresztą… dzięki Wam drodzy blogowicze i dzięki Waldkowi, który gości tu nas z pogodnymi myślami, ale też naszymi rozterkami myślę, że nikt z nas nie będzie nigdy sam, musimy tylko… odszukać się w tym wielkim świecie – przecież jest nas wielu podobnie myślących i czujących…poeci z „kurzem w skarpetkach” )) i różowymi obłokami w myślach i z wilkim sercem – gorącym niczym czerwień maków

Wcześniej chciałam Ci na to zwrócić uwagę, ale nie miałam śmiałości …Sama to napisałaś i na pewno przeczuwasz, że Twoi najbliżsi nie kochają zwierząt, nie widzą ich piękna i mądrości. Myślą tylko o swojej wygodzie ( Zwierzę domowe to nie odkurzacz, mikser czy telewizor ! Nie ma być użyteczne, łatwe i ciche w obsłudze ). Ci ludzie nie mają litości ani nad psem ani nad Tobą … Musisz się czuć czasami osamotniona wśród takich ludzi. Nie rozumiem takich potworów ! Pewnie nigdy sami nie mieli zwierząt i się ich obawiają. Biedni, ograniczeni, słabi ludeczkowie … To ich trzeba było pognać, a nie Stefana !!!!!!! Wrócili by potem z podkulonymi ogonami, prosić o przebaczenie. Przepraszam, Ameli, ale wiesz, że czasami ponoszą mnie emocje ! Współczuję Ci z całego serca …

Czy mogłabym umieścic na swoim fbl zdjęcie ze stokrotkami (chyba 3 od góry). Oczywiście z informacją skąd pochodzą i kto jest ich autorem.Jestem w dość trudnej sytuacji, a stokrotki i to niebo są symbolem tego co się stało. Bo jeszcze niedawno ja sama byłam.. własnie stokrotką.Serdecznie pozdrawiam i zostawiam namiary :www.esemoka.photoblog.pl

Mnie również Carrmelita otworzyła szerzej oczy na ten świat i m.in. na krzyże wieńczące kopuły i wieżyczki kościołów czy cerkwi, bo przecież rzadko kiedy są jednakowe… na co wcześniej zupełnie nie zwracałam uwagi.Teraz wiem… bacznie obserwuję… i w kadrze różnorodność próbuję „pomieścić” – z różnym skutkiem, niestety

i mnie cisza zaczela przepelniac poplatana nicmi tesknoty za tym pieknem ktore dzieki Tobie moge ogladac…i prosze jeszcze

brak słów ….

Ach… Super masz te zdjęcia. Ja też teraz byłem w górach, ale nie miałem okazji widzieć ich o zmroku. Pozdrawiam i zapraszam do mniehttp://album-foto.blog.onet.pl/

„najbliżsi,z Których jestem i z Którymi jestem…” – piękne…Oni są najważniejsi…To wielki dar,gdy Ich mamy…Musimy dbać o ten skarb,strzec,dziękować zań…Codziennie…

Nie zostawimy Cię J. bez dobrych myśli, przecież wiesz… i proszę nie czuj się osamotniona w swoim myśleniu …jesteśmy z Tobą, bo zawsze będzie ktoś, kto podobnie jak Ty szuka na wszystko dobrej recepty i ja też często chciałabym „odmienić ten czas”… w myślach próbuję…Dzisiaj nowy już dzień – świeży oddech życia, promieniami słońca roześmiany i tylko spójrz w niebo – tak masz do niego blisko – a kolor niezpominajek przypomni się na wieczność…Głowa do góry… głowa w chmury i niech tylko czubki palców trawy się trzymają lub po ziemi stąpają… „uśmiechnij sie do nas, do siebie też”

…nareszcie osiągnięty ? Piszesz dzisiaj Waldku o swoich zdjeciach w ten sam sposób jak ja często myślę o moich komentarzach pozostawionych u Ciebie (oczywiście nie uważam ich za niezwykłe, ale że napisane pod wpływem silnych emocji – następnego dnia wydają się być „niepotrzebnym krzykiem”, że zakłucają ową ciszę……a co się stanie jak ten czas inności minie… zapomnisz? Chyba nie…prawda?… i nie chciałam przysporzyć Tobie trosk związanych ze Stefanem, pewnie swoich masz sporo, nie myślałm, że tak to do siebie weźmiesz…ale bardzo dziękuję za dobre myśli i pomoc.Stefana już ze mną nie ma bardzo mi Go brakuje.I tak naprawdę czuję się podle, że musiałam go oddać… zawiodłam jego zaufanie, którym mnie obdarzył….Myślałam, że mu w jakiś sposób pomogę, ale chyba tylko dodatkowo zraniłam. Nigdy nie zapomnę, gdy pakowałm jego „rzeczy”, a on się dziwił – Dlaczego? i kiedy rozmawiałm z jego nowym panem, a on stał u mojej nogi i tak żałośnie piszczał ((( wszystko rozumiał – wszystko i płakał…Wstrząsjące przeżycie…Nie był świętoszkiem, potrafił nabroić, ale wtedy robił minę jak Kot w butach ze Shreka, który prosił by kompani go zabrali ze sobą.Najmilsze chwile ze Stefanem (dla mnie – myślę że dla niego też) były wtedy gdy przytulał swoją mordę do mojej twarzy, ja go obejmowałam rękami i głaskałm po grzbiecie – w takim objęciu łagodniał jak baranek i mogliśmy tak nawet godzinę wytrwać.Dzisiaj w domu posprzątałm po Stefku, ale nadal czuję jego zapach, a najbardziej tu przy komputerze… to chyba dlatego, że zawsze wytrwale towarzyszył mi gdy przesiadywałm nocki w Pejzażach.Zawsze marzyłam, by mieć czworonożnego przyjaciela… miałam … przez tydzień.I proszę Pana Boga, by na mojej drodze nie „zostawiał” mi już zwierzaków, bo choć bezgraniczną czułością obdarzę to na nic ona skoro nietrwała i tylko na chwilę, bo przygarnąć ich nie mogę… nie teraz i tylko smutek wprowadzam w te mądre, kochające główki.

Czado, skoro zaciekawiły Cię cerkiewki, zacytuję dziwny wiersz o nich z arsenału J. Harasymowicza ( oczywiście ):’Jastrzębik leży u stóp Jaworzyny, tam gdzie wilkiswe trójkątne pyski do góry unoszą niby płoty. …W Jastrzębiku kopuły brązowe, cerkiewne kopuły.Chmary kawek otaczają je wirem niezmierzonymi dziobią je jak wielkie czerstwe bułki,więc starowinki trzeszczą pod wiatrem górskim, szalonymKu wiosce, …ryś może spoziera z Jaworzyny granatowych mroków,zaś w kopułce cerkwi ten mieszka, któremu na karkujak szczotkastoją włosy zielone, i rzuca kopytko blask, gdy kilkauczyni swych tanecznych kroków….Ach, purpurowy sen trwa w kopułce ciągle, i nigdy nie ginie.Chodźmy, o chodźmy stąd, księżyc jak kogut czerwonypod granatowym skrzydłem jodełki jest już niesionyna sprzedaż.’Boże, jak ten J.H. ‘czuje pismo nosem’ ! Nieprawdaż ?

‘Obłoki jak anioły pochyliły się nad ziemią,skrzydła ich się zetknęły, cisza …’

‘Żyję z naturą, Jak ten liść przelotny,Na liści wiarę’.albo … ‘Miałem sen,że byłem jesionem sypiącymstrąki metafor.Miałem dzień,że byłem człowiekiem sypiącymchmury liści’.

bądź.

Na bal, na bal ! Tylko pamiętaj , że na balu ‘Trzeba chodzić w masce’ ( M.P-J. )

….ok….. i dziękuję Carrmelito, jednak należy mi się taniec pomiędzy gwiazdami, zrobię sobie zatem oko na turkusowo, ubiorę te kieckę…co to wiesz i zaproszę księżyc do tańca….i pozwolę mu się mną zachwycić…..bywaj…. ;o)))……

Telepatia, jak mi Bóg miły ! Latałam i pływałam orko-ptakiem, potem zobaczyłam zdjęcie ‘Ptakiem’ Czado i dziś szykuję się, jak ptak do odlotu … Wracam do ‘krainy łagodności’ i w niedzielę w nocy będę już po tamtej stronie lustra: na rynku w Rymanowie . Nigdy nie przypuszczałam, że tak spiesznie, jak ptak tu wrócę ! Czyż to nie czary, czyż to nie przeczucie, Ameli ?

…….ubiorę srebrną zbroję, odrzucę hardo włosy , podniosę do góry czoło i pomaluję wszystkie niezapominajki w najpiękniejsze błękity, przypomnę sobie wszystkie czarodziejskie zaklęcia pod Tym niebem , nad Tą Ziemią…a później zatańczę do rana, ten mój dziki taniec ze szczęściem ? wierzę tak mocno, że musi się zdarzyć…pozwolisz, Boże?

Poeto… „z kurzem w skarpetkach” ))O tym gdzie uczysz się kompozycji swoich chwil zatrzymanych – wiemy…a co z ich tytułami, skąd do nich czerpiesz inspirację?… bo mnie zadziwiają swoją esencjonalnością… są pytaniem, a jednocześnie odpowiedzią, bywają prowokacją albo też załagodzeniem pędzących myśli, a oczywisty wyraz skrywa niekiedy tyle tajemnicy… jednym słowem tak wiele potrafisz powiedzić…Czy to od gór…przyrody czerpiesz swoje myśli tylko, czy może też i my czasami czymś Cię zainspirujemy…Pytam, bo przed wczoraj dumałam nad orko- ptakami Carrmelity, a następnego dnia Twój tytuł i obraz tak podobne w odczuciach się pojawiły, a może to nie inspiracja, a telepatia Kto wie? chyba tylko Ty Pozdrawiam… najbardziej poetycko jak potrafię

Trzymam kciuki za Twoją siłę i całym sercem i myślami Cię wspieram, bo chyba tylko tak mogę na odległość… I różowych obłoków niech nie brakuje – nawet pomiędzy smutnymi myślami, może wtedy smutki szybciej się rozproszą, a różowe, błękitne czy białe obłoczki siły i wiary dodadzą.Głowa do góry jutro będzie nowy, lepszy dzień…na zielonej łące, rumiankami pachnącej… z głową w chmurach… zapatrzoną

Chyba Czado się ze mną zgodzi, że Anioły ukochały sobie tę krainę i dlatego niebo się przybliża, by miały ‘o krok’. Dlatego skrzydeł nie fatygują i czasami można niechcący Anioły wziąć za życzliwych ludzi, napotkanych gdzieś na szlaku.

powiedz jak to jest ze u ciebie tak blisko do nieba?? ) pozdro

tak…zanurzyc sie w chmurzastym puchu i leciec na skrzydlach wiatru…:)

Nie znam … raczej przypuszczam, robię pewne założenia, określam warunki brzegowe ( Boże, ale to zabrzmiało kuriozalnie !…. ‘Czado w założeniu !?’ ) ;o}Mieszkam po drugiej stronie lustra, po drugiej stronie obiektywu, obserwuję Twoje zdjęcia i czytam Twoje opisy …. reszta jest milczeniem i tajemnicą …

Skąd tak mnie znasz ?

Jeśli w każdym siedzi poeta-to we mnie są jego ilości śladowe.Choćbym nie wiem jak długo dumała,”na rzęsach stawała” – i tak nie napisałabym czegoś równie pięknego.Ja po prostu z innej gliny jestem…I niezmiennie wprawia mnie w zachwyt,że inni to potrafią.No bo – mimo, że znam te wszystkie słowa-trzeba jeszcze „iskry Bożej”.I ma ją nasz Gospodarz…I Wasze trio też…A ja czuję się obdarowywana tymi Waszymi „perełkami”,choć wiem ,że nie powstały specjalnie dla mnie (perły ponoć przynoszą łzy-chciałabym ,by tylko wzruszenia).I za to Wam dziękuję.P.S.Ukochaj góry ode mnie.

Obstawiam, że Waldek uciekł przed burzą, chroniąc cenny sprzęt fotograficzny, ale … gdyby nie on, nasz Fotograf biegałby na deszczu i skakał w żółte kałurze.

Schlebiasz mi, koleżanko. W każdym z nas siedzi mały poeta, który doprasza się wolności … i w tym, który już odważył się coś pisać od siebie … i w tym, który zachwyca się i wzrusza ‘płacząc w klawiaturę’ ( świetne ! ) i waha się, czy się odważyć … Granicą jest nasze wahanie. Poeta siedzi przede wszystkim w Tym, który nas obdarowuje takimi obrazami, a swoje dzieła wzbogaca celnym, nieomal telepatycznym słowem ( jak wspomniała Ameli ).

…..zaczyna padać, pojedyńcze ciężkie krople spadają na włosy, zrywa się szybki wiatr, by przywołać kolejne krople deszczu, zastanawiam się jak daleko jest dom i czy zdążysz przed burzą, a może tak jak ja, czasami chcesz zmoknąć w czerwcu, na łące i lubisz deszcz? uciekłeś czy zostałeś? na tej łące z tysiącami rumianków jak małe słońca…..

Ciężkie burzowe chmury, które przygniatają nas dusznym powietrzem często kojarzą mi się ze stworzeniem świata, jakby to z nich miał się nowy narodzić … czy byłby lepszy?Stąd poniżej E. Stachura i jego… Narodziny ŚwiataOto pierwsze padły słowa: oto stało się!Każda rzecz ma raz początek czy kto chce czy nie!Rodzi się ziemi kula; rodzi się świat!Bezimienni wstają z mułu; idzie w górę las!Rodzi się wąż i robak; rodzi się ptak!Co to będzie, jak to będzie, nie wiadomo nic!Kto już za kim cicho tęskni; nie wiadomo nic!Suną chmury, grzmią pioruny – oto pada deszcz!Pętla czasu się rozwija i do gardła lgnie!Rodzi się życie nowe; rodzi się śmierć!Człowiek stoi ponad wodą, własną zgłębia toń!Rodzi się płacz i lament; rodzi się moc!Ten się dźwiga, ten się garbi, w plecach stoi nóż!Słońce wschodzi i zachodzi, nie przeszkodzi ból!Beznadziejne są nadzieje, wiara, lęk i żal!Starożytność, nowożytność a za dalą dal!Rodzi się ogień wieczny; rodzi się pleśń!Przegrać – wygrać, kochać – gardzić, poza cieniem blask!Rodzi się „nie” jak niemoc; rodzi się „tak”!WALĄ SERCA, KRWAWIĄ STOPY, GOŃMY WIATR!P.S. Wiersz ten doskonale też oddaje moje „dwubiegunowe” emocje, które towarzyszą mi przed każdą burzą (bać się czy cieszyć), bo choć uwielbiam burzę i mogłaby dla mnie trwać godzinami, to z drugiej strony strach we mnie budzi ogromny i zza okna najchętniej ją podziwiam

sa jeszcze takie laki…ech:)

Jak zawsze piękne amarta

lezec w nich:))

Piękny widok… Aż brakuje słów…

…piękne:)tak czekałam na nowe fotografie no i są….dzielne delikatne ‘margaretki’ nawet burza im nie straszna

Czy pamiętasz film pt. ‘Orlando’ w reżyserii Sally Potter, z rewelacyjną rolą Tildy Swinton jako głównego/ej bohatera/ki . Nasz Orlando podróżuje przez wieki zmieniając płeć – taki odruch bezwarunkowy. Spostrzega, że dla niego płeć nie jest ważna tak, jak dla otoczenia. Dla niego liczą się wrażliwe zmysły, rozum, miłość, przyjaźń, polityka, itd. … Film doskonale pokazuje, o co mi chodzi w całym tym zamieszaniu. Jeszcze w XVIII wieku uważano, że kobieta nie ma duszy samoistnie. Może ją osiągnąć dzięki opiece i wpływowi mężczyzny: ojca lub męża, który ją będzie edukował. Samodzielne kobiety przez dewotów – idiotów były odsądzane od czci, wiary i zbawienia.

Tak, rzeczywiście wyglądał jak nawiedzony … poeta kosmosu …Wszystko na kosmiczną skalę !

…wg. mnie ależ Boże broń…co do Twojej tezy lub jak wolisz domniemania …nic z tych rzeczy, po prostu nie za bardzo chciałabym być chłopcem ,uważam, że i wtedy i teraz tak jak piszesz jedno drugiemu nie przeszkadzało…i prócz wstążek we włosach na głowie…. można w niej było mieć odpowiedni poziom oleju, może nawet wyższy niż średnia z tamtych czasów….;o)

Czyżby J., wg Ciebie kobieta w czasach Renesansu, która, jak mężczyźni studiowała ( prawo, nauki ścisłe, języki obce, filozofia, sztuka ), podróżowała i polowała, władała bronią białą i miała wpływy, nie mogła być jednocześnie kobietą umuzykalnioną, piękną i powalającą na kolana ? Jedno drugiemu nie przeszkadzało. W tamtych czasach kobiety nie były edukowane, tylko tresowane. Tylko mądre i bogate starały się żyć i działać jak mężczyźni ( poza swoimi żeńskimi powinnościami ) , choć rzucano im kłody pod nogi.

…..a te wstążki we włosach?…męskie spojrzenia? ..uśmiechy zazdrosnych dziewcząt z sąsiedztwa, te bale i te tańce , w których tylko dzięki temu ,że jestem kobietą potrafię być sobą i ten zachwyt w ich oczach co to wiesz, gdy zatańczysz patrząc w ich niebo?……albo wtedy gdy jestem tylko sobą…… dziwną wróżką z dziwnej bajki, o trochę niebezpiecznej naturze ……..

Prawdziwi ludzie Renesansu z Was…

Teraz lepiej rozumiem… dla mnie też twórcy rotacjii, dywergencji, laplasjaów to poeci najwyżych lotów…

Świetne kadry – zwłaszcza ogromine i przestrzenne niebo i chmury Pozdrawiam i gratuluję

…a jednak smak moich ulubionych lodów waniliowych przesłonił mi myśli o puszystych niebytach chmur pierzasto – waniliowych….. i lubię jasność myśli nad uporządkowanym rytmem życiowych planów co najmniej jak linię tego lasu na horyzoncie…po prostu jestem tutaj…. pomiędzy jedną miedzą zieloną a drugim planem (?) zagajnika , bo przecież las widziałeś? …tylko te chmury niepokojem kuszące ….Kogoś(?)….

…gdy jednorożca przyjdzie czas, trzeba będzie uwierzyć w szczęście na wesołej łące, które może przynieść każdy kolejny dzień, gdy niebo nazbyt niebieskie,chmury pierzaste dokoła, trawa zbyt zielona, a ludzie uśmiechnięci od rana jakby ze snu się jeszcze nie obudzili na dobre, i dalej śnią jakby we śnie ,o swoim szczęściu w innych wymiarach, a rano się uśmiechają do swoich snów, pod warunkiem, że o nich pamiętają nazajutrz…ja zawsze pamiętam…

…mam wrażenie że te białe obłoczki swym ciężarem zgniotą las i wszystko co spotkają na drodze, przetocza się tuż nad powierzchnią ziemi…p.s. strach się bać:)

Cały czas jestem pod dużym wrażeniem twoich paznokci, tipsy świetnie zrobione! Czytałaś portal http://beauty.org.pl/? Ja mam w zakładkach! xd

I kiedy mowa o pachnącym rumianym chlebku z chrupiacą skórką (dodam jeszcze – ciepłym) i wysokim mężczyźnie… uparcie powracają we wspomnieniach moje „randki” Często szwędaliśmy się mocno nocną porą po opustoszałych i jakby przez to bardziej przytulnych ulicach miasta… otulone nocą, w ciepłych światłach latarni wydawało się bardziej przyjazne dla ledwo stąpających po ziemi szaleńców.Droga powrotna zwykle prowadziła w pobliżu piekarni… i nie sposób było oprzeć się temu ujmującemu za żołądek zapachowi… zdziwieni piekarze odstępowali nam bochenek za złotówkę… Była druga, trzecia nad ranem gdy wracaliśmy na stancję… parzyliśmy herbatę z cytryną, smarowaliśmy kromki masłem i tak kończyliśmy kolejny wspaniały dzień… bochenkiem chleba – naszym śniadaniem Myślę, że z chlebkiem tylko najmilsze mogą być wspomnienia… Dobranoc

Dobrze jest wiedzieć, ze jest nas wielu, z kurzem w skarpetach, że poeci…Dziekuję

Uwielbiam tę piosenkę ( nie wiedziałam, czyje są słowa ) ! Chyba już czas sobie ją zanucić:’Chyba już można iść spać, ta-dam, ta-dam,Chyba już nic się nie zdarzy.Chyba już można się położyć …’

Bułat Okudżawa napisał wiersz-receptę na życie dla marzycieli i niespokojnych duchów. Panaceum na zmartwienia. Takie „Prawo Okudżawy”, twierdzenie z tezą i założeniem. Trzeba nam , Blogowicze własnym życiem przeprowadzić dowód na prawdziwość twierdzenia Poety. Do dzieła, kochani ! Szkoda dnia i szkoda tak pięknej nocy !

Chyba już można iść spaćDziś pewnie nic się nie zdarzyChyba już można się położyćMarzeń na jutro trzeba namarzyćTamtą kartkę z wczorajszej nocyTrzeba zmiąć i położyć w koszuI od nowa na nowej kartcePisać nowy, niemiłosny list do losuAlbo donos napisać na życieBo należy mu się swoją drogąI podpisać zgryźliwie „żyćliwy”Tylko gdzie to wysłać, do kogoTakie łóżko, a taka dobra rzeczTo był świetny pomysł z tym łóżkiemGdy ktoś chce sobie życie poprawićTo wystarczy poprawić poduszkęTo tak na Dobranoc słowami Andrzeja Poniedzielskiego (uwielbiam tego pana – jego powagę i ponury nastrój, swoim wydumaniem i „głęboką” myślą zawsze mnie bardzo rozbawi).

Ponownie wracam do Twojego wpisu Carrmelito… tym razem ptaki jeszcze nie śpiewają, ale zaskoczyła mnie zbierzność Twoich i moich refleksji odnośnie pływania (31.05). Ucieszył mnie Twój wpis, bo Tobie w pełni udało się wyrazić ową chęć „pływania” czy też pragnienie, by poczuć na własnym ciele przestrzeń i wolność błekitną… Za sprawą Twojego wpisu ja i moje myśli w orko-ptaki się zmieniamy i szybujemy w toni bieszczadziego błękitu… tak na Dobranoc P.S. właśnie pierwszy ptaszek zaświergotał chyba długo nad tym wpisem dumałam

P.S… albo cudownie szalonych Odmieńców Pozdrawiam

Bardzo, bardzo bym chciała sięgnąć tego nieba, pójść przed siebie na Rawki i Halicz.Albo jeszcze dalej… Zaglądam często do Ciebie i wzdycham do… gór moich kochanych… A one są tak daleko…

oglądnełam wszystkie zdięcia które są na blogu…są poprostu cudowne…trzeba miec talent żeby tak fajnie wyszła fotka. pozrawiam

)) właśnie w tym momencie pierwsze ptaki za moim oknem rozpoczeły poranne trele… czyżby usłyszały w moich myślach poezję o szybowaniu w błękitnych przestworzach… czasami odnoszę wrażenie, że telepatia naprawdę istnieje..Ptakom mówię Dzień Dobry, a Wam drodzy blogowicze Dobranoc Błękitnych snów z horyzontem dalekim – tym, którzy dopiero teraz żegnają poprzedni dzień…

‘moje’ Bukowe, ‘moje’ Bieszczady… zostawiłam tam wszystkie najpiękniejsze chwile mojego życia, tam miał być mój dom. może jeszcze kiedyś będzie. dziękuję, że gdy tak strasznie tęsknię do połonin i serca, które już nie jest moje mogę je odnaleźć w Pana fotografiach.

To nieprawdopodobne, ale patrzysz na góry (moje ukochane Bieszczady) moimi oczami. Gdybym miała fotografować robiłabym bardzo podobne zdjęcia. Dziękuję Ci za nie.

…chude, wysokie (min 180), niebieskookie, harde…eeech ,gdyby W. wiedział ,że Carrmelicie sen bałamuci….

Ramionami rozgarniać powietrze i płynąć w błękicie nieba, jak pływak na tafli oceanu. I spoglądać w dół przez wodne okulary na rafy koralowe pode mną, kipiące zielonym życiem dolin. Salutować ptakom, szybującym nad szczytami i podziwiać ich nurkowanie w głębiny bieszczadzkiej toni. Jak cudownie byłoby być ptakiem, orką, orko-ptakiem ?

No to rzuć do mnie, J. przez Polskę taką pyszną pajdę chleba od Bojki, bo smaku mi narobiłaś …. i jeść mi się znowu zachciało ! ( Ach, te słabe ciało, z głodu omdlało ). Jurek Harasymowicz też by się poczęstował chlebusiem i do tego herbatkę chińską zaparzył, jak w wierszu:’Kto zawsze jest spakowanygotów do drogikto jest czarnym turystąKto nie wie ile mu zostało księżycówpłynących nad śniegiemKto jest przez Hadesspecjalnie umiłowanyTego cieszą rzeczy najprostszeSłoneczniki ściętez których światło uchodziJesieńigrająca z ogniemZaparzanie skośnookiej herbatymiłe z nią niefrasobliwe rozmowy.’Idę wziąć herbacianą kąpiel !

…znam W.Bojko, fajny młody człowiek i pewnie się nie obrazi , chociaż chyba nie czytuje Harasymowicza,za to piecze pyyyszny chleb…. ;o)))

Pańskie zdjęcia są coraz pełniejsze, coraz więcej w nich przestrzeni i siły. Gratuluję.

Obym zawsze zaliczała się do takich ‘Dziwolągów’, a nie do tzw. normalnych. Pozdrawiam szalenie cudownych Odmieńców

‘Sen-mara. Bóg-wiara’. Snu nam nie trzeba, sen sobie poczeka, gdy możemy śnić na jawie. Ty nas w leśne zakątki i górskie przepaście zapraszasz na noc. Bezsenność tutaj ma smak snu i jego czar. Więc opowiadaj, nuć swe kołysanki, Czado …

Witaj Czado.Nie wiem, czy jeszcze mnie pamiętasz, ale myślę, ze jak wejdziesz na mój blog http://album-foto.blog.onet.pl/ to Ci się przypomni. Rok mnie nie było na tym blogowym świecie, ale jak w szkole zrobiło się luźniej postanowiłem wrócić. No i chyba warto… Pozdrawiam i zapraszam do mnie (dodałem Cię do moich linków)RADEK

Śliczne zdjątko:))

Swietny blog, sporo tu przepieknych pejzazy;) gratuluje wyroznienia:)

Ooo, jeszcze ja nie śpię, choć już zasypiam;) Jeszcze ostatnie spojrzenie – i można iść do łóżka:)

…ok, wszyscy śpią ….to ja tutaj sobie polatam troszeczkę….odepchnę stopy od skał ulubionego Bukowego Berda i zniknę w cieniu tych chmurnych obłoków nad głową i może gdzieś odnajdę w sobie TEN błękit…eeeech powietrze przejrzyste,a niebo wolnością kusi…można się Tu zatracić na dobre…i dobrze tak czasem rozprostować skrzydła…..

piegi mam na nosku;)

…myślę, że tak… że życie bez marzeń czy pragnień nie miałoby sensu, dzięki nim mamy cele do których zmierzamy i tak się życie toczy jak ziemia swój garb uroczy…A marzenia nie zawsze są fatamorganą… bywa, że udaje się je pochwycić lecz cierpliwość i wytrwałość są wtedy na wagę złota.Pozdrawiam marzycieli tych poprawnych i tych mniej pielęgnujcie swoje marzenia, by było z czego czerpać radość

Cała radość w wędrowaniu, szukaniu… Napisano to na tym blogu wiele razy. Oczywiście, że nie zawsze i nie wszędzie jest pięknie, ale gdy już jest… zdjęcia są marną namiastką tego jak jest naprawdę, nie mogą ukazać co się czuje, tej radości, wolności, przestrzeni, wiatru, zapachu… kto to przeżył ten wie… ale może ja jestem dziwny?… Pozdrawiam

…wyciągnąć ręke i urwać kawałek chmurki… można ją potem wpleść we włosy, ale prawdopodobnie pozostanie po niej tylko wilgoć… bo chmurki to chyba tak mają, prawda? troszkę jak te nieszczęsne marzenia, kiedy już człowiek myśli, że uchwycił, że złapał, że znalazł nareszcie i ma! i ma co chciał! to tak naprawdę wcale nie ma, jest tylko złudzenie, tylko wilgoć, hologram, fatamorgana… i trzeba dalej i ciągle i jeszcze za tymi marzeniami, za tymi chmurkami…. i w tym nasz sens. chyba.

jak to dobrze, że Czado jest online i zawsze można się tu po cichu przemycić na powrót z tej nieubłaganej rzeczywistości:)

WOW NAPRAWDE NA WYCIAGNECIE REKI )

…a ja pływam myślami w tych chmurach i morzu gór błękitnych

…trochę znam się na czarach i nie tylko, lubię góry i ludzi …i krasnoludki…. i Czadowe przestrzenie….i światłocienie, w których pomieszkuję sobie bardzo chętnie prawie jak w moich snach…mocne słońce chyba nie dla mnie….

DZIĘKUJĘ… narazie tylko tyle…

ohh!! przepiękne!!!!…i brak mi słów!!:)

piszesz tak tajemniczo …mój Wrocek jest 200km ode mnie a Twój?

będę czekać z niecierpliwością…dziękuję…dobranoc

To bardzo duże pliki. Nie da się ich wysłać na e-mail, sa pomieszane razem zjedjęciami prywatnymi zarchiwizowane gdzieś na DVD. Przygotowanie ich do publikacji to kilka godzin… z pewnością nie dzisija, o 6-tej musze wstać Nie mówię jednak nie musisz być cierpliwa i upominać się… marzeniom trzeba pomagać Dobranoc

więc jeśli marzenia się spełnieją to bardzo proszę o te fotki…to moje ukochane miasto i miejsce do którego bardzo tęsknie( paula.pmmt@interia.pl )

tak spełniają się …tylko ja zawsze mam jakies „ale”był Pan kiedyś we Wrocławiu?chciałabym móc kiedys zobaczyć fotki Wrocka w Pana wykonaniu…

…więc może wszystko przede mną dopiero…czasem to juz nie wiem jak się moje życie potoczy tak trudno po prostu żyć i nie myśleć o tym co będzie jutro

…no tak Panu jest po drodze i może tędy dobrze zdążać , może zawsze mierzyć wysoko i dążyć do celu …tylko dlaczego przyszło mi żyć na nizinie i tak daleko mi do tego by dotknąć nieba? dlaczego mam dłuższą drogę?

„Niebo do wynajęcia,niebo z widokiem na raj”…

Cerkiewka pod granatem nieba, jak pod błogosławieństwem rozgrzeszenia,z ulgą, miarowo oddycha i zasypia spokojnie w pierzynie nocy … W jej śnie …’powoli, powoli szarzeją gniazda połemkowskich wsi,już ledwo widać, jak cerkiewki czarne pisklę łebek unosii w żółty dziób chwyta poprzecznie dwie wielkie ćmy,i ile ma głów jeden koń, nie wiadomo, na mostku wśród osin.Nad światem księżyc już’ w atramentowym niebie ‘majaczy,jak brama carska, srebrna, okrutna…’Częściowo wydarte J. Harasymowiczowi

Chyba nie można, bo harmonia wielogłosów pieśni prawosławnych to czysta wiara i piękno wszelkiego stworzenia w nutach zapisane, … i na świat wydane, wyśpiewane … Te modlitwa przyciąga, jak magnes i nie ważne jest wtedy, jaka jest twoja religia, jakiego jesteś wyznania i z jakiej parafii. Wchodzisz w podwoje cerkwi, prowadzą cię dźwięki, dajesz się ponieść pieśni i modlisz się w niej po swojemu … Tak było ze mną w niedzielę sierpniową, rok temu w Krynicy Gr., w cerkwi p.w. „Objawienia Pańskiego” z 1875r. Weszłam do świątyni na chwilę, a zostałam zauroczona do końca mszy …

Kilka razy dane mi było słyszeć cerkiewny śpiew „unplagged”. Najbardziej porusza, gdy się słucha spoza cerkwi, na zewnątrz. Brzmi tak, jakby miał być słyszany w całym kosmosie, pewnie tak jest. Wtedy tak się zazdrości tym w środku, tak chciałoby się dostąpić Tajemnicy. Czy można tak śpiewać bez Wiary?

Uśmiecham się i tęsknota łagodnieje gdy patrzę na to zdjęcie, bo tuż nad koronami drzew jest taki mały, iskrzący się niczym świetlik w noc świętojańską punkcik, który łączy moje i Twoje niebo Waldku i sprawia, że jest mi bliżej do tej baśniowej krainy.I nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, bo teraz u każdego ten świecący punkcik rozpromienia nocne niebo, gdyby nie drobny szczegół… Otóż moje stanowisko do teleportacji w pejzaże karpackie usytuowane jest na wprost okna, a za nim rozciąga się klasyczny miejski pejzaż z dość sporym jak na te warunki skrawkiem nieba. Dzisiaj „punktem” teleportacji jest bajkowa czy też bajecznie piękna Wenus, która na moim jak czarny aksamit niebie świeci niemal w tym samym miejscu co na granatowym atłasie Waldka.Podziwiam jak to było „Niedawno”… przenoszę wzrok na moją nocną teraźniejszość i gdybam tak sobie beztrosko… „Gdyby nie ta ziemska otoczka, byliśmy czy też jesteśmy w tym samym miejscu Czado i patrzymy w tą samą stronę… stronę świata… stronę marzeń

Wyciszenie …

może to Wróblik Szlachecki ? Pozdrawiam Jr Piękne fotografie

„i znów mi się marzy ta cisza święta”… piękne!

Najbardziej sympatycznym lokatorem wydaje się ten ‘drugi Inteligent – mały, krępej budowy – zamieszkujący półkę z książkami’. A poza tym tele-maniak, więc już mamy wspólne pasje, np. filmowe. Rozbawiłaś mnie stokrotnie … a potem zasmuciłaś. Chcę powoli, stopniowo wyzbyć się mojego pajęczego odruchu niechęci i mam nadzieję, że zostanie po nim tylko ziarenko piasku w bucie …

‘Na ciepłej niebieskiej łącepasą się białe zającepasą się białe barankiw kwitnące złotem poranki.- Niebieski łąki bez granicnie służą nikomu na nicsą dla tych białych zajęcysą dla tych białych barankówi dla skrzydlatych tysięcymyśli radosnych kochanków. -’Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

ale dobrze mi się rozmawia choć dośc dziwnie ale miło

hehe no z tym podglądaniem to nie wiem … to troche nie ładnie;)ale pajączki tez nas podglądaja pewnie nie raz …

oj tak juz mam nie wiem skąd że wolę nie wchodzić w drogę komus kto ma więcej nóg niż ja ;D

…już jestem dorosła w świetle prawa, a jednak dziecko ze mnie i chyba zawsze gdzies w głębi będę dzieckiem tak jak każdy z nas……i zawsze będę sie bać pająków nawet tych niewinnych jak ten siedzący sobie na kwiatku…brrrr

” w takich kiedys bedziemy lezec ….”

Gdyby wszyscy ludzie potrafili tak poprostu kochac i ufać, to może świat byłby piękniejszy. Może w małej skali, skali pojedynczej istoty, ale jednak… Dzięki

…..i chyba na pewno z tego zapatrzenia w cudną łąkę zgubiłam tutaj moich kilku wiernych krasnoludków, szukam, szukam pomiędzy kwiatkami i brakuje Śmiechotka, Śmiałka, Mędrka i Duszka ….a sama nie dam rady rozśmieszyć osiemnastu smutków, ośmielić albo onieśmielić wilka, rozsupłać taką jedną łamigłówkę i odnaleźć moją duszę bujającą się gdzieś pomiędzy Rawkami… kazałam im ( krasnym ludkom) niestety ubrać te zielone fraczki a teraz mam za swoje, przepadli tutaj w wonnej zieloności, może ich Czado przekupił? i wziął na służbę i może tam im lepiej niż u mnie? oj bo będę beczała …Czado, czy to Twoja sprawka? umówmy się Czarodzieju, że oddasz tylko Śmiałka i Duszka a potem się zamienimy? ….i nie karm ich miodem i marcepanem (proszę) bo wcale do mnie nie wrócą…..i zagoń ich do jakiej roboty, to może wrócą, bo zauważyłam ,że wolą leżeć na łące brzuszkami do góry niż pracować…