Ktoś napisał „objawienie”, a ja pomyślałam – to jakby błogosławieństwo z nieba spadło na te góry z deszczem.I na wszystkich ludzi tam mieszkających, na zwierzęta, na kwiaty, drzewa i na trawy. Niebo się rozpostarło i przesłało jasny promień tym na dole.
Jakie przerażenie, jaka śmierć?To przepiękne artystyczne ujęcie scenerii,przecież jeszcze niedawno robiliśmy tylko czarno – białe fotografie. I takich skojarzeń nie było.Ujmujące są te promienie słońca, zwiastują nadzieję i przyszłość.Pozdrawiam Autora wszystkich internautów.
Za p.Osiecką A.-”nie odkładajmy niczego na potem,bo może nie być żadnego „potem”…Myślę,że ma rację jeśli chodzi o sprawy naprawdę ważne…Bo o mniej ważne- „dopóki dusza w nas się tli”-zawsze zdążymy powalczyć…
Na nic nie jest za pozno. Zawsze mozna wszystko zmienic jezeli tylko sie chce …A te fotografie sa piekne a zarazem daja nam do myslenia. Tyle interpretacji -ilu ludzi. Nazwalabym to jeszcze inaczej- jest to jak poezja fotografii. Robimy „analize i interpretacje dziela literackiego” a jednak kazdy moze zobaczyc w nim cos innego. Jak my tu i teraz. Pozdrawiam jesiennie.
Surowość i ascetyczność tak ujętego pejzażu i we mnie budzi momentami niepokojące myśli, ale śmierść wszystkiego nie kończy…po niej Bóg woła nas do siebie. Dlatego paula przejdźmy w swoim myślach tą groźnie wyglądającą górę, stańmy na jej szczycie, a ukaże się nam Wniebowstąpienie, które w odczuciach nie ma tyle tragizmu i budzi mniej negatywne emocje, a nadal wiąże się z tematem śmierci.Drugie zdjęcie ową symboliczną SIŁĘ NIEBA jeszcze lepiej ilustruje.Przyglądając się tym tajemniczym snopom światła przychodzi mi jeszcze na myśl zstąpienie Anioła z progów niebieskich…Pan wysłał swojego Pomocnika, by przywiódł kolejną dobrą duszę do Nieba.O tym wszystkim chciałam napisać Tobie już rano, ale wolniej chwili nie miałam. Odpowiedź Pana Czado na Twoje pytanie, która pojawiła się później i historia w niej opisana jeszcze bardziej utwierdziły mnie w moich skojarzeniach.Pozdrawiam
Lubię gdy zdjęcia interpretowane są na wiele sposobów. Spośród kilku jakie przyszły mi do głowy w czasie kiedy robiłem fotkę (zwykle już wtedy mam tytuł) nie było skojarzeń ze śmiercią. Pomyślałem, że znalazłem się w tym miejscu o kilka dni za późno, że najładniejsze kolory jesieni już przeminęły. Jednak sekwencja słów „jest już za późno” natychmiast przeobraziła się w „nie jest za późno” zgodnie z wierszem E. Stachury. Jakby na potwierdzenie tych słów chmury zaczęły przepuszczać wspaniałe snopy światła sprawiające, że góry ukazały swój surowy charakter i wydały się bardziej godne uwagi niż wtedy, gdy są bajecznie kolorowe. Ale na drugi dzień uczestniczyłem we wzruszającej uroczystości, podczas której prochy Wielkiego Miłośnika ludzi i gór, Honorowego Członka GOPR, świetnego fotografa, Mariana Hadły, powierzone zostały zgodnie z Jego życzeniem, bieszczadziemu wiatrowi, połoninom, bukom i skałom, w bardzo podobnej scenerii. Cześć Jego Pamięci! Pomyslałem też, że trzeba dokonać korekt swoim życiu i że może jeszcze nie jest za póżno… Skojarzeń jest wiele… Pozdrawiam
…najpierw przeczytałam opis „nie jest za późno” i tak optymistycznie to zabrzmiało ze przecież nawet jeśli coś nam w życiu nie wyszło to jeszcze nie jest za późno by to naprawić by wciąż zaczynać od nowa…a potem spojrzałam na tą pierwszą czarno-biało fotografię i mimo tych radosnych promieni padających z chmur mi przyszło tylko jedno słowo na myśl : śmierć…..
Patrząc na to Objawienie, wierzę, że naprawdę nie jest za późno na nadzieję i miłość… tu i teraz, bo Źródło Światła nie jest we mnie, a mogę poczuć pieszczotę ciepłych promieni …
Gdy zobaczyłam te zdjęcia wyrwało mi się „jak w domu”… ale nie wiem czy mogę tak napisać, bo przecież w Bieszczadach nie mieszkam. Jednak tęsknota za nimi – taka jak za domem… tu, gdzie mieszkam, wcale nie czuję się jak u siebie. Tak mnie serdecznie Bieszczady ugościły, że zostałabym tam na zawsze.
czyli jednak to prawda. nawet przez najgęstsze chmury widać światło. pierwsze skojarzenie? Objawienie. cokolwiek to znaczy…pozdrawiam ciepło jesiennie!:)
Cóż …, Poetka ma rację, gdy mówi o niektórych z nas:’Wędrujemy cygańskim obozem,nocujemy w gwieździstej grozie,dzisiaj pod Wielkim Wozem,jutro na Wielkim Wozie …’
Myślę że w tych miejscach, kiedy robisz te zdjęcia, wyłączasz pośpiech, znajdujesz spokój… Ja patrzę na nie i czuję ciszę, jest mi dobrze i cieszę się, jakby je zrobił ktoś, kogo znam.
Czesto zagladam na Pana bloga ale jeszcze nigdy nie zostawilam tu zadnego sladu ; ) Naprawde, zachwycam sie pana zdjeciami, i podziwiam…Ja rowniez od niedawna prowadze blog ze zdjeciami, i mam pytanie bardziej techniczne: jak umieszczac wiele zdjec na blogu? Tak jak na blogu Pana? Obawiam sie zawsze limitu pojemnosci bloga…umieszczam mocno zpikselowane zdjecia…. Pozdrawiam ;*
Nie zatrzymamy czasu,przemijania…Możemy jedynie ukraść obiektywem ulotną chwilę.Gnamy w tym zaprzęgu ,zwanym życiem,coraz szybciej i szybciej…Czasem sobie coś weżmiemy z tego życia,czasem damy ,czasem dadzą nam…Różnie bywa,ale życie to fajny wynalazek.A jesienne smutki „przysługują” każdemu Artyście…
Te zdjęcia to najpiekniejsza forma zatrzymywania czasu i przestrzeni w małe prostokąciki i rozsyłania ich do ludzi spragnionych kolorów, powietrza, zapachu trawy i liści… dzięki Ci jeszcze raz!
Słusznie przyznali temu blogowi II nagrodę w konkursie Blog Roku 2005. Piękne zdjęcia i warte docenienia.Uwielbiam góry, jednak nie bywam tam często, uwielbiam piękne widoki oraz świeże powietrze.Mam nadzieję, że nie będziesz zły jak dodam twój blog do linek. [Shore]
Piękny zachód słońca.Wyjeżdżam jutro z dala od miasta choć przez chwilę posłuchać ciszy.Mam nadzieję,że w tym zakątku jest już równie piękna jesień jak na Twojch fotografiach.Pozdrawiam. wiedzmamala.blog.onet.pl
Potrafisz Drogi Czado… Przez to małe wielkie szkiełko… A Ty wiesz, że dzięki Tobie my też czasem potrafimy? Wielkie Ci za to dzięki:) A Bogu za Jesień!
Porafisz Czado, świetnie Ci to wychodzi:) dla mnie jesteś bardzo skuteczny, po prostu wielkie dzięki za Twój…, mój świat, który pokazujesz…, w którym żyjesz…
dwa ostatnie zdjęcia – jak ja bym chciała tam być Jedno już jakbym skądś kojarzyła, może fotografowałeś to samo miejsce Tak, spokoju trzeba… jak śpiewa pan Kleyff: „Ja, panie Cohen, od pewnego już czasu szukam w sobie spokoju”… pozdrowienia ciepłe!
Też chciałabym tam być-patrzeć, dotknąć i poczuć spokój, ciszę i harmonię.Myślę że każdy z nas tęskni za takim miejscem. Gdzie drzewa słuchają, wiatr przytula, słońce głaszcze po głowie…
Nie lubi Pan kiedy człowiek niepokoi przyrodę. Pień drzewa przyjął jednak dzisiaj dotyk cudzych dłoni i wysłuchał szeptów, próśb, słów. Potem trawy i dalekie drzewa cichym drganiem liści pytały, czy to prawda, czy rozdają ukojenie?
Idą, zbliżają się Twoje przyszłe spacery po połoninach, Kasiu ! Mam dwie koleżanki przed 40-stką, które przez to przeszły, zawalczyły i wygrały z chorobą. Wierzę, że i Tobie się uda ! Musisz tylko spijać pozytywną energię z każdej chwili, więc zaglądaj tu do nas jak najczęściej. Czekamy na Ciebie ! Mam dla Ciebie przekorny i prowokujący wiersz M. P-J. pt. ‘La precieuse’:'Widzę Cię w futro wtuloną,wahającą się nad małą kałużą,z chińskim pieskiem pod pachą, z parasolką i z różą …I jakżeż ty zrobisz krok w nieskończoność ?’ Trzymam kciuki,
Poczekają,poczekają-nie martw się.A wtedy listeczki pogłaszczą Cię po główce,szumiąc : zuch z tej Kasi…Promyczki słonka pocałują Cię w czółko,połoninki przytulą,a krystaliczne powietrze oczyści ciało i duszę…Tak będzie,bo jak mawiają teraz-innej opcji po prostu NIE MA! Trzymaj się Kasiu!
Cieszę się, że na mnie czekają. A poczekają do przyszłego roku? Bo to może potrwać kilka miesięcy – niedługo operacja, potem chemioterapia, rehabilitacja, naświetlania….. A mam dopiero trzydzieści kilka lat…..Kobiety i dziewczyny konrolujcie swoje piersi!!!!!!!!!!!!!!!!!
Nawet nie wiesz, jak bardzo lubię Twoje zdjęcia. Są jak pierwsza wiosenna trawa, ciepły wiatr latem, iskrzący śnieg zimą i … szklanka ciepłej herbaty jesienią. Są jak najlepsza esencja z tego, co piękne na świecie.pozdrawiamAgnieszkaanusiak-na-wolnosci.blog.onet.pl
Bardzo dziękuję za dzisiejsze zdjęcia. Wzruszyłam się prawdziwie i to są jedyne łzy jakim pozwolę płynąć po moich policzkach w ciągu tych najbliższych miesięcy….Pozdrawiam wszystkich którzy patrzą na te zdjęcia i zachwycają się nimi tak jak ja. No i tych, którzy patrząc na nie zaczynają wierzyć w Boga, jeśli dotychczas nie wierzyli….. Bo kto to mógł stworzyć jhak nie ON?????Kasia
…ubrane w purpurę i złote światło pejzaże wyglądają na zaczarowane, chciałoby się zameldować na stałe w takiej czarownej krainie i dać się nawet zamienić i zaczarować…..
Przez przypadek tu zajrzałem…i nie żałuję. Przepiękne fotki, cudowne oddanie nastroju i klimatu. Każde zdjęcie to cudowna pocztówka. Jestem pod wrażeniem.
Tak bardzo, bardzo zazdroszczę Tobie Wołtuszowej i tamtejszych drzew w czarodziejskich szatach (nie tylko tych jesiennych). A Wołtuszowa to prawdziwy Raj i chciałoby się powiedzieć „nieziemski Raj” patrząc na zdjęcia i wzdychając „jak też tam jest pięknie…”Masz Raj na wyciągnięcie ręki i kiedy tylko zechcesz możesz się nim nacieszyć. A ja od miesiąca czekam, by „mój” klon za oknem przypomniał sobie o złotej jesieni. Nie wiem dlaczego w tym roku nie chce być żółto-pomarańczowy, a tak pięknie wyglądał zeszłej jesieni na tle błękitnego nieba.Latoś listki małe wypuścił, teraz kurczą się i zasychają na czubku drzewa. Nie są już zielone – zmieniły kolor, ale na szaro-żółty, są jakby w odcieniu sieny i takich smutnych część już opadła. Naprawdę, nie wiem czego brakuje temu drzewku, by „zapłonęło” ferią oranżowych barw… może przymrozków ?To tak, jak dwa lata temu liście akacji wcale nie zżółkły, lecz ciemno-zielone zaschły na gałęziach, aż śnieg je puchem otulił, gdy przyszła na niego pora.Może doczekam się jeszcze tej jesieni „gorejącego” drzewa za oknem ?Tak bardzo, bym chciała…Tu u mnie, poza niskimi temperaturami i niekiedy mgłami, trudno doszukać się piękna jesieni, już nie mówiąc o tej złocistej
…POGODA na szczęście nie tylko dla bogaczy …jest jak winogrona słodkie , soczyste …aż dziwne ,że dojrzały tak mocno na południowej ścianie tarasu (w końcu to przecież Bieszczady i przymrozki wrześniowe już były)…zjadłam całkiem sporo obrywając śliczne granatowe kiście ..a teraz pooglądam sobie takie cuda i kolory jak TUTAJ także w naturze… trzeba się spieszyć by wykorzystać te ciepłe dni….i za mało czasu jak zwykle…na obserwacje mglistych poranków i łażenie po plenerze….miłego wieczoru…;o)))
Cudo… uwielbiam takie zdjecia. Mam pytanie- jak robisz taką wielkosc zdjęc? ustawiasz w aparacie czy cos w komputerze robisz? I jeszcze jedno- jaki masz aparat?
a zwyczajowa nazwa: „nagie panny”… fascynujęce jest to, że oglądasz je rosnące w naturze, ja muszę je sadzić… w dzieciństwie było mi ich żal, że „ubranka” rosną im w innym czasie niż kwitną…
Wiesz Waldku, dzięki Twoim Pejzażom zaczęłam pilniej przypatrywać się kwiatom i te, które można spotkać w górach nie zawsze u mnie nie rosną Np. wierzbówka kiprzyca (przezabawna nazwa). To różowe kwiecie miesiąc temu dużo radości mi niosło, bo widząc je widziałam, że znajome schronisko jest tuż, tuż…W Gorcach spotkałam też przepiękne o niesamowitym kolorze dzwoneczki (u Ciebie jeszcze ich nie było).Trudno opisać ich barwę …jakby dźwięczno- niebieskie czasami aż granatowe…a niekiedy zimnym filoletem się mieniły…może mianem indygo możnaby określić ich barwę. Na zielonej łące wyglądały niczym przeniesione z bajki, tak nierealny miały kolor. Niebieskość niezapominajek (nieumniejszając im ich piękna) chowa się przy tym dzwoneczkowym czarodziejskim błękicie…pewnie je nie raz widziałeś…a czy fotografowałeś ?Nie znam nazwy dzwoneczków… rosły w bujnych kępach, ich łodygi porastały symetrycznie rozmieszczone podłużne listki…te większe „krzaczki” dzwonków cięgały mi nawet do kolan. …może zimowita też uda mi się w naturze podpatrzyć
To zimowity, podobne do krokusów (polanę na której są nazywa się krokusową) ale kwitna jesienią. Na najbliższe dwa dni pogoda wymarzona, dalej nie wiem. Życzę udanych plenerów i pozdrawiam.
Szanowny Waldku…tak więc oficjalnie „zaintonowałeś” nam, że już jesień w górskich zakamarkach… cieszy mnie to Ja wczoraj w pośpiechu umyłam kuchenne okno, by lepiej widzieć pierwsze jesienne liście… ale „moje” nie są jeszcze tak czerwone jak „Twoje”.Z drżeniem rąk i „walącym” sercem piszę tu po tak długiej przerwie te skromne słowa… tym bardzej, że już jutro przeniosę się (niczym Alicja) w Twoją krainę… czarów, smoków, wzruszeń…Czarodzieju mój miły Wiem, że masz dobre układy z krasnoludkami (podobnbie jak ~J), więc proszę, poproście je o magiczną pogodę na najbliższy czas…by wschody z mgłą, a zachody z gwiazdami i szczerym księżycem były.Pozdrawiam serdecznie… już jesiennie…aczkolwiek bardzo ciepło
Piękne zdjęcie! Przypomina o istnieniu Boga i Ducha Świętego, który zsyła na nas dary. Na mnie ześle już w ten czwartek, ponieważ przystąpię do Sakramentu Bierzmowania. Podczas uroczystości będę miał przed oczyma to zdjęcie…
Witaj :0 trafiłam do Ciebie niejako z polecenia Smurffa i jestem zachwycona Kurcze, alez masz talent! Mam nadziję, że nie masz nic przeciwko temu, że będę częstym u Ciebie gościem Milutko pozdrawiam
…ON wszystko widzi!mam nadzieję że kiedyś mi wybaczy to co złego w życiu zrobiłam, że czasem się potykam jakbym nie potrafiła żyć…ale jeszcze się nauczę…
…wygląda jeszcze piękniej i bardziej tajemniczo nim pójdzie spać Wydaję się bardziej subtelnie… jakby w pościelowych woalch… nieśmiałe i zawstydzone… że zostało podpatrzone….a może to tylko mój zachwyt nad czymś czego do tej pory nie widziałam?…a może w końcu uda mi się podobne zjawisko zobaczyć…przecież teraz słońce poźniej wschodzi?
gratuluje wyrózneienia i zapraszam na 
[ shore ]
Pozdrawiam 
Jedno już jakbym skądś kojarzyła, może fotografowałeś to samo miejsce 
~kamyczek_
18 Październik 2007 19:21
Ktoś napisał „objawienie”, a ja pomyślałam – to jakby błogosławieństwo z nieba spadło na te góry z deszczem.I na wszystkich ludzi tam mieszkających, na zwierzęta, na kwiaty, drzewa i na trawy. Niebo się rozpostarło i przesłało jasny promień tym na dole.
~Iga
16 Październik 2007 13:14
Jakie przerażenie, jaka śmierć?To przepiękne artystyczne ujęcie scenerii,przecież jeszcze niedawno robiliśmy tylko czarno – białe fotografie. I takich skojarzeń nie było.Ujmujące są te promienie słońca, zwiastują nadzieję i przyszłość.Pozdrawiam Autora wszystkich internautów.
~beatajan
15 Październik 2007 23:24
To jest moja bajka.cokolwiek by napisać to zawsze będzie mało.
~Jolka
13 Październik 2007 21:03
Za p.Osiecką A.-”nie odkładajmy niczego na potem,bo może nie być żadnego „potem”…Myślę,że ma rację jeśli chodzi o sprawy naprawdę ważne…Bo o mniej ważne- „dopóki dusza w nas się tli”-zawsze zdążymy powalczyć…
~Julia
13 Październik 2007 13:49
Na nic nie jest za pozno. Zawsze mozna wszystko zmienic jezeli tylko sie chce …A te fotografie sa piekne a zarazem daja nam do myslenia. Tyle interpretacji -ilu ludzi. Nazwalabym to jeszcze inaczej- jest to jak poezja fotografii. Robimy „analize i interpretacje dziela literackiego” a jednak kazdy moze zobaczyc w nim cos innego. Jak my tu i teraz. Pozdrawiam jesiennie.
emilka7zb@vp.pl
13 Październik 2007 08:56
patrząc w to niebo odczuwam zachwyt i przerażenie jednocześnie.Lubię takie momenty – dziekuję ża Pan to uchwycił …w ten sposob.Pozdrawiam,
~julek
13 Październik 2007 03:43
Później…nie mam czasu na później…teraz chce otwartymi oczami, do góry wziesionymi ramionami…witać niebo w nieskończonej dali..dzięki…julek z Muzeum
~ameli
13 Październik 2007 01:41
Surowość i ascetyczność tak ujętego pejzażu i we mnie budzi momentami niepokojące myśli, ale śmierść wszystkiego nie kończy…po niej Bóg woła nas do siebie. Dlatego paula przejdźmy w swoim myślach tą groźnie wyglądającą górę, stańmy na jej szczycie, a ukaże się nam Wniebowstąpienie, które w odczuciach nie ma tyle tragizmu i budzi mniej negatywne emocje, a nadal wiąże się z tematem śmierci.Drugie zdjęcie ową symboliczną SIŁĘ NIEBA jeszcze lepiej ilustruje.Przyglądając się tym tajemniczym snopom światła przychodzi mi jeszcze na myśl zstąpienie Anioła z progów niebieskich…Pan wysłał swojego Pomocnika, by przywiódł kolejną dobrą duszę do Nieba.O tym wszystkim chciałam napisać Tobie już rano, ale wolniej chwili nie miałam. Odpowiedź Pana Czado na Twoje pytanie, która pojawiła się później i historia w niej opisana jeszcze bardziej utwierdziły mnie w moich skojarzeniach.Pozdrawiam
~Jolka
12 Październik 2007 21:48
Hmm…Też chciałabym mieć pogrzeb w takiej scenerii,naprawdę…Ale na to chyba trzeba sobie zasłużyć – na te promienie zwane „Łaską Bożą”…
czado
12 Październik 2007 12:52
Lubię gdy zdjęcia interpretowane są na wiele sposobów. Spośród kilku jakie przyszły mi do głowy w czasie kiedy robiłem fotkę (zwykle już wtedy mam tytuł) nie było skojarzeń ze śmiercią. Pomyślałem, że znalazłem się w tym miejscu o kilka dni za późno, że najładniejsze kolory jesieni już przeminęły. Jednak sekwencja słów „jest już za późno” natychmiast przeobraziła się w „nie jest za późno” zgodnie z wierszem E. Stachury. Jakby na potwierdzenie tych słów chmury zaczęły przepuszczać wspaniałe snopy światła sprawiające, że góry ukazały swój surowy charakter i wydały się bardziej godne uwagi niż wtedy, gdy są bajecznie kolorowe. Ale na drugi dzień uczestniczyłem we wzruszającej uroczystości, podczas której prochy Wielkiego Miłośnika ludzi i gór, Honorowego Członka GOPR, świetnego fotografa, Mariana Hadły, powierzone zostały zgodnie z Jego życzeniem, bieszczadziemu wiatrowi, połoninom, bukom i skałom, w bardzo podobnej scenerii. Cześć Jego Pamięci! Pomyslałem też, że trzeba dokonać korekt swoim życiu i że może jeszcze nie jest za póżno… Skojarzeń jest wiele… Pozdrawiam
~paula
12 Październik 2007 11:14
….Panie Czado czy to może być smierć?…
~paula
12 Październik 2007 11:08
…najpierw przeczytałam opis „nie jest za późno” i tak optymistycznie to zabrzmiało ze przecież nawet jeśli coś nam w życiu nie wyszło to jeszcze nie jest za późno by to naprawić by wciąż zaczynać od nowa…a potem spojrzałam na tą pierwszą czarno-biało fotografię i mimo tych radosnych promieni padających z chmur mi przyszło tylko jedno słowo na myśl : śmierć…..
~Li
12 Październik 2007 09:44
Patrząc na to Objawienie, wierzę, że naprawdę nie jest za późno na nadzieję i miłość… tu i teraz, bo Źródło Światła nie jest we mnie, a mogę poczuć pieszczotę ciepłych promieni …
~ameli
12 Październik 2007 00:26
Gdy zobaczyłam te zdjęcia wyrwało mi się „jak w domu”… ale nie wiem czy mogę tak napisać, bo przecież w Bieszczadach nie mieszkam. Jednak tęsknota za nimi – taka jak za domem… tu, gdzie mieszkam, wcale nie czuję się jak u siebie. Tak mnie serdecznie Bieszczady ugościły, że zostałabym tam na zawsze.
~rude wredne
11 Październik 2007 22:07
czyli jednak to prawda. nawet przez najgęstsze chmury widać światło. pierwsze skojarzenie? Objawienie. cokolwiek to znaczy…pozdrawiam ciepło jesiennie!:)