„Zasnąć.. Zamknąć powieki… I jeszcze raz zobaczyć ten pajzaż.. Nie można go zapomnieć.. Ten widok sam powraca.. Niczym najpiękniejsze w życiu chwile..” Piękne zdjęcie. Świetnie uchwycona chwila. Jak z bajki.
Wyczuwam prowokację, która czai się w tym zdjęciu … Nie ma morza ? Cóż, to sobie go wyobrazimy … Patrząc na zdjęcie przełęczy, zmrużcie oczęta, o tak, dobrze… i co widzicie ? Ciemne, gnane wiatrem fale morskie zamiast pagórków, a nad nimi cudowna, wieczorna poświata … Nie, to nie poświata ! To niezidentyfikowany obiekt latający przeleciał, zostawiając po sobie ognisto- różowe smugi światła. ( No wiecie, tak, jak na zdjęciach autostrad, gdy nie ma aut tylko żółte i czerwone ‘światłowody’ ). UFO przeleciało i zabrało Waldkowi aparat, wraz ze zdjęciami morskich klimatów. Oj, chyba tak to było… Czuję, że odkryłam w sobie Jasnowidza ;-} Dlatego dziś mamy wspomnienia gór, zamiast gór z morskiej soli. Musimy sobie wyobrazić, że Bieszczady to Bałtyk.
i tego mi właśnie brakowało … tych zdjęć budzących zachwyt, tych miejsc widzianych Pana Waldaka oczami… piękna fotografia mimo ciemnych kolorków jadnak ciepła i łagodna, kojaca odcianiami różu wszystkie rozterki duszy…
Wzburzone morze żegna się z dniem…cud natury…Żałuję,że nie zobaczymy tych prawdziwie „znadmorskich”widoków; widziałam je oczami wyobrażni,były równie piękne…
……takie znajome a jakby z baśni tysiąca i jednej nocy…z opowieści Szeherezady…zmysłowe barwy dalekiego wschodu budzą myśli o chłodnych nocach pełnych szeptów i dotyków…a może to upał tak działa….. ;o))) ….na wszystkich?…..
Hej, na moim blogu zorganizowałam konkurs i chciałabym Cię serdecznie do niego zaprosić. http://www.red123.blog.onet.pl pozdrawiam i mam nadzieję, ze skorzystasz z zaproszenia:*
… przymierzyć kosę do łanu dojrzałej pszenicy. Byłem tak przejęty by nie zrobić mierzwy, odciąć równo od ściany, nie odciąć kłosów, które źle zagarnięte przewracały się w niewłaściwą stronę. Kosa miała do tego specjalny kabłąk z kawałkiem płótna, którego ustawienie było wiedzą niemal magiczną. Wszyscy na mnie patrzyli, a ja z tremą czekałem co powie Mama. Czy równo odkoszone od ściany, czy dobrze się zbiera? Co powie Tata, czy nie młócę kosą, czy na ściernisku nie leży ziarno, czy nie leżą kłosy, czy uda mi się nie zatępić ostrza, nie złamać kosiska? Bezpieczniej było robić powrósła lub zbierać to co wykosił Tata, choć ręce bardzo były przy tym pokłute i odrapane. Jednak kosa w rękach to ogromna nobilitacja, zaszczyt jakby się było głową rodziny, kimś w tym momencie najważnieszym. I jeszcze ta zdrowa rywalizacja z sąsiadami obok, kto więcej wykosi „za pudnia”, ile „pukopków”. Tato dał mi szansę, nauczył mnie, a ja już nie miałem okazji przekazać tej umiejętności moim synom. Ech… to się nie wróci… przyjedzie kombajn i w kilka minut będzie po wszystkim.
Pszenica piękna. Tato wziąłby w dłonie kłos, roztarł i ocenił jakość i liczbę ziaren… i widziałbym tę Jego dumę, że jest tym kim jest, żywicielem rodziny w dosłownym tego słowa znaczeniu.
Nie wszystko rozumiałem wtedy, podobnie jak daleko mi zrozumienia wielu spraw dzisiaj. Obraz naszej rodziny zbierającej wspólnie chleb z pola jest jedym z najcenniejszych jakie mam. I nie tylko w pamięci, gdyż jakimś cudem udało mi się utrwalić kilka scen na kliszy…
Piękny opis. I dziekuję, bo się zruszyłam pod koniec Nie było moim udziałem trzymać kosy w ręku. Ja już z pokolenia kombajnowego, i choć rodzinę na wsi mam, jestem – niestety – miastowa i w mieście wychowywana. Ale jest coś takiego w człowieku… skąd to się bierze? gdzie tkwi? płynie w żyłach czerwoną strugą, czy może mamy to w genach? Jest coś takiego w człowieku jak miłośc do ziemi. I jakaś niewysłowiona tęsknota do czasów minionych (których ja przecież pamiętać nie mogę, a czasem tęsknię), do mąki własnoręcznie startej, do okrągłego, ciepłego chleba wyjętego z pieca… A widok złotych łanów – który okazuje się coraz rzadszy w moich rodzinnych stronach – sprawia, że chwilami mogę sobie wyobarazić tę przeszłosć tak wyraźnie, że wydaje mi się ona moją własną przeszłością. I teraz, co pewnie wyda się niekórym dziwne, ale jest bardzo pradwopodbne w moim przypadku – ilekroć spojrzę na złotą pszenicę, przypomi mi się chłopiec z kosą w rękach; przejęty bardzo swoim zadaniem, ale i dumny (bo błyszczą mu oczy ).
Ja tylko zbierałam po kosie…trzeba było zboże układać równiuteńko w snopku,( pod surowym okiem mamy), zawiązać snop i spieszyć się, żeby zdążyć przed następnym pokosem. Ach, jak zazdrościłam kosiarzowi, że mógł czasem odetchąć, wyprostować się…A potem zwózka snopów właśnie w upał, kiedy zboże było suche. Nikt nie zważał na to, ze gorąc, że duszno, że pot…Słyszało się – tak trzeba. Ale to już minęło -:))Pozdrawiam serdecznie.
…..siedząc na miedzy spokojnie zaplatać wianki z rumianków, zrywać chabry i maki i obserwować z podziwem siłę, wytrwałość i skupienie koszących mężczyzn, kobiet opalonych, uśmiechniętych mimo znoju i upału, nie plątać się pod nogami…zakładać wianki na głowy starszych dziewcząt, które opędzały się ode mnie jak od muchy lub pozwalały pomagać , wieczorem dostać pajdę chleba i piszczeć przy myciu nóg bo pokłute kłosami szczypały niemiłosiernie……pewnie szwendała się tam u Ciebie taka mała pannica…ciekawska…..;o)
Tak … to se ne vrati… Kiedyś miałam warkocze w kolorze dojrzałej pszenicy i odciski na dłoniach od wideł, gdy na furze ze zbożem układałam snopki. Słoma latała mi nad głową, pył i owady fruwały w piekącym słońcu, żar lał się z nieba. Nigdy przedtem i potem nie byłam tak zmęczona, brudna i podrapana, jak po żniwach u dziadków lub wujostwa nad Liwcem. Wszystko mnie kuło i bolały przypieczone na słońcu ręce, szyja i twarz. Czasami zamiast układać snopki na wozie, plotłam powrósła w długie warkocze ( do dziś pamiętam technikę ‘podłokciową’ ) i zbierałam, wiązałam wykoszone zborze. Kosa była narzędziem zarezerwowanym dla prawdziwych mężczyzn. Nas, małolatów do niej nie dopuszczano. Za to ścigaliśmy się z sąsiadami, kto wyższą furę zboża zbuduje i szybciej bez kraksy do stodoły dojedzie i z powrotem na pole. Wiecie, co w tym wszystkim było najfajniejsze ? Śpiewanie ! Pomimo spiekoty i ciężkiej harówki, raz po raz dziadek lub ktoś z gromady coś zanucił, a reszta próbowała wtórować. W zadyszce ciężko się śpiewa, trzeba przystanąć i nabrać łyk powietrza w płuca. Czasami wyręczały nas w tym skowronki lub owady, muczące krowy na pastwiskach, konie pasące się przy strudze. Liwiec szumiał, szeptał i niósł swoje czyste jeszcze wtedy wody. Lato się wypełniało… Cudownie było też jeść obiad na polu, pod drzewami na miedzy. Chleb ze smalczykiem i skwarkami, jajka na twardo, mleko zsiadłe i temat dnia: zupa z kurek z kartoflami, zabielana śmietaną. Delicje ! Jak sobie przypomnę, to mnie ślinotok nawiedza i łza się w oku kręci … Było, minęło …,ale coś przecież w nas z tego przetrwało, prawda ?
Boże jak mało jest ludzi którzy czują to wszystko tak….pole, ciężką pracę, satysfakcję że czegoś się dokonało, ze coś dzięki mnie urosło….piękne zdjęcie jeszcze piękniej opisane pozdrawiam serdecznie i dobrze że Pan wrócił, smutno tak jakoś bez Pana zdjęć w tej bezdusznej sieci
Dzieki Tobie czujemy zapach pszenicy, widzimy Ciebie z kosa w reku, wspolodczuwamy tamta sytuacje. No i te widoki lanow zboz …Piekne! Slowem- ” a to Polska wlasnie”.
Piękne wspomnienie z czasów, kiedy ludzie naprawdę żyli i czuli to życie na każdym kroku… jak dawało w kość, ale też jak nobilitowalo w kolejnej chwili i jakim można było być dumnym, że czegoś się dokonało „tymi rękami”… Moje dzieciństwo wyglądało zupełnie inaczej, toczyło się w małym miasteczku w latach ’90 ale równeż dziękuję Opatrzności, że było takie, a nie inne. Że nie miałam komputera, ani telefonu komórkowego, że domek dla lalek robiłam sobie na półkach starego regału, stołki dla nich z pudełek po czymśtam i że nie koniecznie były firmy matel… a wększość czasu spedzałam z przyjaciółką na rowerze, albo na drzewie – dzieciństwo to cudowna sprawa, no ale se ne wrati… Ta strona poniżej to nie spam, to filmik zatytułowany „FreeHugs!” zajrzyj proszę. Przytulam Cię serdecznie! http://www.youtube.com/watch?v=vr3x_RRJdd4
Wspaniale jest miec takie własne miejsce na Ziemi za którym sie teskni i do którego sie ciągle wraca….bardzo Panu zazdroszcze ja takze pragne odkryc kiedys taki zakątek do którego bede z utesknieniem powracac…:)
Wspaniale jest miec takie własne miejsce na Ziemi za którym sie teskni i do którego sie ciągle wraca….bardzo Panu zazdroszcze ja takze pragne odkryc kiedys taki zakątek do którego bede z utesknieniem powracac…:)
Tylko ja zamiast EOS’a miałem nad morzem dwusiestkę sympatycznych dzieciaków (może ci starsi się nie obrażą…), których z tego miejsca serdecznie pozdrawiam
‘Nie masz, oj, nie masz Ty’ morza ‘naszego na świecie …’ Pokaż nam Czado, że prawdziwy miłośnik gór doszuka się szczytów i dolin nawet w morskich klimatach ! Odwagi ! Może i my podążymy tą ścieżką skojarzeń ?
Czado, witaj w domu ! Tośmy się wreszcie doczekali … ale gdzie te zdjęcia ? Tak się nazaglądałam na bloga, nadęłam, by wyskoczyć z bloków startowych i dać nura w Twoje szczyty, turnie, urwiska ( obstawiałam, że spijasz tatrzańską śmietankę ), a tu … Ahoj, Wilku Morski ! Mała niespodzianka ! Gdzie więc te spienione bałwany, klifowe zbocza, porośnięte dębiną, ściany piachu wiszące nad falami, gdzie sieci rybackie nudzące się na słońcu, gdzie ? Przydałby się mały zgrzyt tematyczny, taki tyci zamiąch, takie minięcie się z Górami, żeby nie były takie pewne, żeby stały się o Ciebie, Czado zazdrosne !
Błogi spokój wczesnego lata, trawy do pół uda porastające łąki. Łąki, co proszą się już prawie o sianokosy. Barwy słomkowych kapeluszy, przełamane płowiejącą zielenią lasów. Ścieżki, co giną, bo włóczą się po pagórkach … Na ostatnim zdjęciu nie ma drogi ! To już tylko zielony cień, który rzuca wybujała łąka, to ‘polny strumyk’, nad którym nieśmiało chcą się spotkać złote trawy i gałęzie drzewa w kadrze. Czy się wreszcie spotkały ? Może nocą ?
Tak, tak ! Zamieszać, zamieszać ! Na przekór i dla podkreślenia wyjątku od reguły ! Wyszukaj, Czado morskie widoki tak łudząco podobne do górskich, że górami być by mogły, gdyby nie świadomość miejsca i czasu … Może znajdziesz taki morsko-górski szczyt ? Pleeeaaase …Ja pamiętam takie kurioza klifowe, np. w Poddąbiu, położonym jakieś 5 km od Rowów w kierunku na Ustkę. No, chyba że byłeś na Bahamach, Dominikanie lub Kubie. A to już inna bajka …
Odpoczynek nalezy sie kazdemu. A my tutaj Ciebie znowoz witamy! Bo jakby nie bylo – goscimy tu codziennie, nawet jak nie piszemy komentarzy. To taki cudwony „nalog” oczekiwania na nowa fotografie.
P.S. Nie przejmuj się tak i niech Ci nie będzie przykro, że nie przwiozłeś zdjęć z gór, w końcu odpoczynek się Tobie należał… nawet od tego co kochasz i lubisz. Już niedługo znowu wyruszysz i myślę, że ze zdwojonym zapałem zabierzesz się do fotografowania tego, co i nam bliskie sercu… sam pewnie za Nimi mocno tęskniłeś…A Szczęście Tobie Waldku dopisze… my to wiemy J. z krasnoludkami i smokami czary nad ogniskiem oprawiała, by Ciebie tu zwabić, a kolejne będą po to, by Szczęście i niepowtarzalne chwile Tobie sprzyjały. A tak na marginesie… ciekawe jakby tu wyglądało szumiące morze pośród tych szumiących na swój sposób traw…Nie korci Cię czasami, by zarzucić przyjętą regułę i trochę tu namieszać
Czado widać nie dla morza Tyś zrodzony, góry zdecydowanie bardziej są Tobie przychylne i wdzięczą się widokami jak tylko mogą… tym samym dziękują … kochają Ciebie z wzajemnością…a Twoją bezgraniczną miłość do gór widzimy i czujemy patrząc te zdjęcia.Szkoda, że to właśnie nad morzem pogoda nie dopisała, to chyba góry tak za Tobą płakały… przez caaałe dwa tygodnie.W towarzystwie słońca wyjechałeś i ze słońcem wróciłeś…Pozdrawaim seredcznie i cieszę się, że już jesteś … u siebie.
lato w gorach mmm… rozgrzane łąki, wibrujące od zapachu powietrze, drzewa zastygłe w oczekiwaniu na wiatr i orzezwiajacy strumien Jeszcze wczoraj tam bylam.. dzis ginełam w zatloczonym miescie a fe!
No cóż każdy chce odpocząć po trudach całego pracowitego roku,nawet nasz Czarodziej.Nie wątpię w to,że nawet jego odpoczynek to z aparatem fotograficznym w ręku.A jak wróci z wypraw to ujrzymy niejeden przepiękny krajobraz zamknięty dla nas w fotografię.A My jak zwykle będziemy……………….po tak długim czekaniu spragnieni nowych wrażeń.Pozdrawiam.
Czy to zaduma, czy smutek, tworzy jedyny i niepowtarzalny nigdzie indziej smutek. To prawda, że historia ostro doświadczyła ten rejon. Może dlatego nawet wiatr jest tam inny, a przyroda zdaje się oddawać hołd coraz bardziej zapomnianym połemkowskim wioskom…..Jest takie zdjęcie („Czas” wrzesień 2004) w archiwum Naszego Czarodzieja, które przemawia w prosty, a jakże wymowny sposób…. Moim zdaniem najpiękniejsze ze wszystkich jakie kiedykolwiek widziałam…….Na koniec odrobina prywaty Z niecierpliwością czekam na Twoj powrót: http://mybottles.blog.onet.pl/ PozdrawiamEla
…OK, jutro rozpalę wieeelkie ognisko, zrobie zbiórkę wszystkim moim krasnoludkom , zaproszę bieszczadzkie smoki i zacznę czarować Czarodzieja powrót na bloga , prawie pewna jestem ,że się uda…ostatecznie te moje zielone oczęta już od jakiegoś czasu iskrzą się na żółto w mglistych podróżach mojej baśniowej krainy….już czas ….
Wiemy, że wrócisz… tylko kiedy?Rude już 12 dni naliczyła… ja myślę, że około 14-tu Ciebie nie będzie, ale i tak trudno się czeka jeśli nie wiadomo dokładnie ile czasu ma minąć… gdybyś napisał kiedy wracasz wyszlibyśmy drogą polną Tobie na spotkanie… choć patrząc po wpisach… to i tak na zmianę czatujemy tu na Ciebie Pozdrawiam serdecznie…i niech w końcu słońce wyjrzy, byś w jego promieniach radosnych widoków zaznał.
J. poproś swoje krasnoludki, również w naszym imieniu, by rozpędziły chmury nad bieszczadzkimi smokami, bo jeśli Czado w Bieszczadach tego rzewnego płaczu aniołów wysłuchuje, to pejzaży nam niewiele złowi… zawsze wtedy aparat głęboko w plecaku chowa.Ale patrząc ostatnio na aurę w naszym kraju to wszędzie może mieć rosę w skarpetkach zamiast kurzu… no chyba żeby na Majorkę wybył…ale nie sądzę, by ukochane góry dla obcego słońca i plaży poświęcił…jednak nie dowiemy się gdzie był póki nie wróci…
Tylko jeśli Czado jest w górach,a tym bardziej w Bieszczadach to pewnie dla Niego tak, jakby był w domu… tyle że bez ścian i drzwi, za to z olbrzymim oknem aż po horyzont
Wstyd się przyznać, ale zimą „zgubiłam kluczyk” do Twojej krainy – teraz wiem jak tarfić… dziękuję… odwiedzam, ale jeszcze tak nieśmiało… bez słowa.Masz rację, że Beskid Niski czaruje „dziwnym, spokojnym smutkiem” – jak napisałaś. A może to nie do końca jest smutek tylko zamyślenie… jakby zawieszenie w czasie? Choć historia tych terenów bardzo smutna to nie łzy lecz zadumę u mnie wywołuje… podobne uczucia towarzyszyą mi gdy oglądam zdjęcia z Bieszczadów.Zdjęcia Waldka tchną ową ciszą… można powiedzieć ponadczasową ciszą jaka zapanowała na tych terenach, gdy ich prawowitych mieszkańców zabrakło.Ale też Beskid bardzo radośnie mnie oczarował, gdy byłam tam w maju… Wołtuszowa w białych kwiatkach była skąpana, kaczeńce niemal z każdego rowu się uśmiechały i ta soczysta, nieskazitelna zieleń buków – na długo pozostaną mi w pamięci…myślę, że na zawsze Pozdrawiam
To jedna z moich ulubionych i pierwszych jakiej się nauczyłam, ale moich myśli nie chciała opuścić jesienią… kiedy zobaczyłam fotografie z 1 i 2 października 2006.Kiedy poznaję nową piosenkę wyobrażam sobie jej treść – miejsca, sytuacje itp, które opisują jej słowa. I kiedy ujrzałam te poranne mgły i nieśmiałe jesienne słońce pomyślałam… jak to możliwe, że Czado sfotografował moje myśli?…jeszcze od rosy rzęsy mokre,we mgle turkoce pierwsz bryka,słońce wyrusza na włóczęgę…
Ech… czasami bez korekty się nie obędzie, bo po części sam Internet wymusza ją na nas jeśli tu chcemy umieścić zdjęcie.Czado już nie raz o tym wspominał… m.in. w Księdze Gości, str.8, post z 2007.01.04 – w odpowiedzi ~fenix007 pisał…”…Każda fotka przechodzi przez program graficzny. Inaczej się nie da, bo nie można prezentować zdjęć w formacie RAW. Podczas zamiany RAW-u w JPEG jest nieskończenie wiele możliwości wpływania na kontrast barwę itp. Staram się odtworzyć możliwie najlepiej to co widziałem….”…dalej przeczytajcie sami…zachęcam, słowa samego Czado wyjaśnią wszystko Osobiście wielokrotnie zachwycam się i dziwię barwom jakie udaje się Waldkowi pochwycić, ale trzeba wierzyć „na obraz”, choć pewnie i tak fotografia nie zawsze jest w stanie pokazać to, co fatycznie powodowało przyspieszone bicie serca i zachwyt Naszego Wędrowca.Od kiedy sama zajęłam się fotografią cyfrową wiem, że na nic „cudowny” PS skoro materiał wyjściowy jest kiepski. Oczywiście można przy pomocy różnych opcji i filtrów zdziałać „cuda nie widy”, ale wtedy kreujemy zupełnie nowy obraz… a co z ulotną chwilą, którą staraliśmy się pochwycić i z radością fotografowania jaką wtedy mieliśmy?… niestety umyka nam – jej prawdziwość zaciera się. Ale to bardzo obszerny temat, bo zupełnie inaczej jest w sytuacji kiedy ktoś celowo używa programu komp. by „zniekształcić” rzeczywistość i próbuje wykreować swój „nowy” wyimaginowany świat….jednak natury nie ma co na siłę poprawiać, w końcu Największy Mistrz ją tworzył… i to niemal przez tydzień.Pozdrawiam Wszystkich czekających – cierpliwych i tych mniej… ja od kilku dni chyba już do tych drugich się zaliczam…. ale niech tam… przynajmniej Waldek od komputera sobie odpocznie
….ale oj tam, może tej choroby sierocej nie dostaniemy, a póki co za kołnierze deszcz, w skarpetkach rosa, a ze słońcem nad Bieszczadami chmury się przeganiają…Czarodzieje w plenerze łowią nam pejzaże…. a my czyli i ja moknę sobie w bieszczadzkich chaszczach i ciekawe czy Ty Czado też?….;o)))
Apetyt rośnie w miarę czekania, Czado… Wracaj więc bezpiecznie z workiem fotograficznych prezentów. Gratuluję zasłużonej wygranej ! To jednak dziwne uczucie, gdy jeszcze tak niedawno spacerowałam z Ameli, a potem sama, w każdej z tych fotograficznych rzeczywistości … jak Alicja w po drugiej stronie lustra …
Co rozumiesz pod pojęciem „obrobienia na komputerze”? W fotografii klasycznej proces obróbki obejmował cały ciąg – od wywołania filmu przez naświetlanie i kadrowanie do wywołania odbitki. Nie wspomnę o doborze rodzaju papieru. Teraz to wszystko wykonuje się na komputerze (przy zdjęciach cyfrowych i skanowanych). Zresztą w pokazywanych zdjęciach obróbki jest raczej niezbyt wiele. Pozdrawiam
Zdjęcia na tym blogu oglądam już prawie 3 lata i każde jest warte pokazania. Nie ma znaczenia, czy któreś były podciągane programem graifcznym, czy nie – wazny jest efekt. A drobny retusz zdjęcia nie jest przecież fotograficznym przestępstwem. Serdecznie pozdrawiam Pana Czado;)
nie wiem czy te zdjęcia były poprawiane, ale z całym przekonaniem mogę potwierdzić, że dokładnie tak wyglądają te miejsca… A jeśli zostały poprawione, to prawdopodobnie tylko dlatego, że aparat nie oddał atmosfery danej chwili. Znam wielu fotografów, ale tylko ten przedkłada uczucia nad jakość. W sumie tworzy to jakość samą w sobie, dzięki czemu czuję się jakbym tam była …….PozdrawiamEla
ameli, pamietam, że zwykłaś mnie odwiedzać, więc może jedna z takich dróg zaprowadzi Cie kiedyś znowu do „myli zapamiętanych na szkle” A co do tych miejsc, to żadne inne miejsce tak jak Beskid Niski nie potrafi czarować prostotą i dziwnym, spokojnym smutkiem………Pozdrawiam i cieszę się, że jest ktoś kto doskonale potrafi nam te klimaty przekazaćEla
poprawione czy też zmodyfikowane…Czy to ważne,skoro mi to zupełnie przypomina moją ulubioną łąkę na skraju lasu i dzieciństwo?Takie same kolory i widoki.Patrząc na te zdjęcia czuję to samo co wtedy-gdy byłam mała dziewczynką szukającą drogi w trawie…Pozdrawiam,
przy dobrym sprzęcie poprawki są zbędne… problem pojawia się, kiedy wykorzystywany sprzęt jest… hm… niezadowalający fotografuje się coś, co zapiera dech w piersiach, a na monitorze widzi się przeciętność. A wystarczy kilka kliknięć, aby przywrócić urok chwili pierwsze zdjęcie jest olśniewające!
Ja również nic nie poprawiam. Zmieniam tylko rozmiar. Czasami kadruje i to wszystko:) Ale pejzaże i kolorystyka przepiękna! Pozdrawiam serdecznie – Majka.
nie wszyscy poprawiaja fotki z programach ja np publikuje te ktore zrobialm no jedynie zmieniam format by sie zmiescily , po co poprawiac je skoro same w sobie sa piekne
Taką drogą to można iść na koniec świata albo i jeszcze dalej. Świetnie oddałeś jej urok. Gratuluję wyróżnienia!Przy wolnej chwili zapraszam do mnie – http://www.album-foto.blog.onet.pl Pozdrawiam
teraz prawie wszyscy obrabiają zdjęcia w programach graficznych, zarówno szanujący się zawodowiec jak i zwykły amator. Nie wiem czy mam z tego powodu płakać czy się śmiać. Może zazdrościć ludziom którzy mają PSa czy Corela i potrafią się nim posługiwać. Jak są takie programy, to dlaczego mamy z nich nie korzystać? byle to służyło zdjęciom a nie im szkodziło.
Widzę, że nie tylko Nasz Czado ma możliwość i czerpie radość z przechadzek ścieżkami dawnej Wólki… dooobrze macie…szczęściarze z Was – mieć dom w tak uroczym zakątku … też bym kiedyś chciała.Serdecznie pozdrawiam i dróg pięknych jak marzenie życzę
Z tymi słownikami to oczywiście żartowałam ;P I proszę…tylko nie myślcie, że ja to niby taki omnibus jestem… co to – to nie!Jedynie siła wyższa jest w stanie zmusić mnie do korzystania z „wyniosłych” ksiąg, choć i ta bywa niekiedy bezsilna wobec mojego lenistwa jak i upartości co do własnych, ale niestety niesłusznych przekonań.
Świetne zdjęcia!!! Aż dodałam Pański blog do moich linków! Bardzo kocham góry, szczególnie nasze Tatry! Jestem zafascynowana tą przestrzenią, gdy jestem wśród nich. Mam pytanie: czy mogę zapisać sobie na kompie parę zdjeć? pozdrawiam – agarafal.blog.onet.pl
Zawsze, kiedy chodziłam tymi drogami marzyłam żeby zatrzymać je w pamięci. Nie robiłam zdjęć, bo wydawało mi się, że nie sposób tego odtworzyć………..Do dziś.Dziękuję i pozdrawiamEla
Wybaczcie mi ten ‘standartowy gulaż’ i wszystkie inne byki, które tu niechcący lub nieświadomie hoduję…. ostatnio mało czytam i to ewidentnie jest tego przyczyną… by nadrobić półroczne zaległości sporządziłam już na lato listę lektur obowiązkowych i długo wyczekiwanych.A może sami coś ciekawego mi jeszcze polecicie – w sumie czytam wszystko… oprócz komiksów… słownikami też nie pogardzam, a ortograficznym w szczególności ;P
…miedzą pól złoconych,leśną ścieżką poprzez łąki kwietne pełne ziół i kwiatków bliskich oczom i tak znanych…wrócisz?….i zaczarowanych chwil będzie więcej….wrócę….
Tak, w zgodzie i z nadzieją na nowe pejzaże. Co do naszych wspominek o wycieczce, Ameli, to ciepło mi się zrobiło na duszy i roześmiałam się nad tymi nieszczęsnymi frytkami, plackiem i gołąbkami. To były niezapomniane i komiczne chwile. W kwestii nocnego minięcia się na ulicy Zdrojowej z Czado, to ten wspomniany przez Ciebie warkocz mogła mieć żona Waldka. Ja wtedy na trzech przechodniów nie zwróciłam uwagi, gadając o czymś zapamiętale, ale Ameli można wierzyć, ona ma oko ! To mogło być nasze pierwsze ‘wpadnięcie’ na/do Czado w rzeczywistości rzeczywistej.
Tak, bo co parę kroków zmienia się ujęcie, krajobraz, ale ten finezyjny zakręt ścieżki i układ drzew przypomina mi Wólkę. Mam pewność tylko na 99%. Czado był przecież w tysiącu różnych zakątków, w które ja nie dotarłam i może właśnie jeden z nich nam pokazuje i jest on podobny tylko do Wólki.
…jeśli i Ciebie oczy i pamięć nie mylą to nie śnimy tylko na jawie marzymy P.S. czyli ta góra to Glorieta?…dobrze wiedzieć, ale widzę po znaku ?, że też pewna na 100% nie jesteś…
Ojejku Czado…czy to nie jest przypadkiem droga z Iwonicza Zdr. do Rymanowa Zdr. przez Przymiarki?Rozpoznaje to miejsce i chyba moja pamięć mnie nie myli, ale jakże to wszystko odmiennie teraz wygląda… Też wracałyśmy tamtędy pod wieczór, ale zamiast tej ciepłej, różnorodnej w roślinności łąki rozciągała się płachta soczystej zieleni młodych pędów traw Pamiętam jak w tamtym miejscu próbowałam uchwycić w kadrze trójkolorowy „minimalizm”: pas ciemnej zieleni lasu (z Twojego pierwszego zdjęcia), nad nim nieskazitelny błękit nieba z zabłąkanym białym obłoczkiem, a przed nim dywan veronese’owej zieleni pola – oczywiście niezbyt się to udało, bo niebo nie chciało być błękitne kiedy pole zielone było – standart ;PGdy schodziłyśmy z Przymiarek do Rymanowa wieczorne chmury i zachodzące słońce rozpoczęły swój zaklęty taniec pożegnania dnia i szkoda, że to wszystko za naszymi plecami…bo szłyśmy w przeciwnym kierunku niż zachód słońca. Przed nami nad Rymanowem rozciągąło sie już nocne niebo spowite ciemnym – pruskim błekitem, a czuwanie nad snem mieszkańców tej uroczego miasteczka rozpoczynał znajomy Łysogłowy. W pełnej, owalnej krasie na niebie świecił tego wieczoru i nawet w kadrze (bez poruszenia) dobrze dał się uchwycić. Gdy doszłyśmy do Rymanowa i w małej pizzerni zasiadłyśmy do kolacji… na dworze było już ciemno Z tamtą kolacją pozostały zabawne wspomnienia, bo nie znając miejscowych kulinarnych zwyczajów ja zagryzałam frytki plackami ziemniaczanymi (które w menu widniały jako specjał z gulażem), a Carrmelita gołąbki ziemniakami (tu wyjaśnienie…dla Carrmelity prawdziwe gołąbki są bez ryżu, stąd zamówiła zimniaki i jakże ogromne było zdziwienie gdy przyszło jej ryż „pyrkami” do żołądka transportować I tego wieczoru chyba się nawet Waldku minęłyśmy na Zdrojowej… nie jestem pewna… było już ciemno, a ja nie mam zbyt dobrej pamięci do twarzy. Wtedy mój wzrok obserwatora przechodniów przyciągnęły żywe i spężyste ruchy pana w czarnym polarze z roześmianą buzią i groźnymi brwiami…adorującego dwie damy, a jedna z nich miała chyba długi warkocz..a może mi się zdawało? – nieważne…Jeśli to Ty byłeś chyba można uznać to za (trochę naciągane, ale…) spotkanie ?Jak miło to wszystko wspominać i na nowo przeżywać… chciałabym tam być znowu…P.S. Korzystając z okazji zapytam o górę – tę zalesioną, którą widać na drugim zdjęciu po prawej… Czy to może Glorieta? Mam duży kłopot w określeniu jej nazwy, a jeśli coś nie wiem spokoju natrętnie mi nie daję – więc proszę.. pomóż w dylemacie, bym poprawnie mogła podpisać swoje zdjęcia Dziękuję, że jesteś i pomimo tylu obowiązków znalazłeś dla nas czas..pakuj ten placak jak najszybciej, tylko żeby za ciężki nie był i ruszaj w drogę wędrowcze niespokojny, bo z nią kolejne nowe zdjęcia nam przyniesiesz… czekamy … teraz już cierpliwie i spokojnie…. i w zgodzie
Czy ja śnię ….. czy to Wólka nad Iwoniczem Zdr. ? 1-sze zdjęcie, to jakby spojrzenie na las w kierunku na Przymiarki i Sroków Dział ! Kolory, które widziałam tam około 15 czerwca nie były tak różnorodne ( dominowała zieleń i złota poświata słońca ) ale zapowiadały przemiany w roślinach. Teraz w powodzi zieleni i rudości łąk, błądzą wrzosowe łany kwiatów, a wszystko w wieczornym świetle zmierzchu. Wszystko faluje, gdy zawieje wiatr. Bajka ! Wydaje mi się, że wskazówki zegara cofnęły się …. i idę tą ścieżką, a trawy szeleszczą mi po spodniach. Na zdjęciu 2-im chyba patrzymy na Wólkę ( nie istniejący już wieś na wypłaszczeniu nad Iwoniczem ), a w tle jest pagórek Gloriety ? Na 3-ciej fotografii Czado ‘przytulił się’, by złapać oddech, do pojedynczych drzew przy szlaku, do ściany roślin na rozległej polanie. Ta seria przypomina mi jakoś dziwnie kolorystykę połonin bieszczadzkich …
A pamiętacie harcerską piosenkę ‘Krajka’ ? Jakoś nieodzownie mi się skojarzyła i cały czas ją nucę:)I coby nie zakrawało o bałwochwalstwo, powiem tylko, że fotografie są… wspaniałe!:) Lecz zawstydzają mnie potężnie, bo przecież podobne widoki mam na co dzień, a tak często nie potrafię spojrzeć na nie w ten sposób…
Taka droga polna przejsc, az do samego kresu. Zakochac sie w mijanych trawach, zachlysnac cisza, uspokoic nerwy- po calodziennych meczacych zajeciach. Taka droga isc i w ciszy- rozmyslac …
Pamiętam,że rok temu chciałam wstawić tu komentarz w rodzaju: „Gdzie tak gnasz? Czy trenujesz do maratonu?” Może już ten pomysł kiełkował? Cieszę się, ,jakbym co najmniej sama się przygotowywała
dziękuję bardzo … już najwyższa pora spakować plecak i choć na dwa dni w odwiedziny do Dziadków pojechać… tylko niech przestanie padać. Bo TAM… jak gleba deszczem nasiąknięła to… mała ameli kalosze gubiła w tej nieprzebytej, błotnistej mazi zalegającej podwórko. Szpagaty można było na jej śliskiej powierzchni ćwiczyć… tylko kaczki szczęśliwe były taplając się beztrosko w brunatnych kałużach, a wyglądały jak nieboskie stworzenia – powiedziałabym diabelskie – po takiej kąpieli w naturalnym… wiejskim SPA
….hhmmm…dotknąć lata? …gdy jasne włosy rozsypują się na opalonych ramionach, pachnie wokół lipa i koszona trawa, powietrze lekkie i słodkie budzi w głowie wszystkie dzikie myśli i zrobiłby człowiek głupstwo jakieś….. ale spokojnie, bo znowu na deszcz idzie…..na razie ;o)))…
No to życzę Tobie choć namiastkę tych opisanych urodzin z dzieciństwa aby były również okazją do tak wspaniałych opisów.Niech Cię wena twórcza nie opuszcza niezależnie od wieku.Wiele szczęśliwych momentów w życiu szczerze życzę z okazji tych i innych przyszłych urodzin.Pozdrawiam
Dotknąć lata… w urodziny… tak bardzo chciałam….bo moje urodziny z dzieciństwa tak właśnie wyglądały … dokładnie tak… tak je zapamiętałam….pełne słońca, błękitnego nieba, polnych kwiatów i zapachu nagrzanego letnim upałem zboża….do tego cykady olbrzymich świerszczy kryjących się w gąszczu traw, a w oddali muczenie krów pasących się na łące, które w tej spiekocie wody się domagały. Rzadko kiedy urodziny obchodziłam w domu z rodzicami, bo zwykle wtedy byłam już poza nim. Ledwo świadectwo ostygło i wrażenia z nim związane, ja miałam już spakowaną torbę i łóżko polowe przygotowane (zawsze ze swoim łóżkiem podróżowałam, by w licznej rodzinie nie mieć kłopotów z „miejscówką” i tylko czekałam kiedy rodzice zawiozą mnie na wieś … do Dziadków.Rzadko też kiedy zdmuchiwałam świeczki z urodzinowego tortu… mając tyle lat ile mam, można policzyć tą ekstrawagancję na palcach jednej ręki, ale wcale sobie nie żalę, bo… za tortami nie przepadam i zawsze krępującym było dla mnie być w centrum uwagi.Wolałam tę garść cukierków z przydziału (bo dzieciarni u babci nigdy nie brakowało, stąd zawsze równo i sprawiedliwie wszystko dzieliła), wcisnąć w kieszeń i ruszyć przed siebie w poszukiwaniu nowych okazów motyli, albo na dżdżownice by kury rarytasami nakarmić… albo na poszukiwanie skarbów. Bo zawsze na wsi było tak, że coś ktoś gdzieś położył lub wyrzucił tudzież zgubił, a później trawą to zarastało, łopianem albo innymi „wysokopiennymi”… i jaka radość była takiej małej odkrywczyni kiedy dziurawy garnek w rowie znalazła, albo sweterek w którym rok wcześniej małym kotom matkowała… o ilości pozostawionych lub znalezionych łyżek (bo te cieszyły się szczególną popularnością) – nie wspomnę. Zarówno łyżki, wiaderka jak i sznurek (ten do snopowiązałki) były na wiejskim podwórku, w zabawach dziecięcych, towarami niezbędnymi a zarazem deficytowym… stąd często na łuki (robione z gałęzi) i cukierki wymienialnymi Ach o zielonym groszku bym zapomniała, bo jeśli nigdzie nie można było mnie znaleźć, to z pewnością na polu zielonego groszku byłam. Uwielbiam groszek i tak bardzo mi tego smaku teraz brakuje.Niewiele groszkowych strąków mieściło się w małych kieszonkach, więc by mieć go w zapasie na cały dzień, za koszulką go chomikowałam – wyglądając przy tym jak pszczółka maja z pękatym brzuszkiem. Bywało, że i kilogram strąków za „pazuchą” targałam, bo kuzyni też łakomi byli, a przy tym leniwi.Najmilsze były wieczory kiedy jechaliśmy całą zgrają ciągnikiem po „zielone” dla krów…ależ wtedy pachnieliśmy łąką. A gdy krowy były już najedzone i do snu się szykowały, udeptując świeże siano pod sobą… my stojąc w drzwiach obory popijaliśmy jeszcze ciepłe mleko… dziadek nalewał je nam do garnuszków chochlą, prosto z kanki. Dzień się powoli kończył, a zachodzące słońce rozgrzewało swoją poświatą spokojne niebo. I choć nad horyzontem żar się unosił, to czuło się już rosę i rześki powiew wieczornego chłodu… pora zmykać do domu. Jeszcze tylko kolacja, kąpiel (ta nie należała do przyjemnych, bo pocięta od wszelakiego zboża skóra małej dziewczynki straszliwie szczypała zmoczona wodą)… pacierz, który (póki mogła i była) „nadzorowała” zawsze prababcia i można było iść spać … po wyczerpującym, pełnym wrażeń dniu.Dzisiaj nie udało mi się dotkać lata, bo szary beton w około… w dodatku deszczem obficie zmoczony, ale tutaj wspomnienia ożyły i jak kwiat rozkwitły… radośniej mi dzięki tym pejzażom.Dla mnie to urodzinowe obrazy… dziękuję
Witam po długiej nieobecności. Nie czuję się specjalistą, ale rozpoznaję „różową piekność” jako Wierzbówkę kiprzycę.Popularny kwitnący kipricznik jest dowodem na obecność lata.Pozdrawiam
….na pewno nie łubin ..ale kurczeblade nie wiem jak to się nazywa i też proszę o pomoc specjalistów….zgroza …..widywane codziennie latem i nieznane oblicza botaniki….;o))))….
Na wyciągnięcie ręki jest ….. ciepła, pulsująca życiem trawy cisza. Spokój, którego nie ma w dolinach, pełnych szos, po których pędzą spieszące się gdzieś samochody. Tu kolory łubinu zapowiadają nadejście wieczoru w barwie zachodzącego słońca. Czyhałam na te wieczory dwa tygodnie temu nad Lubatową, pod Turkówką, na Przymiarkach. Uciekałam z Iwonicza by nakarmić się bezludnymi przestrzeniami i przez chwilę ‘ nie być’ …
Alez Ty dotykasz lata! Nawet w biegu, z szybkim oddechem. Zatrzymujesz sie niby na chwilke, ale krajobrazy zostaja w Tobie ( i w nas przez fotografie) na dlugo. Zawsze mozna do nich powrocic. Zawsze zachwycic sie kolorem mijanych kwiatow. Poezja gor, pol, lasow. Poezja fotografii. I to ta z najwyzszej polki. Pozdrawiam Cie wakacyjnie!
P.S. Dziekuję za obecność, komentarze, krytykę. Wszyscy macie rację. Zdjęcie jest trochę ciemne, ale w górach zrobiło się ciemniej, kwiatki wstawiłem po to by łatwo można je było rozpoznać , ostanie spojrzenie na Tatry nie ma takiego światła jak bym chciał, ale tak było, a do tego rodzaju kształtów mam słabość., przypominają Bieszczady… i nie tylko
Przepraszam za nieobecność, ale właśnie w pośpiechu pakuję plecak, chcę jeszce wstawić kilka fotek, nie dam rady teraz odpowiedzieć na posty i e-maile.
Nie ‘podpisuję się’ pod tym przysłowiem, i nie stosuję go w życiu. Nie jestem mściwa … ale bywam dobrym krytykiem, jak mówią życzliwie – zgryźliwi. Dlatego dla przekory nazwałam się Carrmelitą. Myślę, że nie musiałaś się specjalnie starać ani zmuszać na taką wypowiedź. Ona po prostu ci się ‘ulała’. Jesteś przecież taka bezpośrednia, prawdomówna, bezkompromisowa… Przepraszam, że mówię do Ciebie w rodzaju żeńskim. Może się mylę co płci i to Ciebie również uraża? ( nie odpowiedziałaś przecież na pytanie: „Jaki diabeł pali w tym kotle ?’ ). Co do mojego zniesmaczenia, to wywołało go nie słowo ‘orgazm’ ( ‘nic co ludzkie nie jest nam obce’ i obym cieszyła się skojarzeniami erotycznymi jak najdłużej z życzeniami od Pana Froyd’a ), ale sposób w jaki podałaś mi swoją ‘ripostę’. Była ona tak pierwotnie podstawowa, prostolinijna i niczym nie zawoalowana, że mnie zdegustowała. Nie było w niej żadnej lekkości, przysłowiowego ‘pazura’, zabawy skojarzeniami lub dwuznaczności. Ot prosto, jasno, ‘kawa na ławę’ ! Banalnie, nieciekawie, mdło …. no i mnie zemdliło na końcu.Co do preferencji w sztuce, to Tobie są chyba bardziej pokrewni dadaiści, nieprawdaż ? Ci od niemowlęcego: ‘da-da-da’ ( których jak już wiesz ja obarczam autyzmem literackim ), ze swoją rewolucyjną ideą rwania słów na strzępy, sylaby, litery … ? Wnioskuję to z Twojego podpisu: ‘~a’P.S. Prążków nie lubię, kojarzą mi się z więzieniem, a ja lubię górskie widoki jak u Czado.
Dokładnie tak ! To zdjęcie ma dramaturgię, swoje ‘przed’ i ‘potem’. Ma grozę i piękno. Przypomina nam wszystkim, znającym Tatry z autopsji, jakie są naprawdę. Myślę, że czasami, ktoś kto, tam nie był, nie może poczuć tego zdjęcia ‘na własnej skórze’ i może dlatego nie docenia go… ? Do takiej osoby jakoś nie przemawiają te ciemne chmury, zagniewane kształty i rozbuchana kosodrzewina.
Masz babo placek! Dla Ciebie, abyś je poznał, a może je pokochasz?Zdjęcie 2 jest dla mnie ciekawe i bardzo pouczające. Wielu z nas nie robi takich fotek, bo ma już aparat w plecaku i zmyka w dolinę. Kosówka w pełnym rozkwicie sugeruje aby zapomnieć o skrótach. Światło z prawej kusi by pozostać. A z lewej..? To zdjęcie ma charakter, mało wtajemniczonym pokazuje czego w górach mogą doświadczyć. Intryguje mnie miejsce z którego autor wykonał zdjęcie.
Artysta powinien ‘patrzeć sercem’ i tylko wtedy będzie naprawdę dobry w tym, co robi. Sama technika, praca, trening nie wystarczą, gdy zabraknie pasji i talentu, daru od Boga. Podam przykład: mój kolega K., znany solista Operetki Warszawskiej, kupił sobie kiedyś dobry aparat i pojechał na kolejne tourne, tym razem do Maroka i przy okazji robił zdjęcia, ucząc się swojego aparatu. Zawsze coś go ciągnęło do fotografii, ale nigdy nie miał specjalnie na to czasu. Ciągle tylko muzyka i muzyka … W parę miesięcy po powrocie z wojaży K. pochwalił się swoimi zdjęciami znajomym, przyjaciołom. Po jakimś czasie zdjęcia trafiły do znanego pisma podróżniczego uzupełnienie do artykułu o Maroku … Tak były dobre !!! Nasz K. przyznał się potem, że zdjęci te robił nie znając do końca zasad fotografii i wszystkich funkcji aparatu. Ten przypadek zainicjował K. jako pasjonata fotografii. Po Maroku był Egipt, itd. … Wniosek: Nie traktujmy tej historii jak normy. To oczywiście zdarzenie jedno na tysiąc. Niech będzie jednak przykładem na to, że czasami geniusz i zamiłowanie zwyciężają niedociągnięcia techniczne. Kolejny przykład: moja siostra Anna nauczyła się salsy na paru imprezach latynowskich w weekendy. Tańczyła lepiej od ludzi z klubu tańca towarzyskiego, według ich opinii. Nie brała, tak jak oni, lekcji przez dwa semestry, nie trenowała, nie odtwarzała kaset i nie studiowała szkiców kroków na papierze !!! Po prostu talent, popatrzyła, pokręciła się parę wieczorów z dobrym partnerem na parkiecie i znała całe sekwencje i układy taneczne z salsy. A uwielbiała tańczyć !Kolejny przykład: Moja znajoma M. zdawała maturę z jęz. rosyjskiego i na wakacjach spotkała się na Mazurach z grupą studentek z Rosji. Gadały sobie do woli z moją znajomą przez dwa tygodnie. Gdy wróciła do szkoły po wakacjach Profesor od jęz. rosyjskiego ( z pochodzenia Rosjanka ) zawołała: ‘Gospadzi, jaki ty masz swojski, perfekcyjny akcent ! Jakbyś się w Moskwie urodziła.’ Wniosek: Talent i słuch muzyczny to niedościgniony ideał dla tych co mają ‘gumowe ucho’. Cóż, iskra Boża. Ta sama M. kiedyś wdała się w rozmowę z koleżanką, uczącą się zapamiętale jęz. angielskiego. Studentka angielskiego, była mile zdziwiona, że M. ma tak dobry akcent i intonację, a nigdy nie studiowała podręcznika gramatyki jęz. angielskiego pod kątem wymowy, intonacji ( rys.- przykłady ułożenia języka w jamie ustnej ). Nasza M. zwyczajnie słuchała i starała się naśladować zasłyszane dźwięki. Ach, ten talent, ta pasja …
Brawo ~a ! Wygrałaś ! Cytując ciebie:’ głośniej zaszczekałaś’ ! I wcale mnie nie dziwi, że ciebie dziwi moje zniesmaczenie … Pozwolisz, że zacytuję jeszcze Gombrowicza na dobranoc: ‘ Zamienię psa czarnego, gryzącego, na dwa stare.’ Każdy może mieć swoje, prywatne skojarzenia. ( z ‘Dzienników’ drukowanych w 1959r w ‘Kulturze’ ).
Dzięki za słowa otuchy.Też jestem optymistką.Wierzę,że jest jeszcze wiele szczytów na które też wejdę.U Ciebie kolana, u mnie biodro.Ale będzie dobrze.A na trasach będę się oglądać i przyglądać uważnie,może się spotkamy?Pozdrawiam.
… wcale nie są tak daleko i wysoko pod warunkiem, że mieszkasz … w Sudetach, na Babiej Górze, w Tatrach bądź Bieszczadach bo tam można je spotkać w naszym kraju…Pozdrawiam
Widzisz Carrmelito, to działa w obie strony. Nie tylko Ty potrafisz być chamska, uszczypliwa, niemiła. Specjalnie dla Ciebie bardzo się starałam. I tylko dziwi mnie Twoje zniesmaczenie. Jest takie przysłowie: Jak Kuba Bogu tak Bóg Kubie.Pokory życzę bo Ci będzie ciężko w życiu.
O patrzeniu sercem.Kiedyś w naszym domu pojawiła się kotka z jasnym noskiem(nawiasem mówiąc -obraziła się na swoją panią i -z przychówkiem w drodze-przeniosła się do nas).Takie „jasnonoskie” zawsze wydawały mi się „piękne inaczej”…Ale z czasem patrząc na nią-widziałam Najpiękniejszą Kotkę Świata i pukałam się w głowę-jak mogłam tego od razu nie widzieć?”Jeżeli kochasz-sercem patrz”… Ale to nie nakaz,to dzieje się samo,taka alchemia miłości…
Dzięki-Ameli. Mogłam właściwie od razu poszperać w internecie,ale jakoś nie mam tego we krwi.Faktycznie-do tej pory widywałam jedynie te „włochate”,bo tylko takie-zwyczajne-spotyka się w mojej okolicy. Te alpejskie są daaaleko i wyyysoko…
Ech… chyba rzeczywiście sama z siebie nie potrafię zamilknąć, podobnie jak nie potrafię powiedzieć temu co z blogiem i jego zdjęciami jest związane… dlatego zarywam nocki, gadam jak najęta (bo jak mi wesoło, to dużo gadam) i cieszę się każdą chwilą jaką mogę tu spędzić …rekompensując sobie tak rzadkie moje bywanie w górach.I nie uwierzycie mi pewnie, że…..kiedyś (po pierwszym zetknięciu się z pejzażami) napisałam do Czado maila – w którym na końcu dodałam, iż na blogu nie będę komentowała, bo „nie lubię wypowiadać się publicznie” … teraz wstyd mi za to stwierdzenie…Oczywiście Czado zachęcał…. no i teraz ma…..dużo do czytania
Masz rację, że samo „patrzenie sercem” nie wystarczy, by robić lepsze zdjęcia i coraz trudniejsze tajniki fotografii zgłębiać. Lecz jeśli sercem nie spojrzymy lub też jeśli serca zabraknie w tym, co robimy (czymkolwiek byśmy się nie zajmowali: fotografią, malarstwem, roślinami… a nawet meble i skrzypce mogą mieć duszę) – nie będzie to prawdziwe i szczere…to po prostu tylko sobie będzie…ale ja wiem, że i Ty o tym wiesz Tak pisałam o „patrzeniu sercem”, bo jeśli coś się kocha i tak bardzo za tym tęskni – nie sposób spojrzeć na to obiektywnie (serce nie sługa), nawet jeśli na fotografii jest zwyczajna „góra jak góra” (jak to niektórzy powiadają) ja nie potrafię przejść obojętnie i tak sobie nie westchnąć do niej z tęsknoty…… i naprawę nie wiem skąd mi się to wzieło, bo ja rodak z dziada – pradziada na nizinach wykarmiony…i chyba bardziej płasko jak na Kujawach to nigdzie w Polsce nie jest (tu mogę się mylić), więc nie potrafię do końca zrozumieć dlaczego w góry tak mnie ciągnie, a zmaganie się z nimi sprawia mi ogromną radość.Dziękuję, że znowu tu przyszłaś, że przeczytałaś to, co chciałam Tobie powiedzieć i że choć do sasanek się przekonałaś… …i myślę sobie, że nam kobietom trudno jest oprzeć się urokowi kwiatów, a mężczyznom tak łatwo jest za ich pomocą zdobyć naszą przychylność… Waldkowi po raz kolejny się udało … wie jak czarować…Czarodziej z nigo prawdziwy Zaglądaj tu jeszcze, kiedy tylko możesz…Serdecznie pozdrawiam
Jolciu ja też z początku się dziwiłam, ale to faktycznie sasanki tyle że alpejskie (a to wiem dzięki ~J). Oczywiście moja dociekliwa natura musiała się o tym sama przekonać, więc mogę Cię zapewnić – to nie żart Mnie również z zawilcami te kwiatuszki się skojarzyły i powiem, że aż tak daleko od prawdy nie byłyśmy, bo oba te gatunki (zawilce i sasanki) należą do jednej rodziny tj. jaskrowatych.I pewnie w Twoich myślach (podobnie jak w moich) sasanka jest fioletowym, puchatym kwiatem o żółtym oczku… i tu się nie mylimy …tyle że ta jest sasanką zwyczajną. I jeśli chcesz ją zobaczyć zajrzyj pod zdjęcie z 23 kwietnia 2006 – tam jest dobrze nam znana OBIECANKA, SASANKA
Dziękuję Ci, Ameli, za cudowny list, pełen prawdy, emocji i wzruszeń … Oddałaś wszystko to, co czuje wielu z nas i sam Czado. Napracowałaś się z cytatami. Jestem pełna uznania i żałuję, że ja nie miałam tyle samozaparcia, cierpliwości i spokoju, by perswazyjnie przedstawić NASZE ZDANIE. Masz racje, jestem z WATAHY WILKÓW, która broni nie tylko Przywódcy stada, ale także samego STADA. Bo czy byśmy byli, gdyby nasz blog się zwarcholił … Lecz pod Twoim, łagodnym spojrzeniem i argumentami wadera, pokazująca kły, zamienia się w spokojnego i oddanego sprawie Alaska Malamuta, który zgodnie ciągnie zaprzęg. Jednak ten wilk jest wolny, jak Wojownik Światła z wcześniejszych wpisów.
Przesadziłaś …. milczenie jest złotem w Twoim przypadku … Zniesmaczyłam się i myślę, że nie tylko ja, także inni którzy wcześniej pisali dowcipnie na temat skojarzeń ze zdjęciem nr 6. Na tym koniec, nie chce mi się ciągnąć te bzdury…
Myśl sobie, co chcesz … nie dbam o to. Nie wszyscy musimy pałać do siebie sympatią. Takie jest życie. Ja wolę oglądać piękne zdjęcia i dzielić się dobrymi wrażeniami z myślącymi podobnie i spierać się konstruktywnie z tymi co mają swoje, uzasadnione racje. Często tacy przeciągają mnie na swoją stronę, bo uczymy się i rozwijamy przez całe życie …
nie milknij! naprawdę zaczynam czuć, że coś nas wszystkich tutaj łączy… tak cudownie łączy… aj, błąd! nie coś, a Ktoś! [a pamiętacie Łosia Superktosia?:P ]
chcesz napisać że doznajesz orgazmu jak patrzysz na to zdjęcie? zastanawiam się czy Ty przypadkiem nie należysz do osób, które widząc białą tkaninę pomalowaną w paski albo kropki piejesz godzinami na tym arcydziełem i duszą autora w tych paskach zaklętą.
mi też Twój styl kojarzy się z nastolatkami reprezentującymi styl „grónt to bónt”. Na każdym blogu musi być jakaś zadymiara, mam rozumieć, że na tym blogu to Ty?
jakoś nie chce mi się z Tobą bawić w ‘kto głośniej szczeka’. Wygrałaś. Tylko nie wystrasz sąsiadów. Galerii nie pokażę, jako że zrobiłam w swoim życiu może ze 20 przeciętnych zdjęć. Nie ma się czym chwalić.
podoba mi się Twoje uzasadnienie. Teraz jestem w stanie spojrzeć na sasanki inaczej. Co do reszty, zdania nie zmieniam.Moja zmiana spojrzenia na góry też zaczęła się od oglądania bloga ( http://kochamgory.blog.onet.pl/ jak ktoś znajdzie chwilkę czasu to polecam)Potem zaczęłam zaglądać na fora, gdzie o każdym zdjęciu pięknie piszą co źle, co trzeba zmienić, jak zmienić. I mimo, że ja też kocham góry, to już nie umiem patrzeć na nie przez obiektyw tylko sercem. Wiem, że to nie jest dobry nawyk, pewnie pousuwam z dysku parę dobrych zdjęć.Myślę jednak, że nie można patrzeć tylko sercem jeśli człowiek chce się rozwijać w tym co robi, czyli w foceniu gór.
Ja tylko w kwestii botanicznej – czy to naprawdę sasanki,czy żart ?Wg mnie -zawilcowate toto.Ale „kobita miastowa „jestem – buków od brzózek zdarzyło mi się nie odróżnić (co prawda – z powodu właśnie złego ustawienia monitora),więc może to następna wpadka…
Nie potrafię kogoś nie bronić, nawet jeśli moja obrona może okazać się krzywdząca dla strony mającej zdecydowaną rację… nie potrafię słów obrony i tłumaczenia powstrzymać – to silniejsze ode mnie… taka po prostu jestem.Stąd bywa, że bronię dwóch stron jednocześnie, bo uważam, że każda z nich ma rację – swoją rację, do której choć troszeńkę ta druga mogłaby się przekonać.Nigdy na dobre mi to nie wychodzi, bo zwaśnione strony odchodzą w swoje, a ja sama na polu niezgody zostaję, nie potrafiąc jednoznacznie się określić …tym razem pierwsza zwijam żagle, bo zbyt mocne słowa się tu „wylały”, potrzeba już ciszy po sztormie
Broszka nie jestem pewna czy mogę tak wpost napisać link, więc by nie pozostawić Cię bez tych opowiadań radzę byś w wyszukiwarce np.w google wpisała SKPB Łódź, a ze strony koła przewodników dojdziesz już do celu … i zachęcam do podzielenia się spostrzeżeniami na temat wolności… te moje to tylko teoria, która jak każda nie do końca sprawdza się w praktyce -więc chętnie przeczytam jak Ty wolność itp. postrzegasz… może i do Twoich racji się przekonam…, bo uważm że nikt, nigdy 100%- towej racji mieć nie będzie, a prawdy jednej nie ma… to wszystko jest zdecydowanie bardziej złożone.
nie boję się w takim razie żadnych odcisków ! a nawet jeśli słońce chciałoby spalić mi skrzydła ? mogę iść i czuć zmęczenie w nogach, w głowie. Będzie pięknie
ojej nie bądźmy tacy okrutni, przecież ~a. nie chciała „dokuczyć” Waldkowi – tak myślę… tylko może nie wiedział(a) jak napisać o tym co myśli i dlatego tak skrótowo, i dosyć surowo zabrzmiała Jej (Jego) wypowiedź.Carrmelito kochana nie denerwuj się…dla niektórych „fajnie” wyraża nad wyraz pochlebne opinie i nie do opisania pozytywy. Czado zrozumie… jest nauczycielem więc zna ten język.A że uzasadnienia co do „nieciekawe i fajne” brakuje to już inna sprawa – pewnie nie wszyscy lubią pisać tak jak my….. ale fajnie byłoby gdyby każdy uzasadniał swoje poglądy. Mielibyśmy więcej do czytania … no tak jeszcze jeden wpis tu przeczytam i już zupełnie nie będzie mi się opłacało iśc spać… korci mnie ten wschód słońca.. . oj korci…szyby w blokach na przeciwko juz żarzą się złotem…… ale co ja powiem, że o tej godzinie wychodzę?.. muszę upozorować, że jednak dzisiaj spałam i tak mnie śpiew ptaków z rana a żeby dnia nie marnować to juz wtała ze wschodem … w piekle za te kłamstwa smażyć się będę…. ale Waldku sam powiedz czy można sobie odmówić wschodu słońca kiedy ten na „wyciągnięcie ręki”
…. a mnie robaczki pojawiają się jeśli tekst napisany w Word skopiuję i bezpośrednio do komentarza wkleję.Jest sposób, by w skopiowanych tekstach nie było późnej robaczków… należy skasować skopiowane znaki graficzne i napisać je na nowo, bezpośrednio w komentarzu….chyba jasno wytłumaczyłam, prawda ?
… ja to bym tak chciała, żeby nas razem z Waldkiem poniosło ze wschodu na zachód Ostatnio czytałam w internecie o przygotowaniach do wyprawy łukiem Karpat (i o podobnych, które już się odbyły) – to 2500 km do przejścia i wędrówka na 120 dni. Szlak rozpoczyna się w Rumunii przy tzw. Żelaznej Bramie, a kończy w Bratysławie. Odwiedzą Rumunię, Ukrainę, Polskę, Czechy i Słowację, a w samej Polsce przejdą przez Bieszczady Beskid Niski, Beskid Sądecki, Małe Pieniny, Pieniny Właściwe, Spisz, Podhale, Tatry… ech tylko pomarzyć można. Chciałoby się tak jak oni, ale…. Pozostaje mi tylko trzymać kciuki, kibicować i duchem wsierać, by sił w zapasie zostało, by zwątpienie nie przyszło i żeby się udało. Niech idą szczęśliwie przy dobrej pogodzie, a jesienią na spotkaniach Studenckich Kół Przewodników Beskidskich zamierzają o wszystkim opowiedzieć… czekam z niecierpliwością P.S. Carrmelito cóż to za tajemniczy skrót ASAP… czy mogę prosić o podpowiedź w rozszyfrowaniu, a może ma pozostać nieodgadniony Albo jeszcze inna wersja… otóż wszyscy go rozumieją tylko ja taka gapa…I znowu jasno już za oknem… dnia mi na obowiązki nie starcza, ale żeby nocy na przyjemności brakowało? Trudno się z tym pogodzić. Te krótkie czerwcowe noce wcale nie są mi na rękę… chyba z fotografowania zachodów na wschody się przerzucę… w sumie to jeszcze żadnej jutrzenki w „albumie” nie mam …ale mówię już Dobranoc …Idę snu zaczerpnąć, bo jutro…tzn. dzisiaj wyczekany od dwóch tygodni dzień… jadę rowerem gdzie mie koła zawiozą i tak daleko, aż łańcuch się skończy. A rower po naprawie więc żadnych awarii nie przewiduję i nareszcie aż do braku tchu powietrza zaczerpnę … nareszczcie
… ja natomiast ma taką „teorię”, że my tak naprawdę ŻYJEMY NIE DLA SIEBIE, a dla INNYCH… i wzajemnie – INNI dla NAS, bo gdybyśmy byli sami-jedni i nikogo więcej na tym świecie – to po co żyć? Każdy z nas ma przypisaną pewną misję do spełnienia: dziecko swoją obecnością cieszy rodziców, rodzice darzą nas opieką, troską itd., pani w kiosku ma komu gazety sprzedawać, a piekarz dla kogo chleb wpiekać… i choćby jeszcze przykład naszego Drogiego Czado – iluż to osobom Jego fotografie poprawiają nastrój i pozwalają przetrwać do kolejnej wyprawy w góry – o tym wie najlepiej sam Gospodarz… wyobraźcie sobie, że podobno blisko tysiąc osób dziennie odwiedzało blog zimą. I kiedy jest mi tak naprawdę źle i zastanawiam się po jaką chol… ja na tym świecie żyje skoro i tak zupełnie do niego nie pasuję – to wtedy przypominam sobie, że nie jestem tu dla siebie tylko dla innych: dla moich bliskich i dalszych, a nawet nieznajomych, bo zawsze znajdzie się ktoś kto będzie potrzebował pomocy, dobrego słowa czy zwyczajnie obecności drugiego człowieka.ALE !!!… ŻYCIE MAMY JEDNO i o tym nie możemy zapominać, a inni powinni nasze decyzje i wybory uszanować.I tu ogromnie ważne jest poczucie WOLNOŚCI… tej wewnętrznej wolności: wolności pragnień…marzeń… wolności duszy – nie może jej zabraknąć, bez niej uschniemy na wiór. Czasami bezgranicznie poświęcamy się innym osobom, sprawom czy ideom i jest to godne podziwu pod warunkiem, że czujemy się wolni w tym co robimy… że mamy wybór. Wolność jest niezmiernie ważna, dodaje nam skrzydeł i z nią jesteśmy zdolni do największych poświęceń.I przypomniał mi się teraz wiersz Bułata Okudżawy cytowany przez Carrmelitę …. „Na koniec on powrócił”.Odsyłam Was do 10 stycznia 2007, pod zdjęcie „Czekając” – przeczytajcie…warto…piękny tekst… mi głęboko zapadł w pamięci, bo takiej wolności o jakiej mowa w wierszu myślę, że każdy pragnie i każdemu się należy.Bywajcie wolni w marzeniach i pragnieniach, w swoich decyzjach i ogólnie… w życiu, ale nie zapominajcie, że inni też na nas czekają
Zgadzam się z Ameli. Najłatwiej krytykować, jak się zdjęć nie robi, gdy się nie ma pojęcia o fotografii. Gdy się nie wie, ile trzeba się nauczyć, doświadczyć i wytrenować. Ile trzeba mieć szczęścia danego od natury: w postaci talentu własnego i w podarowanej, uchwyconej chwili …
Wiesz, co J., wydaje mi się, że to małe, autystyczne ‘~a’, to nic innego, jak tylko sobowtór niejakiej ‘fajnej’ ‘~Andzi’, którą dorwałyśmy pod zdjęciem ‘Ciągle w chmurach’ z dn.19.01.2007., gdzie lakonicznie wyrażała swoje nieciekawe opnie. Złoiłyśmy jej skórę, aż huczało ! Teraz ‘przybyła na bal’ w masce pod innym pseudonimem. Od razu zapachniało mi ‘Andzią’ … A może to jej mentalna krewna ? Korci mnie, żeby odbić piłeczkę: Ciemno ? Za ciemno dla ‘~a’ ? To dajcie więcej światła ! Światło pod strzechy ! Litości, oświecenia …
Jeśli mogę podpowiedzieć, to doszłam do tego przy tzw. cudzysłowie. Jeśli chcesz coś wziąć w cudzysłów, to nie używaj SHIFT+klawisz’ ale sam klawisz ‘ ( jeden cudzysłów) i wtedy nie będzie tych robaczków i upierdliwych znaczków. Ciągle mnie denerwowały w moich wpisach i wreszcie się ich pozbyłam, choć czasami ‘przemycam’ nawyk SHIFT, ot tak niechcący …
Stęskniłam się straszliwie za Wami, Kochani ! Jestem więc ASAP po powrocie z Iwonicza i co widzę ?! Tatrzańskie Włóczęga Waldka Wędrowniczka ! A niech Go nosi z zachodu na wschód i z powrotem ! Ja zacieram rączęta, nie wiem jak Wy ? ( a wyżej napisałam coś w guście kulinarnym, jak zwykle zresztą ).
Paula nie zapomnij, że z każdym z nas jest tak, jak w piosence:Światło. Nosisz je w sobie.Światło. Nie zgaśnie choć byś chciał.Światło. Na skraju powiek.Pozwól Nam choć raz przy nim znowu ogrzać się…
Zgadzam się z J. że „za ciemne, nic ciekawego i fajne” to trochę mało… chciałoby się wiedzieć więcej co myślisz o fotografiach Czado (sam Pan Fotograf pewnie też). Mnie osobiście bardzo ciekawi dlaczego prace, które wymieniłaś(łeś) wydają się Tobie nieciekawe… bo kompozycja, bo barwy, bo motyw…dlaczego ? – proszę napisz, bo te wpisy są cenne nie tylko dla Gospodarza, ale i tych którzy fotografii dopiero „się uczą” – tak jak ja.Niemal wszystkie zawarte tu komentarze są pozytywne – ja zdjęciami się wprost zachwycam i intrygujesz mnie swoim wpisem, że coś może być „nieciekawe”.P.S. Na koniec tak z przymrużeniem oka i proszę nie bierz tego do siebie, ale mam nadzieję, że nie jesteś nauczycielką lub profesorem na uczelni, bo nie ma nic gorszego niż ocenia z lakonicznym (bądź bez) uzasadnieniem Tak było wczoraj… i na co mi pięć w indeksie jak po całym semestrze pracy – ja nie wiem czy robię postępy, czy też nie. Bo uważam, że nigdy nie jest na tyle dobrze, że nie mogłoby być lepiej – i jeśli jest 5 to ile brakuje do 5+ ?I szczerze powiedziawszy wolałabym tróję dostać i godzinny wykład (gratis) co robię źle, niż pięć bez żadnego słowa… i tylko do widzenia…i udanych wakacji.W zeszłym semestrze dostałam 4+ też bez słowa. A to że teraz jest 5 to chyba mogę zawdzięczać tylko Czado i Jego fotografiom, bo tu się najwięcej uczę – naprawdę.I dlatego proszę… piszcie uzasadnienia do swoich wypowiedzi pozytywnych bądź nie – bo dają one do myślenia, a niekiedy wywołują polemikę szczególnie inetresującą gdy zdania są odmienne.Znowu osobiscie i dużo mi się napisało, ale tym razem dotyczyło fotografii, więc mam usprawiedliwienie Pozdrawia…stały bywalec…. spargniony gór, lekkości myśli i poprawnych fotografii, które niekiedy tak trudno zrobić, ale Waldkowi to się udaje – pewnie zawsze
” i to nie ja powrócę jutro..”a w sierpniu w końcu góry. góry góry góry. do tej pory mogłam sie nimi cieszyć tylko tu. chociaż już czuję, że je kocham. dzięki tym zdjęciom. i już czuję, jak moje stopy wędrują po szlakach, jak trawy szepcą .. jak słońce uśmiecha się i wydaje się być coraz bliższe. czy tak to jest naprawdę ?
czasami jest za późno…. bo żyło się dla innych….a oni odeszli…Dzięki Czado, że dzielisz się z nami tym , co wprawiało Cię w zachwyt…ciągle wracam tu, aby być tam…
….2–ciemna zieleń kosodrzewiny i zbocza prawie w granatach…. dla mnie właśnie takie ciemne barwy chmur i zieleni mają w sobie coś, 4 –ma właściwy wymiar pewnie ….dla sasanek i tylko takich jak tu marzycieli, którym przypominają to co trzeba, 6-ma urok niegrzecznych skojarzeń i lubię takie wieloznaczne wyzwania…no proszę pewnie całkiem odmienne to moje zdanie ale może nie gorsze?…a słowo „fajna” tak mało dla mnie znaczy….a może tu chodzi o coś innego niż tylko „fajne” obrazki?….
I ten wątły, sześciopłatkowy ‘parasol’ z żółtym środkiem, wyrastający gdzieś na skale w czeluściach Tatrzańskich rozpadlin. Jak mityczny Cimberlin ( nie wiem, czy dobrze zapisałam ), porastający mogiły przodków we ‘Władcy Pierścieni’. Zderzenie odważnej kruchości kwiecia z potęgą pobłażliwej skały. Jest w tym jakaś symbioza, nieprawdaż ?
Trzeba mieć mocne, odporne na huśtawki ciśnieniowe serce. Gorące i niezłomne. Trzeba mieć wiarę w swoje mrówcze siły …i w opaczność, czuwającą nad każdą mrówką …
Stawiam się wezwana do odpowiedzi ! Po kolacji w ‘Jasiu Wędrowniczku’ mogę mieć w pierwszej kolejności kulinarne skojarzenia. Np. Świnica z jabłuszkiem na przełęczy, Wole Oko w błękitnej potrawce, zając na Szpiglasowym ruszcie, kosodrzewina na parze a la’ Liliowe, lekko Goryczkowy ogórek, Kozie Czuby w sosie oscypkowym, a na deser Siwe Sady w Hali Pysznej, itd.A tak na poważnie, polecam w ‘Jasiu ‘ w Rymanowie np. roladę ze schabu z warzywami i boczkiem, w sosie nasyconym pokaźnymi kawałkami borowików i podgrzybków. Albo zająca w sosie śmietanowym z kopytkami. Można też wybrać Kociołek Jasia Wędrowniczka wiecznie gorący. Delicje ! Paluchy lizać ! Do tego karafka czerwonego / białego, ‘podłego’ winka, które wcale nie jest takie złe …
Nie pękaj, Ameli ! Zanim wskoczyłam w Twoje i J. komentarze też skarciłam się w duchu za nieobyczajne myśli. Kozic w skojarzeniach nie znalazłam, ale kiedyś w Tatrach widywałam ich sporo, a także chyba świstaki, nie wspominając o owieczkach na halach i sporadycznie drapieżnych ptakach. Ale to były dawne czasy … Kto dziś może powiedzieć, że widział wczoraj orła pod Szpiglasowym nad Czarnym Stawem ?
…dziękuje ~J za Twój optymizm i za siłę…ja już czasem sama nie wiem co jest…dobrze wiem że mam w sobie siłę by żyć dla siebie juz nie dla Niego tylko czasem mam jeszcze chęć spróbować jeszcze raz…ale moze tak jest dla Niego lepiej? moze tak już zostanie?……a marzenia? są ! choć odrobinę materialne ale dla mnie ważne i chcę do nich dążyć bo to napędza cały sens…
…i dlatego trzeba biec za marzeniami i szukać swojej kolejnej szansy, walczyć o siebie , bo wiesz… On ma pod opieką wielu i nie zawsze pomaga właśnie nam, wszechświat taki ogromny przecież… i liczy mocno na naszą siłę istnienia, która jest w tych górach na fotografiach Czado,ale nosisz ją także w sobie, pamiętaj…. ;o)))))))))))))))))))))))))
…świat się pomylił…dlaczego nie mogę mieć drugiej szansy, dlaczego On nie pozwala mi spróbowac jeszcze raz?…przeciez my wszyscy popełniamy błędy i nasi bliscy bardzo często nam je po prostu wybaczają dlaczego On nie?…mówie Wam świat się pomylił bo to nie miało byc tak…
Masz rację to świat pędzi do przodu ,a My jesteśmy tacy sami, mamy piękne poetyckie wnętrze , a ono się… nie (znowu to okropne słowo) starzeje. Pozdrawiam
porównuję fotografie z czerwca tamtego roku.. . . i wiesz.. . jakby inne. nie wiem, skąd to wrażenie, choć to chyba normalne. jakby Te były bardziej… z daleka? tamte zaś z nieśmiałych wieczorów, budzących się dni, jakby z wewnątrz, inne.. . myślisz, że dojrzewamy i starzejemy się wszyscy – aparaty, oczy…? a może to tylko takie małe złudzenie.bądź co bądź, żeby nam się serca nie zestarzały
wrócić i wracać zawsze… tam gdzie cisza w bukach, ogień tańczący nocą nad potokiem, zapach deszczu i samych gór. „gdy jedni modlą się o wiatr, inni modlą się o deszcz, bo ziemia schnie.ja czekam wciąż na spokój w nas. ciągle wierzę, że gdzieś tu znajdzie się cisza na skronie, na powieki słońce. kres naszych wojen, jak koniec gorączce. i ta pewność, ta pewność, że mamy nadal czas by patrzeć prosto w oczy”…
o nie…. teraz to dopiero się czerwienię… dobrze, że nie widzicie.A to dlatego, że czytając Twój wpis J. znowu przeinaczyłam wyrazy i przeczytałam: „… niech inni się zapomną” – w sensie takim, że jak się inni zapomną to swoje „niepoprawne” skojarzenia napiszą….na pewno nie myśłam o zwierzętach tatrzańskich – tym bardziej o kozicach ;PSosenek nie widać to za kosodrzewiną zawstydzona przycupnę… albo najlepiej pójdę już spać… i Cabernet wcale nie było potrzebne, by te nieuczesane myśli się rozwiały….ale do Tetmajera to zajrzę przy okazji ojej… a może lepiej te wszystkie myśli i wspominki o trunkach powstrzymać, bo nie sądzę by Czado chciał wywieszać transparent „Wejście w pejzaże dozwolone od lat 18-stu”.Ale….tak od czasu do czasu jak małe co nie co nam się wymsknie, to chyba nie zaszkodzi, prawda Gospodarzu?
I mnie pewne myśli nasunęły się, ale jakoś tak…”purpurę łapię”….ciekawe czy o tym samym pomyślałyśmy ;P…może kto inny… może „Jaś Wedrowniczek”, co teraz w Iwoniczu Zdroju górki przemierza…”zapomni się”, albo K. Przerwa-Tetmajer pomoże nam wysłowić się swoimi……….
jak się ogląda te zdjęcia to aż chciałoby się spakować plecak i natychmiast tam jechać uwielbiam góry ale ostatnio warunki nie pozwalają mi na to żeby po nich chodzić… ale dzięki Twoim fotką z różnych pięknych stron mogę je podziwiać na ekranie komputera i czuć się jakbym tam była pozdrawiam
…no i proszę jak to odrobina cabernetu powoduje ,że wszystkie szare komórki grzecznie wracają do swoich szufladek i sobie tam siedzą (leżą?) pod kontrolą… bywam w Tatrach niestety dosyś rzadko i może dlatego żadych tamtejszych zwierzaków na żywo nie widziałam Ty bywasz tam w mniejszym tłoku …widziałeś jakąś kozicę albo innego stwora?….
Robiłem zdjęcia „gęsto” przewidując szybkie załamanie pogody. Te same szczyty i doliny pstrykałem z miejsc nieodległych, niektóre zdjęcia różnią się tylko rozkładem świateł i cieni, z pewnością się nie mylisz Pozdrawiam
…a czy trzecie i piąte zdjęcie gór w moro robiłeś prawie z tego samego miejsca?..to znaczy po przejściu może ze stu metrów …czy mi się tylko tak wydaje?..sasanki takie cudne i kosodrzewina , dziękuję i czekam na kolejne przestrzenie ….
W Tatrach Zachodnich do wędrówki po szlakach umiejętności wspinaczkowe nie są potrzebne. Nie ma dużych ekspozycji, łańcuchów, drabin. Jednak znaczne przewyższenia i spore odległości od schronisk czy parkingów wymagają przyzwoitej kondycji oraz odpowiedniego ubioru na wypadek załamania pogody, jak wszędzie w górach.Pozdrawiam
….Wrócić?….zawsze wracasz, pełen pokory i spragniony piękna….. ja nie zawsze umiem odnaleźć powrotną drogę, czasem gubię swoje ślady, zbyt długo przystaję na przełęczy, nie mam siły, zapatrzę się w zieloność, zbieram kwiatki i nie potrafię powartościować sobie przestrzeni, wracać jest trudniej niż biec przed siebie….. trzeba się nauczyć powracać do swoich dobrych wspomnień, powoli robić z nich talizmany, nawlekać koraliki obrazów na nitki pamięci tak na wszelki wypadek, gdyby się okazało, że skądś trzeba czerpać tę siłę ,której nie wypisują na receptach lekarze, wtedy wystarczy wrócić do talizmanów albo w góry….
…..przecież wiem…. że zawsze wschodzi czyjeś słońce… i gdy stoisz tam pomiędzy szczytami, popatrz w dal,bo gdzieś bliżej Ciebie niż mnie teraz czeka… słońce, które nie omija nikogo…. mnie też nie ominie, jeśli nie schowam się przed nim w cień……..a teraz proszę o jasny blady świt, o gniazdo na buku ptasie,o oczu moich znowu zielony blask, i o mały skrawek nieba na kolejny dzień, na kolejny zmierzch i sukienkę z kosodrzewiny, gwiazdy z sasankowych uczuć i przełęcze moich myśli……dobrze ,że bywasz Tutaj czasem, pod tym niebem chmurnookim…..
Gratuluję Panie Czado! Już Cię Rohacze zwabiły. Zdaje się, że Hruba Kopa i Tri Kopy rzuciły na Ciebie urok. Cieszę się, bo jak nikt inny zasługujesz na to by dotknąć ICH majestatu. Polecam odcinek od Przełęczy Banikowskiej przez Banikow aż do Przełęczy Smutnej no i Rohacz Ostry. Zresztą wszędzie tam jest magnetycznie. Jest trochę eksponowanych miejsc i łańcuchów. Zdjęcia z pewnej odległości są świetne- oddają urodę całego pasma. Pozdrawiam i witam w kręgu fanów Tatr Zachodnich.
Tak, zajmowanie się pięknem, tworzenie z wnętrza, porzucanie codziennej szarzyzny jest egoistyczne, ale każdy prawdziwy artysta musi otrzeć się o taki egoizm. Inaczej nie zaistnieje i nie będzie oryginalny, niepowtarzalny, odkrywczy. Poza tym ten egoizm jawi mi się jako weną twórczą, przemożna siła, która pcha artystę do pracy nad materią, myślą, dźwiękiem … Wybaczamy artystom ich egoizm i dziwactwa, bo dają nam sztukę – wartość bezcenną. Bez egoizmu nie byłoby twórczych jednostek i ich dzieł. Tak to widzę.
……nadal są jak katedry moich snów……pomiędzy błękitem myśli niekoniecznie spokojnych o Wojowniku Światła, o nowych przestrzeniach , których tak mocno wypatruję, że muszą się zdarzyć…o takich dobrych myślach, których czasem nie pojmuję dlaczego są ……i o moim bywaniu gdzie indziej, które nie ma sensu zupełnie….. bo w górach jest wszystko co kocham, wszystkie myśli są w bukach…..
Znalazłam wspomnianego orła to WOLNY i szybuje na fotografii z 25 października 2004…odsyłam tam zainteresowanych…patrząc na owo zdjęcie naprawdę czuję sie powiew wiatru i wolność bezgranicznych przestrzeni
Carrmelito nie bądź taka surowa wobec siebie – tu mocno przesadziłaś z krytyką swojej osoby…szczerze pozazdroszcze, że masz odwagę pięścią w stół walnąć, bo mi jej brakuje (oczywiście nie pięści – bo te mam nawet dwie, ale odwagi) co zdecydowanie często mi szkodzi.Bądź sobą „w różnorodności piękno i moc” jak pisał Czado, a i ciekawsze polemiki Dziękuję i cieszę się, że napisałaś szerzej o Wojowniku Światła, chyba dopiero teraz Go naprawdę rozumiem i to, na czym polega jego „walka”, bo jakby nie było to Wojownik, a nie tchórz uciekający z pola bitwy…Jakoś tak zawsze patrzymy i oceniamy ze swojego punktu widzenia, pod siebie wszystko chcąc dopasować nie zawsze sens idei rozumiejąc … stąd moje słowa, by iść na kompromisy… ale wtedy wojownik nie będzie Wojownikiem.Teraz wszystko zrozumiałam, ale też się zasmuciałm, bo w „kompromisowej” wersji miałabym choć cień sznsy, by być owym Wojownikiem, a tak w Twojej – właściwej interpretacji – nic z tego… nie potrafię walczyć… zbyt często ulegam lub w zdecydowanej większości przypadków rozejm stosuję….i tak bardzo chciałabym być po witacemu „indywidualnie i pięknie zbędna”…zniknąć z pola widzenia przyziemnym błahostkom i zajmować się tylko tym, co w danej chwili jest dla mnie najważniejsze, ale czy nie byłoby to wtedy zbyt egoistyczne z mojej strony?
Dziękuję, Igo, za dobre słowo. A teraz czekam na krytykę moich rymowanek. Krytyka, nawet druzgocąca jest zawsze konstruktywna ! Jestem przygotowana na lecące pomidory… Tak sobie myślę, że może nasza pisanina ośmieli i innych do otwierania się na blogu i mówienia więcej o sobie. Przez to lepiej się poznajemy. Przez to Czado wyraźniej nas zobaczy oczyma wyobraźni. Może zapracujemy kiedyś sobie na wspólne spotkanie przy ognisku, na polanie, gdzieś na Wólce, Wołtuszowej lub na Przymiarkach ( nie wiem , czy tam w ogóle można rozpalać ogniska !!?? ). Byłoby wspaniale poznać się i razem odkrywać piękno gór … okiem i aparatem.
Jak można smakoszom wina lub markowych trunków, tj. śliwowiczka, przypinać złą etykietę ! No nie, Ameli, wiem, że sama nie wierzysz w to, co napisałaś …. Toć lekarze na całym świecie biją na alarm, że najzdrowszymi narodami są: Grecy, Włosi i Francuzi, i inni tj. mieszkańcy Okinawy i Skandynawowie ( również z innych powodów ). Te trzy narody mają w tradycji kulinarnej i w praktyce, spożywanie win do posiłków, a one przedłużają im życie. Układ pokarmowy to potęga. Nie zapominajmy o tym. Jesteś tym, co jesz i pijesz, to niezaprzeczalny fakt ( oczywiście, nie zagłębiając się w tajniki umysłu i duszy ).
Nie załapałam od razu, Ameli , ‘w jakim kościele dzwonią’ jeśli chodzi o Twój dopisek o Wojowniku Światła …Wróciłam więc na Blog i przeczytałam wpis J. na ten temat i doszłam do wniosku, że piętnujesz moją bezwzględność sądów i ‘wybuchowość’ ( skłonność do warcholstwa – to chyba rodzinne u tych Carrmelitów ) w niektórych kwestiach, np. „fajnej ~a”. Wyraziłaś to subtelnie przy pomocy Wojownika Światła, mojego ideału. Ja widzę tę postać inaczej. Wojownik Światła nie idzie na kompromis ze światem, on wybiera inną ścieżkę życia. Swoją własną drogę. On idzie na kompromis ze sobą ( Gdy słabnie, postanawia zaszaleć. Gdy boleje nad czymś, pomaga sobie nową pasją, nową miłością, itd. On nie ‘szarpanie się ze sobą’ dla zadowolenia innych i dla zrealizowania cudzych wyobrażeń o sobie. Nic wbrew sobie. On nie chce powielać schematów. Chce być rozpoznawalny jako jednostka, chce siebie realizować a nie wzorzec i w tym widzi prawdę ). Fakt, że kroczy inną ścieżką nie oznacza, że nie ma z ‘ludeczkami’ do czynienia. Mija ich przecież. On nie aprobuje głupoty i małości świata. On je ignoruje, z pobłażliwym uśmiechem i przez to demaskuje. A ta dezaprobata to nic innego jak ‘taniec na ulicy’. Jego metodą na ten świat jest łagodny, naturalny indywidualizm. Przypomina mi mądrego Błazna i naszego Witkacego, ( także Gombrowicza ), który powiedział coś w stylu, że woli być indywidualnie i pięknie ‘zbędny’ ( jeżeli artysta może w ogóle być zbędny … ), niż brzydko i pożytecznie jednakowy, zunifikowany.Wojownik jest bezwzględny w stosunku do świata, przez to, że nie dba o zdanie świata, kpi z niego swoją postawą. On idzie za światłem, idzie za prawdą, idzie za pięknem. Inaczej nie byłby Wojownikiem. To jest karta, na którą stawia swoje życie.Każdy z nas może inaczej interpretować Wojownika Światła, bo każdy z nas jest inny. Mamy różne charaktery, temperamenty i inny arsenał broni w walce z głupotą i brzydotą świata. Uciekamy od zgiełku cywilizacji i łapiemy ‘promień światła’, jak w filmie ‘K-PAX’ niejaki Prot -rzekomy kosmita. Chcemy go naśladować, prawda ? Ci którzy pójdą za Protem wyzdrowieją, zostaną Wojownikami Światła dla własnego i innych dobra…
… z opisu J. wnioskuję, że Wojownik Światła nie jest osobąbezwzględną więc może lepiej stosować trudną sztukę kompromisu niż wszystko na jedną kartę stawiać?Ale chciałoby się być wspomnianym Wojownikiem…oj bardzo….
Carrmelito! Wielka to określenie dla Ciebie za małe.Masz piękną poetycką duszę zresztą tak jak Ameli i J jesteście wyjątkowe.Powtórzę po raz kolejny zresztą,że to wielka przyjemność Was czytać pod pięknymi zdjęcjami.Dla mnie jest to prawdziwy relaks i wytchnienie.Jesteście jak świeży powiew wiatru,ożywczy i subtelny.Pozdrawiam.
…nie o takich procentach myślałam pisząc komentarz – ha,ha,ha…tu Cię mam ;P….ale w sumie i te butelkowe potrafią się „wymądrzać”o tym, że w najtęższych głowach zdolne są porządnie namącić … ja śliwowicą też dysponuję tyle, że polską…. z Łącka – prezent od zdobywców Beskidu Sądeckiego – już od roku w lodowce się chłodzi, ale jakoś tak zapach do konsumpcji nie zachęca…zdecydowanie wolę słabsze „japośmiejki” i „kreciogłowy”P.S. … a my tu znowu o „wspomagaczach” dobrego humoru – chyba niechcący złą etykietę sobie przypinamy i nie uwierzą nam później, że razem ledwo dałyśmy radę jednej butelce Sutter Home…. a Kadarka niewzruszona cierpliwie czekała…P.S.2 oczywiście wiem, że pisząc o procentach nie miałaś na myśli tylko tych z czerwonej butelki… z przymrużeniem oka i wyrozumiałością dla mnie potraktuj powyższą prowokację
Jestem cała ‘dumna i blada’ i rosnę z pychy do sufitu. Dzięki za uznanie ! Miło słyszeć, że się podobało. Użyłaś tak obrazowych zwrotów/słów/nitek, że podchwyciłam je i jak po nitce do kłębka, doszłam do tego finału.Co do zdjęcia z orłem, to niestety go nie widziałam i strasznie jestem ciekawa, jakie jest ?P.S. Ty rzucasz sztuki plastyczne dla astronomii i poezji stosowanej, a ja chciałabym się zająć np. historią sztuki i jednocześnie designem, wystrojem wnętrz, połączonym z projektowaniem ogrodów, czyli z elementami botaniki. Dziwne to wszystko, prawda ?
Ja też lubię ‘procenty’, a szczególnie te w butelce czerwonej, miodowej, lub przezroczystej. A’ propos. Ostatnio przywiozłam z Bardejova spiską śliwowiczkę i Tokaj ’6-punktowy’. Rewelacyjka !!!
Mój radykalny wpis dotyczył wysokich gór, jakimi są Tatry. Wiem, jak chimeryczne mogą być i za to je wielbię. Szczęściarzom odpuszczają roztargnienie, tylko, że granica w Tatrach pomiędzy roztargnieniem, a nierozsądnym zaniedbaniem i brawurą jest bardzo cienka, na niekorzyść roztargnienia oczywiście. Czasami są go tylko ilości śladowe na skali ‘bezpieczeństwa /szaleństwa’ w porównaniu z zaniedbaniem.Ja także jeszcze długo potrenuję na Bieszczadach, Beskidach i Sudetach nim ośmielę się wstąpić w ‘Bramy Tatrzańskiego Raju’ przez Dolinę Chochołowską. Tak będzie …, ja to czuję, ja to wiem. Na takie widoki,jak na zdjęciach Czado muszę sobie zapracować.
Carrmelito jesteś Wielka… nigdy, nawet w najskrytszych domysłach, nie przypuszczałam iż z tych nic nie znaczących i w żaden sposób nie związanych ze sobą słów można stworzyć takie Dzieło Twórczej Myśli.Jestem pod ogromnym wrażeniem, aż słów zachwytu brakuje I jeśli matematyczno-fizyczni potrafią taką poezję tworzyć to ja rzucam tą całą moją humanistykę i przenoszę się na matematykę stosowaną w poezji z elementami praw fizyki wykorzystywanych w twórczym myśleniu. A jako drugi fakultet obieram astronomię, by natchnienia w gwiazdach szukać.P.S. Gdy przeczytałam wiersz przypomniało mi się pewne zdjęcie Waldka, na którym orzeł (bodajże) szybuje nad błękitnymi górami …idealnie ilustruje ono Twoją ostatnią zwrotkę. Tylko nie pamiętam gdzie zdjęcie widziałam, bo tu na blogu raczej go nie ma – może w jakiejś galerii? nie wiem… Waldku, a może Ty pamiętasz i przypomnisz nam to zdjęcie – ptak szybował w górnym prawym rogu, całe foto w chłodnych błękitach i tylko gdzie-niegdzie spod pierzastej warstwy chmur przedzierały się szczyty gór.J. też pytała się o zwierzęta w górach, pewnie trudno je już sptkać, a taki orzeł „kołujący” nad graniami to rzadkość i nie jeden z nas chciałby to zobaczyć Carrmelito dziękuję z całego serca za wiersz… wydrukuję go sobie, by w ciągiu dnia, w każdej chwili do niego powracać i radosne myśli z jego treścią przywoływać.Po Twojej poezji nie mam co próbować sklecać „rozbieżnych” słów w nową całość… nie sprostam Twojej poprzeczce Dziękuję….
Po raz kolejny przytaknę, i wpełni zgadzam się z Tobą iż „To prawdziwa przyjemność czytać….” o czym i w jaki sposób pisze nasz Czado.P.S. Chciałabym, by moje myśli choć troszeńkę były bardziej zwięzłe i konkretne. Ja niby też z matematycznych się wywodzę…pisanie jakichkolwiek wypracowań zawsze okupowałam płaczem, darciem kartek i złością na cały świat, że muszę to robić. Stąd maturę z matematyki pisałam (jako jedyna w klasie) i nie chwaląc sie poszło mi bardzo dobrze… tylko co się teraz ze mną „porobiło”, że niekiedy ze zwykłymi procentami „nie potrafię się zrozumieć”.
Trudno jednoznacznie stwierdzić …. odpowiedzi będzie pewnie kilka w zależności, czy pytanie skierowane byłoby do turysty czy miejscowego i czy w danym momencie świeciłoby słońce, czy błoto zboczem „szorowało”.Jedno jest pewne, ci którzy dzisiaj wspomnianym asfaltem maszerują takich niezapomnianych przeżyć mieć nie będą… o te doświadczenia i wspomnienia jesteś bogatsza, a Twoje myśli i tęsknoty mają gdzie się zawieruszyć i dzięki nim do tych pięknych lat, szkoda że minionych, z uśmiechem powracasz.
Mam nadzieję, że góry będą zawsze łaskawe i z „przymrużeniem cienia” potraktują moje ewentualne roztargnienia. Bo choć staram się o nich wiedzieć jak najwięcej i na spotkania dobrze przygotować to jednak potrafię w całym zachwycie nad nimi zatracić się i zapomnieć, że sił może zabraknąć w najmniej spodziewanym momencie.P.S. Carrmelito Twoje ostatnie opisy gór sprawiają iż zaczynam się ich bać i z coraz większym respektem o nich myślę, a wyprawę w Tatry odkładam kiedy już na Beskidach i Bieszczadach kika par butów schodzę
Czy na ostatnim zdjęciu, tym ze ‘śnieżną łapą’ są jacyś ludzie na ścieżce ? Widzę dwa lekko czerwonawe punkty, czy to już moje oczęta czerwienieją od gapienia się w ekran ?
Przepiękne dwa wiersze ! Boże, jak cudownie wrócić do Tatr mego dzieciństwa i licealnych wypraw. Jakbym znów, przemarznięta i przemoczona schodziła z rumowiska.. i brnęła drogą we wsi, do kościółka pod górę, po kolana w błocie. Strumyczek w ciągu paru godzin opuścił swe koryto i zamienił się w potoki rudej, błotnej lawy, pędzącej środkiem drogi. To były czasy … Dziś drogę pokrywa asfalt. To dobrze, czy źle ?
To góry nami rządzą. Zawracają nam w głowie. Rozkochują w sobie, mamią, wabią i obiecują nieosiągalne … A potem rozcierają na proch za jednym podmuchem wiatru, tak od niechcenia, gdy potkniemy się na grani …Góry to kochanki, które wybaczają nam zdrady, ale nie wybaczają głupoty. Mają też swoich faworytów, którym darowują drugie życie …
Podziwiam i doceniam, Czado, Twoją ścisłą, matematyczną zwięzłość w wypowiedzi. Piszesz inaczej niż ‘barwna i powieściowa Ameli’, ale ta tzw. lakoniczność nie odbiera Twoim tekstom uroku. Wręcz przeciwnie. Nieomal ‘sublimuje’ wrażenia, bez przechodzenia przez ‘topnienie’ i ‘parowanie.’ To jest jak esencja herbaciana. Z niej w wyobraźni każdy robi swój własny napój. A’ propos, ja też jestem z matematyczno-fizycznych i rozumiem ból przedzierania się przez materię słowa. Ty ‘karczujesz las wprawną ręką’, odrzucasz zbędne ozdobniki, ścieżka nie błądzi po manowcach wodolejstwa, jak zdarza się autorce tej wypowiedzi. To prawdziwa przyjemność czytać taki matematyczny, skrystalizowany, precyzyjny tekst faceta ‘z liściem na głowie’.
Ameli, rzuciłaś wyzwanie ! Podniosłam Twoją rękawicę. Postanowiłam rozruszać mocno już rozleniwioną pod wieczór Psyche i stworzyć układankę z Twoich słów. To była doskonała zabawa upleść własny kilimek z cudzych słów-nitek. Mam nadzieję, że za jednym pociągnięciem przędzy nie popruje się moja rymowanka …Zachęcam innych do zabawy. Posłuchajcie…W rozwartej dolinie są, jak na dłoniŻyły grafitowe cieknących strumieniI rudy żelaza tryskają ze stokówGdy oddech Heliosa umiera o zmroku.Wtem ptak nad Szpiglasowym rzucił okiem w czeluścieSzukając ofiary dopadł serce mojeZamarło w bezruchu wszystko, co wiatr muskaJak zimną krew, straciłam oddech i mowę.Objął skrzydłem w dzierżawę królewskie zamsze perciCisnął cień złowrogi w rtęć Wielkiego StawuI kołował niezłomnie w melanże na haliTkał trwogę włóczką zieloną w patchwork Panu Bogu.O wy, Prawomyślni, gdy oko moje zgaśnieNie grzebcie mnie na zawsze w rozpadlinie grobuLecz spalcie moje truchło i wichrom oddajcieNiech niosą mnie jak ptaka w uściskach żywiołu.Chcę lecieć ponad turnie w przestrzenie niczyjeNiech mnie hołubi Halny, niech mi sukienkę szyjeZatańczyć tam, gdzie szczyty w powietrzu iskrząceGdzie paszcze otwierają, raz po raz, wieloryby śpiące.
Przemykam nieśmiało przez Twój wpis i … nadmieniam, iż Ten Wojownik Światła, to też mój ideał w wolności. Zawsze chciałam nim zostać, próbowałam Go naśladować, … tylko czasami tak trudno się zbuntować bez konsekwencji … A może trzeba pomimo nich ?
Na zdjęciu tym, gdzie widać ludzi jest rudawo, na tym poniżej barwy są chłodniejsze, biel niebieskawa, a rudości praktycznie niedostrzegalne. Nie powinno tak być, a jednak się zadrzyło – musiałem nioatrznie pozwolić zadziałać jakiejś automatyce. W aparacie raczej wykluczone, więc w programie na etapie konwersji RAW —> JPG coś poszło nie tak.
Ciekawi mnie Czado, czy stroma góra, na której widać wędrowców, była z lekka rudawa w rzeczywistości, bo teraz spoglądam z „obcego” komputera i cała pokryta jest zwartą zielenią … przyznam, że wolę wersję z mojego monitora, gdzie góry mają zdecydowanie więcej barw, są bardziej kolorowe i w odcieniach cieplejsze (przez to więcej na nich słońca), a niebo u mnie jest bardziej laserunkowe i „czystsze” w kolorze – jakby „lżejszym” błękitem spoglądało…Pozdrawiam….P.S…i z przymrużeniem oka potraktuj mój nocny wygłup pod „Wrócić”
…..GÓRY… jak ogromne ciemne wieże katedr pod dachem szarych błękitów, codziennie każdy z nas jest coraz bliżej a jednak ciągle na szlaku z samym sobą…..stajemy przed majestatem tego piękna, którym Bóg nas obdarował hojnie, zbieramy po świecie okruchy jego miłości i możemy przez chwilę bywać nad wieżami katedr, bliżej nieba …. tak trudno nie pobiec dalej, gdy ścieżka niewygodna na rozstajach kurzem złocistym wznosi się ciągle dalej i dalej, i mgła przesłania kolejną przestrzeń , którą tak bardzo przecież muszę zobaczyć i nawet nie wiem dlaczego…..przyzwyczaiłam się do siebie zbyt mocno może, a przecież trzeba czasami umieć zrezygnować trochę i zamknąć marzenie pod powieką snu, żeby mogło spokojnie wyrosnąć w innym czasie….po złotym deszczu…..
jejku co za piękny blog!! chciałam Ci za niego podziękować! kimkolwiek jesteś musisz być dobrym człowiekiem bo dobrzy ludzie kochają góry! dziękuję jeszce raz! będę wpadać :]
Potęga i słabość…Zachwyt i ból…Piękno i strach…To czuję,stojąc na szczycie góry. Panu udaje się to wszystko zebrać..Jak?… Niesamowite.Pozdrawiam,(Pana zdjęcia mnie inspirują,kiedy coś piszę)
Na szczytach Tatr, na szczytach Tatr,Na sinej ich krawędzi Króluje w mgłach świszczący wiatr I ciemne chmury pędzi. Rozpostarł z mgły utkany płaszcz I rosę z chmur wyciska – A strugi wód z wilgotnych paszcz Spływają na urwiska. Na piętra gór, na ciemny bór Zasłony spadły sine,W deszczowych łzach granitów gmach Rozpłynął się w równinę, Nie widać nic – błękitów tło I całe widnokręgi Zasnute w cień, zalane mgłą, Porżnięte w deszczu pręgi. I dzień, i noc – i nowy wschód Przechodzą bez odmiany – Dokoła szum rosnących wód – Strop nieba ołowiany. I siecze deszcz, i świszcze wiatr, Głośniej się potok gniewa, Na szczytach Tatr, w dolinach Tatr Mrok szary i ulewa.Adam Asnyk, Ulewa …a poniżej „Pamięci tych co odeszli za grań” z burzą…To tylko błysk To tylko szmerTo tylko ćwierć sekundy! A już krzykI haka dźwiękKoniec ostatniej rundy Myśl? na nicMyśl? po co Za późno Szkoda, że Promień zgasłA potem już ciemność… Może blask…Czy tak?Jan Długoszz całego serca Dziękuję, coraz lepiej Twoje Tatry „rozumiem” – tym bardziej, że gdy dzisiaj po raz pierwszy wpis czytałam za oknem znowu grzmotne chmury szalały i wody Anioły wiadrami ulewały…… i choć pytań jeszcze wiele to już Tatry bliższe celem… i już teraz wiemy i razem z Tobą Waldku to czujemy, że sporo trzeba trudu i znoju doznać, by tak nieprawdopodobne widoki poznać Pozdrawiam świergotem porannych „narwańców”
…a ludziki to malutkie punkciki, zdobywają rudy garb na trzecim zdjęciu od góry i w lewym górnym rogu chmurom za kołnierze zaglądają I gdy ich tak wysoko zobaczyłam to tylko jedna myśl jak błyskawica przemknęła: „oby się któryś nie poślizgnął”, ale mogę być chyba spokojną, bo w rzeczywistości ścieżka jest pewnie wystarczająco szeroka, jednak pokazana skala odwzorowania piorunujące robi wrażenie.I gdy na szczycie jesteśmy czujemy się jak zdobywcy i władcy gór, i wydaje się nam, że u naszych stóp legły, lecz gdy kogoś innego na szczycie widzimy,to taki malutki się wydaje…gdzie jemu do potęgi gór… to przecież one niezaprzeczanie królują, a my tylko niepozornym „paziem”być możemy… tak jest naprawdę, bo choć je zdobywamy….nigdy nie posiądziemy
….a może ja rzeczywiście już tam kiedyś byłam, tylko w innym życiu i dlatego nie pamiętam… kto wie?…bo w sumie to, że mnie tak do gór ciągnie to ewenement rodzinny, bo choć najbliżsi w górach bywają, to powiedziałbym, że tak „komercyjnie”, a niespokojnych zdobywców szlaków to raczej wśród nich nie ma… ale pamiętam, że ś.p. dziadek Roman góry kochał tak prawdziwie i szczerze, dzieląc się często znojem wędrówki ze swoimi podopiecznymi (był nauczycielem)… ja wtedy byłam za mała, by z nim iść. Może to po Nim prawieczny atawizm nie chce być uśpiony i kusi wiatrem we włosach, oddechem przestrzeni i drogą bez końca… kto wie?… tak naprawdę nigdy dziadka dobrze nie znałam, ale może z kolejnym szlakiem i zachodem nad falującym horyzontem… poznając siebie poznam i Jego… lepiej… chciałabym…bardzo……i piszesz o śniegu zalęgającym w jarach, pewnie takim jak u Waldka na zdjęciach…to dla mnie takie dziwne i niepojęte, bo w centrum Polski lato już skwierczy nad polami, a w mieście asfalt pod wpływem gorąca wypływa z jezdni zagarniając krawędzie chodników… a Ty jak zechcesz możesz dłonie w śniegu chłodzić… ale jak Czado pisał (bodajże w grudniu 2006): „…w różnorodności piękno i moc” i niech tak zostanie Pozdrawiam szemrającym strumieniem – tych dzwięków bardzo mi brakuje, bo tu u mnie nigdzie ich nie spotkam, a innymi nie sposób zastąpić…
…i gdzie ony są, bo ich nie widzę …..r a t u n k u, kto widzi Tu ludzi w kadrze niech mnie oświeci bo albo rozum albo wzrok straciłam i żadnych towarzyszek Czado nie widzę …..coś jakbym zgubiła patent na widzenie , a może to tylko niektórzy widzą, bo np. Czado zaszyfrował dla nich przestrzeń ,no ale przecież góry widzę ogromne i niebo .. ..nie każcie mi się domyślać..proszę, tu JA NIEWIDOMA tymczasem?
Pięknie piszesz Ameli… ja tak nie potrafię. Matematyczna część mojej natury wszystko redukuje, skraca, dąży do najprostrzej postaci. Był grad, ale wiatr nas oszczędził, burza przeszła bokiem. Bałem się jej bardzo, znam śmierć od rażenia piorunem – tak niewiele trzeba. Ci ludzie w kadrze to inna kompania, pomagają ocenić skalę. Niektórzy moi towarzysze, a raczej sympatyczne towarzyszki miały trudności – brak wiary i sił, niedpowiedni sprzęt, ale udało się, weszliśmy. Brzurza skróciła do minimum czas zachwytów, na szczęcie udało się zrobić parę zdjęć. Podczas lekkiego gradobicia i deszczu aparat wędrował głęboko w plecaku. Pozdrawiam
…pięknie piszesz Ameli, i wiesz prawie tak jakbyś tam była kiedyś….mnie sie czasami to udaje, ale z rzeczywistym opisem doznań wcale nie tak łatwo…. o tej porze roku zawsze mi zostaje w pamięci wiatr i srebrne linie potoków i jarów , w których ciągle leżą białe smugi śniegu, no i zmęczenie…..pozdrawiam ….:o)))
Mam wrażenie, że poeta na ścieżki prozy wkracza, bo coraz dłuższe historie nam opowiada… to cieszy… to bardzo cieszy (i pewnie nie tylko mnie)… że „kurz w skarpetkach” nakłania, by dzielić się szerzej swoimi przeżyciami, bo myślę że wszyscy spragnieni ich jesteśmy I na razie nie wiem co więcej sensownego napisać, bo niebiańskim pięknem Tatr przytłoczyłeś moje przyziemne myśli Waldku… niewiele w życiu widziałam i wiele rzeczy po prostu sobie wyobrażam, ale dzisiaj „wymóżdżony” niedowiarek z otwartymi ustami tu siedzi i trudno mu pojąć, iż takie cuda na ziemi istnieją. Miałeś rację pisząc pod „Niebem na wyciągniecie ręki”, że trzeba samemu przeżyć, by wiedzieć (dopiszę) by uwierzyć… i rzeczywiście trudno wiara przychodzi jeśli się na własnej skórze tego nie doświadczyło… Muszę się jeszcze z nowym dla mnie widokiem Tatr oswoić, by umysł przestał uparcie mi wmawiać: „To nie rzeczywistość, nie łudź się marzycielko”… ale ja wiem, że on się myli, bo przecież Czarodzieje nie kłamią… prawda?Lecz Twoje widoki gór są dzisiaj dla mnie przecudnym, ale tylko obrazem, nie potrafię sobie nawet wyobrazić, gdybym ja miała tam być, co bym wtedy czuła… tym razem to mnie przerasta.Popatrzę jeszcze, nasycę marzenia barwami i misternym rysunkiem górskich grzbietów… poszukam w poezji może ona mi „wytłumaczy”, pozwoli zrozumieć i wyobrazić jakie przeżycia w Tobie były gdy takim nieopisanym pięknem mogłeś sycić zmysły….cudownie byłoby gdyś sam coś więcej opowiedział nam słowem… nawet o całkiem prozaicznych sprawach: czy wiał wiatr, czy było mroźno, a może bardzo ciepło, jak pachniało i czy ludzie pod niebiosami to Twoi kompanii, czy ostrzeżenia poskutkowały… ojej chyba Was burza nie spotkała, co?… bo jeśli była podobna do tych, które nad moim miastem ostatnio przechodzą… strach pomyśleć. Uwielbiam burze, a szczególnie dźwięk gdy piorun jakby rozrywał niebo… taki przeciągły, głęboki i charczący… wyobrażam sobie wtedy iż niebo dla chodzących po ziemi się otwiera……ale gdybym miała taką burzę przeżyć w górach?…. przy zachowaniu zdrowych zmysłów, raczej by się nie udało… serce od pikotania by wysiadło – klatę rozsadziło… a może ze strachu bym zemdlała i po krzyku – nic bym nie pamiętała, bo też potrafię się okrutnie przestraszyć…ale dosyć gdybania…Popatrzę jeszcze… pokontempluję może wyobraźnia rozwinie skrzydła, a na razie takie oto słowa w moich myślach się rodzą gdy patrzę na Twoje Tatry… Czado:melanże, patchworki, włóczki zielone, rudy żelaza, królewskie zamsze, wieloryby śpiące……i jak tu z tego stworzyć sensowną całość już nie wspomnę o poezji ;P…ech myśli ociężałe są… przestrzeni i wiatru już potrzebują.P.S. Znowu dużo napisałam i w sumie to o niczym, chyba inaczej nie potrafię wybaczcie pustosłowia.Dlatego mnie tak dziwi, że Waldkowi wystarczy jeden wyraz niekiedy, a my tyle możemy z niego odcztać.Dobrej Nocy i snów o Tatrach Zachodnich
Hej. Super blog. Podoba mi się bardzo, bardzo….. Zaparszam do mnie na http://www.bajki.xx.pl U mnie są także ciekawe obrazki, dodatki i zamówienia. Zaparszam i liczę na koma od ciebie. Poleć mnie znajomym
……według Paula Coelho…..”Wojownik światła często robi rzeczy odbiegające od przeciętności.Może tańczyć na ulicy, idąc rano do pracy. Patrzeć nieznajomym prosto w oczy i mówić o miłości od pierwszego wejrzenia.Bronić poglądów, które innym mogą wydawać się śmieszne.Wojownik światła pozwala sobie na takie dziwactwa.Nie lęka się opłakiwać starych smutków ani radować nowymi odkryciami.Kiedy czuje, że nadeszła pora, porzuca wszystko i wyrusza na poszukiwanie przygód, o których marzył.Kiedy odkrywa, że jest u kresu sił, bez poczucia winy porzuca walkę dla jednego czy dwóch szaleństw.Wojownik nie trwoni czasu, by odgrywać role, które chcą mu narzucić inni „………..jesteś nim przecież, pakujesz wtedy swój sprzęt fotograficzny i idziesz w góry szukać światła i cienia…………pora zmykać…
Ślicznie dziękuję za przepiękne ujęcia naszego górskiego krajobrazu. Od pewnego czasu jestem stałym gościem na Twoim blogu.Jeszcze raz wielkie dzięki. Pozdrawiam.:)))
To istny Mordor, Czado ! Sauron by tu wykuł wieżę, gdyby tylko wiedział …To bezkresna Tatrzańska Reduta Ordona ‘najeżona ostrzami bagnetów’. Za nią hen, hen powódź dolin, morze nacierające na skałę.
…oj, nie lubię tak blisko podchodzić do dinozaurów…. te są wyjątkowo ogromniaste, nawet się w obiektywie nie zmieściły i dlatego możemy zobaczyć jedynie ich zielono granatowe grzbiety na pierwszym i drugim planie drugiego zdjęcia, idą w lewo…ziemia dudni, że uszy puchną, zasłoniły cały łańcuch gór i chyba się pasą bo nie zwracają na mnie uwagi….
…. i co by tu zrobić z tą chwilą, gdy złotawe plamy słońca przenikają przez chmurne niebo kładąc się wygodnie na przeciwległych zboczach…jak TUTAJ…. i co zrobić z tą chwilą, gdy tęczowy promyk słońca usiadł mi na dłoni i tak mi się od tego wariować zachciewa bardzo ;o)))…. żeby tylko nie musiał odlecieć zbyt szybko ten posłaniec słonecznych rozkoszy i mnie siebie nie pozbawił ….bo ciepło i dobrze… wystawiam piegi na słońce…za kilka dni będę wiedziała dokładnie co można zrobić z taką chwilą na niedużej łące …..a teraz pomarzyć tylko mogę o porządnym wyjściu w góry…chociaż…?… jakby lepiej zaplanować niedzielę….
…..a słowa pieśni Indian Nawajo tłumaczą pragnienie wędrowania wśród górskich szczytów ;o)….tam bliżej do nieba i więcej wiatru ,zatem…. ‘Podążaj szlakiem tęczy, a wszystko wokół ciebie stanie się piękne.Z każdej ciemnej dolinyjest jakieś wyjście,jakiś tęczowy szlak.’….
…zaparło mi dech w piersiach…bardzo proszę o więcej takich spojrzeń-mogę pana oczami ogladać Tatry dziękujęp.s.nawet pan nie wie jaką mi radość sprawiły te ostatnie zdjęcia , było mi dane tylko raz być w Tatrach i zrobiły na mnie „piorunujące” wrażenie a dziś przypomniala mi się namiastka tego co wtedy czułam……jeszcze tam kiedyś pojadę…
Ojej… Waldku, Wyczółkowski w niebie to pewnie chmury „zrzera” z zazdrości, że nie może takich widoków teraz malować…… dla takich widoków chciałoby się żyć wiecznie
…jak dla mnie to sporo śniegu jeszcze pozostało… marcem mi zapachniało i mroźnym, orzeźwiającym powietrzem – to chwila wytchnienia i garść tlenu w spiekocie dnia dzisiejszego…Domyślam się Waldku, że na tatrzańskich wysokościach dogoniłeś odchodzącą wiosnę i zdąrzyłeś się z nią pożegnać… tak jak chciałeś. …masz nosa – zimy też widziałeś gdzie szukać, gdy nie chciała do nas przyjść mimo stycznia w pełni…. ale lato niecierpliwie czeka w cieniu maków i zielonego zboża, nie ma co sie przed nim wzbraniać… już niedługo najkrótsza noc, a z nią kolejne z Wielkim Wozem nad moją głową, który podczas nocnych tułaczek pokazuje mi w którą stronę iść, by nie zbłądzić gdy księżyca na niebie brakuje…Serdecznie pozdrawiam… zapachem skoszonej trawy w kroplach deszczu upragnionego.P.S. Wśród gwiazd tylko Wielki Wóz rozpoznaję bezbłędnie, może dlatego tak go lubię …. trochę samolubnie
…mogłaby mieć ciemne włosy i wpiąć w nie te srebrzyste kwiaty, mogłaby mieć radość w oczach idąc po tej łące, mogłaby o całym świecie zapomnieć spoglądając w ich złote serca….miałaby żółtą sukienkę, i ten swój zagadkowy uśmiech mojej dobrej wróżki…..
… a mnie takie zdziwione, może z lekka przestraszone się wydały. Wcześniejsze kwiatki na blogu dziarsko patrzyły w jednym kierunku, a te anielskie śliczności „rozbiegane” mają spojrzenia… to tu, to tam spozierają, tak jakby zaniepokojone były, że słońca nie ma… jakby szukały życiodajnych promieni świetlistej kuli, by móc się w nich ogrzać… gdy jeszcze śnieg na horyzoncie czyha.
…..lato zapomniane na chwilę wśród TEJ magicznej nostalgii sasanek na chłodnej łące, która głaszcze miękko stopy Wojownika Światła ….horyzonty całkiem niebezpiecznie zaplątanych, tatrzańskich snów tańczą mi dzisiaj nierealny taniec z nocą i moimi marzeniami niecierpliwymi… a jutro znowu obudzi się tak mocno tegoroczne lato….. czekam na słońce i deszcz….
… a wiesz Carrmelito, że sprawdzę przy okazji w biografii tych malarzy jaki mieli „patent” na malowanie w górach, bo z użyciem sztalugi przy tamtejszych wiatrach to pewnie trudno.Myślę, że gdy pogoda nie sprzyjała to robili szybkie akwarelowe szkice, podobnie jak uczniowie Wojciecha Gersona podczas tzw. „wycieczek piechotnych”. Gerson żył na przełomie XIX i XXw., prowadził Klasę Rysunkową w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych i swoim uczniom zalecał studiowanie z natury, a wielu uważa iż w Polsce był prekursorem malowania w plenerze. Sam Wyczółkowski był uczniem Gersona więc całkiem możliwe, że obrazy które teraz możemy podziwać powstały „na żywo” i w całości w górach….a może były początkowo entuzjastycznym szkicem, który dopiero w zaciszu pracowni dojrzewał? A artysta już sam (bez gór) zmagał się z oddaniem właściwych barw i nastroju jaki mu na górskich szczytach bądź przełęczach towarzyszył… ciekawe jak było naprawdę ?A Tatr to ja się trochę boję… może nie tyle Tatr co siebie, bo jak się uprę… to nawet po „swoim trupie” na szczyt wejdę. A to nie dobrze, mogę się przliczyć ze swoimi siłami, a wtedy może być źle… czasami trudno mi powiedzieć sobie …”wystarczy na dziś”… trudno sobie odmówić kolejnego wzniesienia, kolejnego szczytu kiedy ten w zasięgu kroku… w zasięgu ręki.A kolana słabe… miernoty… chętnie bym je wymieniła na zdrowszy model Pozdrawiam… do zobaczenia na górskich szlakach
Wyobraź sobie Ameli, ile czasu musieli spędzić tam na grani Witkiewicz i Wyczółkowski, ile razy musieli cykl ten powtarzać, żeby oddać tak ulotną chwilę światła w Tatrach. Namalować te barwy, tak zmienne ‘pod batem’ nacierających w nieskończoność chmur. Malarze nie raz marźli na wietrze, by uchwycić nieuchwytne. Tatry kapryśne są, nieprzewidywalne, kuszące i wszechwładne. Raz płonące od żaru słonecznego, a za chwilę lodowate do szpiku kości. Tęsknię za nimi, kocham je za ich surowe, niedostępne piękno. Daj mi Boże siły jeszcze raz się w nich zatracić, jeszcze raz się z nimi zmierzyć !
Patrz na te chmury, co się kłębią w niebie,Siostrzyce burz, niepogody!Ileż w nich wichru, walki, męk, szału,Pędu, wolności, swobody!Nie mów o szczęściu, stara złudo!…SzczęścieNie stwarza nic prócz wspomnienia,A jedna chwila radości wystarczyNa długie lata cierpienia.Staff Leopold, Patrz na te chmury…
…a na prawo, pod chmurami coś jakby małe prywatne tornado?… z podziwem i respektem trzeba ….albo zmienić kierunek podróży Czarodzieja, albo też podziwiać bez strachu taką zapowiedź dziwnych rzeczy…a może lepiej pomyśleć optymistycznie ,że to tylko taki kształt chmury nic niewinnej i spokojnie pożeglować wzrokiem wzdłuż garbatych linii tatrzańskich grani….. niedługo wakacje i też tam będę, O!….i zdecydowanie jakiś uśmiech szelmowski dla Czarodzieja z tego powodu ;o))))…..
I gorąco polecam obejrzenie pasteli Leona Wyczókowskiego „Mnich nad Morskim Okiem”… chmurność, majestat… i spokój tamtych gór porównywalne z Tatrami w Twoim ujęciu Waldku…Zresztą nie tylko Wyczółkowski w Tatrach inspiracji szukał… lecz Twoje dzisiejsze spojrzenie na góry ten właśnie obraz mi przypomniało.Na przełomie XIX i XX w. (jak pamiętacie wtedy Polski na mapie nie było) wielu artystów swojej tożsamości – tożsamości narodowej poszukiwało bądź w folklorze i pejzażu wiejskim, bądź zaszywali sie w Tatrach i tam chłonęli Polskość lecząc rany na duszy i serce tęskniące, przez zaborców sponiewierane. Dużym „powodzeniem” cieszyło się właśnie Morskie Oko – sam Wyczółkowski popełnił kilka pasteli na jego temat… jest takie jedno niesamowite ujęcie gdy nad stawem malowanym w błękitach i granacie wznoszą się góry o fioletowo-liliowych zboczach.Tatry malował też Stanisław Witkiewicz (ojciec Witkacego), np. Czarny Staw albo hale z morzem krokusów na pierwszym planie, a w oddali z piętrzącymi się, śniegiem jeszcze otulonymi szczytami.Dość realistycznie do tematu gór podchodził Aleksander Mroczkowski, jego Morskie Oko, Zawrat czy widok na Dolinę Białej Wody oddane są w szczegółach niemal z fotograficzną dokładnością.Ciekawe czy dzisiaj są jeszcze artyści, którzy tworzą z taką pasją i pokorą wobec górskiego pejzażu jak Ci z okresu Młodej Polski?… widziałam w Zakopanem malowane górskie widoki, ale wydaje mi się, że są robione „pod kupujących”, a ich autorzy raczej prawdziwego siebie w nich nie wyrażają… może się „wstydzą”?…szkoda… bardziej szczere byłyby wtedy ich góry.I tak dla przekory jeszcze dopiszę, że bacznie obserwowałam jak z każdym nowym zdjęciem topniała ilość śniegu na „tytułowej stronie” bloga, a tu Waldku dostarczasz nam niespodziewanie nową porcję, ale on w Tatrach to chyba nie wszystek zginie (parafrazując: „nie wszystek umrę”).Pozdrawiam i dziękuję za Tatry… miło je u Ciebie odwiedzić, nacieszyć się ich widokiem, bo osobiście już nie dam rady spotkać się z nimi w tym roku.
Oj chmurne dzisiaj Tatry, jakby zagniewane?… ale dla mnie dzięki swej chmurzastości bardziej prawdziwe, bo takie zapamiętałam… tak wyglądały gdy ostatni raz je widziałam.Gdy szlaki przemierzałam to podziwiałam szczyty ze słońcem wesoło igrające, lecz gdy je żegnałam to z respektem i szacunkiem, bo groźnie wtedy wyglądały… marszczyły brwi nad czołem grani… mruczały gniewnie burzą w oddali i groziły palcem, by bez porządnych butów się nie pokazywać i o słabym kolanie następnym razem pamiętać
…….zwiewne mgły płyną chmurami…i tak daleko tutaj do trosk i zgiełku…. w ciszy gór i świerków(?) napełniam oczy świeżą łąką i nie mogę doczekać się świtu….. a może, przy odrobinie szczęścia, zimną rosą powita poranek?…. i dzień się kolejny otworzy…. już teraz mrużę oczy i przytulam ciszę, co kryje się gdzieś we mnie …..
Nie było moim udziałem trzymać kosy w ręku. Ja już z pokolenia kombajnowego, i choć rodzinę na wsi mam, jestem – niestety – miastowa i w mieście wychowywana. Ale jest coś takiego w człowieku… skąd to się bierze? gdzie tkwi? płynie w żyłach czerwoną strugą, czy może mamy to w genach? Jest coś takiego w człowieku jak miłośc do ziemi. I jakaś niewysłowiona tęsknota do czasów minionych (których ja przecież pamiętać nie mogę, a czasem tęsknię), do mąki własnoręcznie startej, do okrągłego, ciepłego chleba wyjętego z pieca… A widok złotych łanów – który okazuje się coraz rzadszy w moich rodzinnych stronach – sprawia, że chwilami mogę sobie wyobarazić tę przeszłosć tak wyraźnie, że wydaje mi się ona moją własną przeszłością. I teraz, co pewnie wyda się niekórym dziwne, ale jest bardzo pradwopodbne w moim przypadku – ilekroć spojrzę na złotą pszenicę, przypomi mi się chłopiec z kosą w rękach; przejęty bardzo swoim zadaniem, ale i dumny (bo błyszczą mu oczy 
Ta strona poniżej to nie spam, to filmik zatytułowany „FreeHugs!” zajrzyj proszę. Przytulam Cię serdecznie! 
J. z krasnoludkami i smokami czary nad ogniskiem oprawiała, by Ciebie tu zwabić, a kolejne będą po to, by Szczęście i niepowtarzalne chwile Tobie sprzyjały. A tak na marginesie… ciekawe jakby tu wyglądało szumiące morze pośród tych szumiących na swój sposób traw…Nie korci Cię czasami, by zarzucić przyjętą regułę i trochę tu namieszać 
~anka
18 Sierpień 2007 11:16
jestem pod wielkim wrażeniem tych wszystkich zdjęć. Są cudowne:)www.fotoswiat-anki.blog.onet.pl
~Dobrej Nocy
23 Lipiec 2007 04:47
Czlowieku, alez cuda!
~Martucha
21 Lipiec 2007 23:25
„Zasnąć.. Zamknąć powieki… I jeszcze raz zobaczyć ten pajzaż.. Nie można go zapomnieć.. Ten widok sam powraca.. Niczym najpiękniejsze w życiu chwile..” Piękne zdjęcie. Świetnie uchwycona chwila. Jak z bajki.
~Jolka
21 Lipiec 2007 08:55
„Ty,co gładzisz oceany i prowadzisz w dal bezpieczną, ……………………………… ucisz serce,ucisz serce,jedno z wielu serc…..” Och,ta Osiecka…
~Carrmelita
20 Lipiec 2007 19:36
Wyczuwam prowokację, która czai się w tym zdjęciu …
Nie ma morza ? Cóż, to sobie go wyobrazimy … Patrząc na zdjęcie przełęczy, zmrużcie oczęta, o tak, dobrze… i co widzicie ? Ciemne, gnane wiatrem fale morskie zamiast pagórków, a nad nimi cudowna, wieczorna poświata … Nie, to nie poświata ! To niezidentyfikowany obiekt latający przeleciał, zostawiając po sobie ognisto- różowe smugi światła. ( No wiecie, tak, jak na zdjęciach autostrad, gdy nie ma aut tylko żółte i czerwone ‘światłowody’ ). UFO przeleciało i zabrało Waldkowi aparat, wraz ze zdjęciami morskich klimatów. Oj, chyba tak to było… Czuję, że odkryłam w sobie Jasnowidza ;-} Dlatego dziś mamy wspomnienia gór, zamiast gór z morskiej soli. Musimy sobie wyobrazić, że Bieszczady to Bałtyk.
~takitenkrakow.blog.onet.pl
20 Lipiec 2007 18:59
kazde nastepne zdjecie jakie tu widze coraz bardziej mnie zachwyca:)
~www.gegokrosno.blog.onet.pl
20 Lipiec 2007 12:41
Super ujęcie, zazdroszczę Panu tych wszystkich niepowtarzalnych chwil spędzonych z przyrodą. Pozdrawiam i zapraszam Pana na mojego bloga…
~paula
20 Lipiec 2007 12:19
i tego mi właśnie brakowało … tych zdjęć budzących zachwyt, tych miejsc widzianych Pana Waldaka oczami…
piękna fotografia mimo ciemnych kolorków jadnak ciepła i łagodna, kojaca odcianiami różu wszystkie rozterki duszy…
~Camparis
20 Lipiec 2007 10:28
Niesamowite kolory! http://miastowroclaw.blox.pl/html
~Violcia
19 Lipiec 2007 22:30
Bajka?
~Jolka
19 Lipiec 2007 21:25
Wzburzone morze żegna się z dniem…cud natury…Żałuję,że nie zobaczymy tych prawdziwie „znadmorskich”widoków; widziałam je oczami wyobrażni,były równie piękne…
~J
19 Lipiec 2007 19:38
……takie znajome a jakby z baśni tysiąca i jednej nocy…z opowieści Szeherezady…zmysłowe barwy dalekiego wschodu budzą myśli o chłodnych nocach pełnych szeptów i dotyków…a może to upał tak działa….. ;o))) ….na wszystkich?…..
~red123
19 Lipiec 2007 19:00
Hej, na moim blogu zorganizowałam konkurs i chciałabym Cię serdecznie do niego zaprosić. http://www.red123.blog.onet.pl pozdrawiam i mam nadzieję, ze skorzystasz z zaproszenia:*
~Darinka_RF
19 Lipiec 2007 18:52
przepiękne kolory… świetny moment