dołączyć do trupy tego bym chciała )) pozdrawiam

Ładne zdjęcia , podobnie jak szlak górski jest piękny.Szczególnie podoba mi się ostatnie zdjęcie.super….pozdrawiamRobert

Jak milo popatrzec na takie widoki. Wrocilam z gor. Innych, goracych, gdzie nie ma przez rok sniegu ( a temp.w dolinie wynosi 40C). Jestem przy wodzie- ogromnej,pieknej ,dajacej wytchnienie. Zblizam sie w wedrowce do najwiekszych miast. Wakacje trwaja, dom ( ten tutaj i ten tam) bardzo daleko.Pozdrawiam z wielkiej wyprawy!

prześliczne widoki!cudnie uchwycone – podziwiami pozdrawiam

Bóg robi wieczorną inspekcję; już włączył wielki reflektor…Podobne promienie „łaski Bożej”, ale skierowane w niebo (!!!) widziałam ostatnio wcześnie rano. I oczywiście nie miałam aparatu…

Zawędrowałam z blogu Aliny i jestem zachwyconatymi widokami a szczególnie różanecznikami – tomoje najbardziej ulubione kwiaty a nie wiedziałam ,że rosną tam w górach nad strumieniem )….Muszę się kiedyś tamwybrać i zobaczyć ten cud natury a na razie za pięknewrażenia z oglądania fotek bardzo dziękuję )Pozdrawiam serdecznie !

Coś Pięknego! Zachwycające zdjęcia! Wspaniałe spojrzenie na świat!

jednym słowem- pięknie…:)

przysiadam na kamieniu, dłonie chłodzę w strumieniu, by dalej pójść ścieżką w dol… choć tylko wyobraźnią, to dzięki Twoim kadrom, jest tak realistycznie, dziękuję

Ale pięknie!Byłam w Czarnohorze. Raz. I nie było aż tak kwieciście, chociaż pięknie, oczywiście No, ale to był przełom licpca i sierpnia… więc może dlatego.

jak w bajce. tylko usiąść na kamieniu i zachwycać się widokiem…

Tak wspaniale jest zobaczyć to za czym się tęskni mieszkając w mieście. Dziękuję za siły )) Już tylko 2 tygodnie i poleżę na łące i będę oddychać. )) Pozdrawiam

… cudownie, jak w Raju… tyle kwiatów na urodziny – pięknie dziękuję ;DA ja za 2h mam pociąg do Muszyny – trzy tygodnie w zupełnie innym świecie… nareszcie Serdecznie i słonecznie pozdrawiam

Baju, baju…śpij malutka…baju, baju…śnij złociutko…o gwiazdeczkach, zwiewnych chmurkach…ptasich trelach, krasnoludkach…śnij o słonku i księżycu…letnim brzasku,o wietrzyku…

….odrywasz umysł od niepotrzebnych myśli i zachwycony wpół kroku pozwalasz sobie na chwilę zapomnienia, mrużąc oczy chcesz zobaczyć więcej, i jeszcze więcej..bo tyle piękna wokół ,że czas staje w miejscu próbując je oswoić choć na chwilę…..i dla nas dzięki temu również?..dzięki Czarodzieju ;o))

Stoje na drodze i milcze z zachwytu …

…prowadź mnie zielona drogo, a ty wietrze wiej mi wiej…

Dech zapiera!!! Wspaniałe zdjęcia i tem niesamowity nastrój )) Dzięki

a boso tez mozna pozdrawiam milo

Piękne myśli )))

ech! Jakże mi się przebić przez tę armię wielbicielek…Nigdy nie fotografuję, bo zdjęcia nie dorównują wspomnieniom. Pana prace są jednak przy nich niebezpiecznie i cudownie blisko. Kołacze się w głowie tylko jedno pytanie. Jak udało się Panu tak wyraźnie przedstawić moje wspomnienia? Pozdrawiam i proszę nie przestawać

W życiu nie widziałam bardziej niebieskiego koloru, niz ten na ostatnim zdjęciu

Ja przychodzac tutaj zawsze sie zachwycam. Kolorami, ujeciem tematu, slowem, ktore zostalo zapisane. To jest tak, jakbys zabieral nas na wycieczki. Dawal mozliwosc bycia tam, gdzie fizycznie sami nie mozemy dotrzec. I za to – wielkie dzieki!

Biegaj Czado,biegaj! My na tym skorzystamy , bo z natury jesteś oszczędny w słowach, a tu tyle naraz A piszesz tak pięknie…Pozdrowienia dla maków i chabrów

… „a nawet po dwóch”…

Z pewnościa kiedyś będziesz robić lepsze. Gdybyś widziała moje pierwsze próby. Byłem bardzo dumny, gdy udało mi się zrobić zdjęcie w miarę ostre… Teraz fotografuję tylko to co kocham, co mnie zachwyca. Ponieważ dla wielu z nas obiektem westchnień są te same góry, kwiatki, pola… zdjęcia podobają się. Ot cała tajemnica… Pozdrawiam

jestem zachwycona Twoimi zdjęciami, naprawdę… ja również fotografuję, ale takich cudów nigdy nie udało mi się zrobić. może to kwestia aparatu, a może po prostu trzeba mieć prawdziwy talent. podziwiam i naprawdę wiele bym dała, żeby umieć robić takie piękne zdjęcia.pozdrawiam i na pewno do zobaczenia.

Od Pana zdjęć rzeczywiście można się uzaleznić! Bardzo często zaglądam na ten blog i jestem pod ogromnym wrażeniem…

Zdjęcie trawy… tak piekne, że aż boję się odetchnąć, żeby nie zmieniła pozycji, żeby nie zniknęła…

…od maków czy rzepaku, od żółci czy czerwieni?Zielone drzewa szumią w oddali ” To fioletowy dzwonek Ciebie omamił”

…tak jak ONE uwielbiam czerwone, letnie sukienki z lekkich jak powiew wiatru tkanin…uśmiech z dzieciństwa niebieskich wstążek i płowych warkoczy zamienia się w dojrzałe niezbyt pewne siebie roześmianie oczu zachwyconych latem….. także TYM z Twoich pejzaży….;o))))

Delikatne i piekne…

To już dziś I cóż powiecie na to, Że już się zbliża lato? Kret skrzywił się ponuro: – Przyjedzie pewnie furą. Jeż się najeżył srodze: – Raczej na hulajnodze. Wąż syknął: – Ja nie wierzę. Przyjedzie na rowerze. Kos gwizdnął: – Wiem coś o tym. Przyleci samolotem. – Skąd znowu – rzekła sroka – Nie spuszczam z niego oka I w zeszłym roku, w maju, Widziałam je w tramwaju. – Nieprawda! Lato zwykle Przyjeżdża motocyklem! – A ja wam to dowiodę, Że właśnie samochodem. – Nieprawda, bo w karecie!- W karecie? Cóż pan plecie? – Oświadczyć mogę krótko, Przypłynie własną łódką. A lato przyszło pieszo – Już łąki nim się cieszą I stoją całe w kwiatach Na powitanie lata.Jan Brzechwa „Powitanie lata”

piękne

Doprawdy, ścieżka ta prowadzi w dzieciństwo, gdy mazowieckie pola nad Liwcem były brzemienne plonem a miedze dzieliły przestrzeń jak paczłork … Dziś w większości trwają zdziczałe łąki, nieużytki, w które wdziera się las sośniną i olszyną … Granice się zacierają a wierzbowe „stójki” na miedzach giną ze starości lub od piły.Gdyby nie przewaga błękitu na zdjęciu, to powołałbym się w skojarzeniu na polne impresje Van Ghoga …

Jak zwykle doskonały tekst i przepiękne fotki.Takie plenery oglądać można w snach…Pięknie dziękuję . Wspaniała praca…

Dlatego niektorzy uciekaja z blokowisk ( jak moga) i dzien rozpoczynaja patrzac na wschod slonca, ktory rozposciera sie przed ich oknami. A taka lake widzialam 2 lata temu… Teraz niestety wokol juz tylko jest przyroda „wymierzona, przystrzyzona, wyrownana”, slowem „pod linijke potrzeb czlowieka. Ale czegos jednak zal …

…moich również Niestety…nie ma już drogi, którą wychodziliśmy „na przeciw” strudzonym Gościom, a Ci kilka kilometrów dreptali „polówkami” z najbliższego przystanku PKS.Stojąc na ganku domu, a po żniwach (jak Dziadek nie widział na stogu siana, można było wypatrzyć przybysza z daleka. Samotna postać najcześciej objuczona torbami rozmywała się w oparach nagrzanego, letniego powietrza… falowała wraz z przydrożnymi makami i chabrami, chwilami znikała w łanach zboża, gdy ścieżka gwałtownie skręcała.Powitania były zawsze takie radosne…..Całe szczęście polnej drogi nie przerobiono na zmotoryzowaną. Zniknęła, po cichu… nieużywana – pole ją do siebie spowrotem zagarnęło.Teraz niemal każda rodzina ma samochód, więc… kto by tam chodził…Naturalna kolej rzeczy?…jednak nie ze wszystkim łatwo sie pogodzić.

Taka droga pośród łąk i pól usianych makami i chabrami to jedno z najpiękniejszych wspomnień moich dziecięcych wakacji… dziękuję.

Hen w krainy buczynowe, z Tobą tam nikogo, tylko wiatr… .

Stachurą zapachniało ;o)

potem odpoczną…. cudne manowce…

…i ja chcę z nimi Powyższymi zdjęciami taką tęsknotę za wspomnianym szaleństwem we mnie rozbudziłeś, że pomimo wszystkiego poszłam w niedzielę zatańczyć z trawami i chmurnymi obłokami. Co prawda nie było tak beztrosko jak u Ciebie, bo rumianków nie spotkałam, a bloki na horyzoncie nie pozwalały zapomnieć gdzie jestem, ale… wiatrem i szumem traw trochę się nacieszyłam.Przyniosłam też z sobą wiąchę różnego ziela, stoi obok i pachnie mi teraz… przynosi ukojenie dla zmysłów, po n-tej godzinie spędzonej przy komputerze. Zdjęcia wspaniałe – takie… PRAWDZIWE. Zagubione pośród traw rumianki i hulająca łąka – takie, jak w sercu noszę. Przytłumione barwy doskonale oddają klimat, kiedy to łąki z wiatrem i obłokami umawiają się na deszcz.To takie dziwne…patrzę na płaski ekran…zdjęcie zostało zrobione setki kilometrów gdzieś-tam, a mimo to tak „namacalnie” czuję całą przeddeszczową atmosferę. A gdy jeszcze zgaszę śwaitło mam wrażenie, że za mną zbierają się chmury, wiatr gna je przed siebie nad moją głową, tarmosi włosami, ciepłe powietrze miesza się z zimnym – smagają rozgrzaną w słońcu twarz, czuję zapach deszczu nad falującymi łanami – nic tak pięknie nie pachnie, jak po wielu tygodnaich suszy zroszona kroplami wody ziemia.Głęboki oddech…wytchnienie…ulga…Dobranoc

i znowu szaleństwo )) w pięknym miejscu pozdrawiam

Śliczne jest to zdjęcie na dole. Taka prostota w nim, taki zwyczajny obrazek, trawy i stokrotki, a ile piękna w nim… I jak je wypowiedzieć słowami?

..piękno jest w naturze ale tak wydobyć i pokazać potrafią tylko wybrańcy, gratuluję wrażliwości i kunsztu Autotowi tego Bloga…

Czuje zapach laki….