Witam, po prawie miesięcznej nieobecności. Data publikacji ustawiona jest wstecznie na 2 kwietnia – z tego dnia pochodzą prezentowane zdjęcia.
Nie zdążyłem ich wstawić przed wyjazdem. Niech świadczą jak było.
Wczoraj wróciłam z dłuższego weekendu w Bieszczadach. To co tam oglądałam jest już inne niż to co na Twoich zdjęciach, ale …… każda pora roku mnie tam zachwyca zapiera dech gra kolorów, ta cisza i szemrzący wiatr. Mogę leżeć godzinami na połoninach słuchać ptaków i patrzeć w niebo.Bieszczady to cud natury. Piękne zdjęcia
Bieszczady zmarznięte, łyse i jałowe po zimie … a mimo to ileż tam kolorów i odcieni Prawie słychać wiejący wiatr. Mróz wyostrza spojrzenie. Podoba mi się ostatnia fotka z drzewami i plamą śniegu … Z pamięci przywołuję i nakładam na ten pejzaż ‘jesienną sukienkę’ z października. Ech, w tym roku porzucę Bieszczady na korzyść obu Magur w Beskidzie Niskim w maju a potem Piwnicznej i Wierchomli. Bieszczady będę oglądać u Ciebie, Waldku na blogu. Cieszę się, że wróciłeś )
Ponad 100 lat po pierwszym zimowym przejściu przez Zawrat Mariusza Zaruskiego grupa pasjonatów narciarstwa, powtórzyła tę drogę używając historycznego sprzętu i ubioru. Więcej…
Wspaniała pamiątka jak z lamusa … Szczególnie urocze fotki z Czarnego Stawu Gąsienicowego, Zawratu i z zejścia do Doliny Roztoki )Myślę, że Adnieszka Holland powinna Was zatrudnić jako statystów do kolejnego filmu historycznego. Brawo !!!
Rewelacyjne zdjecia, fenomenalny pomysl. Swietne stroje, podziwiam umiejetnosci narciarskie, bo chyba nie latwo sie na takim sprzecie poruszac.Nie jezdze na nartach, ale czuje ducha przygody pozdrawiam ze snieznej krainySylwia
Niestety nie tym razem. Przyjęcie roli fotografa oznaczało dodatkowy ciężki sprzęt, nie do upchnięcia w tradycyjnym plecaku. Do tego konieczność „krążenia” wokół grupy budziła poważne wątpliwości czy poradzę sobie na tradycyjnym sprzęcie. Trochę, żal, ale jest ponad setka unikalnych zdjęć.
Najpierw rzucil sie w oczy-stroj! No, 101 lat to juz cos! Potem wszystko przeczytalam o „tradycji narciarstwa”- z blogu polecanego przez Ciebie i juz wiem wiecej. Na nartach nie jezdze, ale z przyjemnoscia ogladam to- co nam prezentujesz. Gratuluje wyczynu- wszystkim uczestniczacym Panom! No i zycze dobrych, rodzinnych, spokojnych Swiat!
W Bieszczadach, dzieli łuk Karpat stanowiąc zaporę dla turystów i nielegalnych imigrantów. Kiedyś strach było się zbliżyć, by nie być podejrzanym i zatrzymanym za szpiegostwo. Teraz przywodzi myśl: Więc to tu zaczyna się (lub kończy) Polska. Surowo, ale pięknie nawet w pochmurny śnieżny dzień. Nie chcę mieszkać w innym kraju.
Znam ten szlak. Te słupki. MOJE słupki. NASZE słupki. Wspólne, piękne, polskie. Dziękuję za zdjęcia. Jak zwykle poruszają coś więcej, niż tylko oko.Przy okazji – dobrych, ciepłych wewnętrznie, Świąt
Uwielbiam blogi fotograficzne, bo lubię podróże i przyrodę. Bieszczady mam zamiar odwiedzić latem podczas urlopu.Mam nadzieję zagościć u Ciebie na dłużej, jeżeli pozwolisz?Pozdrawiam niedzielnie bardzo serdecznie.http://slowa-potrzebuja-ciepla.blog.onet.pl/
Za każdym razem, stojąc nad moim Bugiem, myślę dokładnie tak samo. A gdybym niechcący urodziła się 10 metrów bardziej na prawo…? ‘na kogo wypadnie na tego bęc’Pozdrawiam serdecznie!
Dostępne (ze szlakami) pasmo graniczne to od Wlk.Rawki i Kremenarosa/Krzemieńca na zachód:) Od Sianek i źródeł Sanu to kawałek i nie da się przejść cały czas pasmem
Takie widoki chwytają za gardło … Przypomina mi się moja kanadyjska nostalgia za Krajem i jak wtedy wszystko porównywałam do tego, co u Nas: ludzi, krajobrazy, drzewa, wiewiórki i nawet komary … Przywędrował do mnie wtedy ze szkolnej ławy Wyspiański ze swoim ‘Weselem’ i słynnym dialogiem pomiędzy Panną Młodą a Poetą:‘Panna Młoda: A kaz tyz ta Polska , a kaz ta? Pon wiedzą ?Poeta: Po całym świecie możesz szukać Polski, panno młoda i nigdzie jej nie najdziesz.Panna Młoda: To może i szukać szkoda ? Poeta: A jest jedna mała klatka – o, niech Jagusia przymknie rękę pod pierś.PM: To zakładka gorseta , zszyta troche przyciaśnie.P: A tam puka ?PM: I cóz za tako nauka ?P: A to Polska właśnie.’Władze austriackie chciały wykreślić ten fragment, i wiele innych, ze sztuki ale aktorzy Teatru Miejskiego w Krakowie zbuntowali się i zagrali oryginał w całości pod groźbą kar pieniężnych.
Piekne fotografie. Wymowne. Mozna zatesknic. Ale mozna sie tez przyzwyczaic do innych granic. Chociaz te w bialo-czerwone pasy zawsze beda naszymi. Takie najbardziej naj …
Nie spenetrowałam jeszcze pasma granicznego w Biesach. Najbliżej byłam chyba idąc do Grobu Hrabiny i źródeł Sanu. Ale samo pasmo graniczne wciąż przede mną
Nowe forum fotograficzne! Podyskutuj na tematy związane z fotografią, pomóż początkującym lub poddaj swoje prace ocenie. Foto-forum.prv.pl Uwaga! szukamy także moderatorów!
Gorąco pozdrawiam Sąsiadkę z Łodzi. U mnie mroźno i słonecznie. Śnieg już tylko w Kampinosie i Parku Bemowskim a i tam w odwrocie … Miło więc zerknąć na Chatkę Puchatka na Poł. Wetlińskiej. To chyba ona …?
Aż tyle napadało??? U mnie też ponownie sypnęło, ale nie więcej niż wysokość bieżnika w górskich butach No cóż … „w marcu jak w garncu” – bez żadnych przenośni, w czystej dosłowności.Pozdrawiam… a niech będzie, że ZIMOWO
Ja też ostatnio odwiedziłam ‘Waldkowe’ Doły Jasielsko-Sanockie za sprawą filmu „Wino truskawkowe”. Narrreścieee ! Wspaniały powrót do przeszłości i prawie każde ujęcie, kadr z Jaślisk, Daliowej czy winnego szlaku mogę zidentyfikować. Twój poetycki cytat, Ameli pasuje do tego dzieła. Mam jednak niedosyt: druga część filmu poszadkowana przez błąd w nagraniu … A szkoda, szukam więc dalej beskidzkich klimatów na blogu …;))
Wczoraj natrafiłam na pewien wiersz, gdy go czytałam myśli odtworzyły w pamięci ostatnie zdjęcie…”Wernisaż”te góry złożone jak do modlitwymogą urodzić tylko cerkiewsłońcekrzak gorejącyjest miejscem ukazania Bogaoszalałe barwy nachalniedemonstrujątranscendencjęstoję bezradnaw swoim pogaństwieAntonina Ziarkiewicz- SebestaKrzysztofowi Kabatowi Gdy po raz kolejny mogę zobaczyć TO drzewo, czy też dalekie horyzonty nad Dołami Jasielsko-Sanockimi, czuję się już prawie jak u siebie. Dobrze mi tu Pora obrać kierunek, by w rzeczywistości odwiedzić wirtualny zakątek
Te drzewa mają coś z subtelności, delikatności japońskich (chińskich?) „malunków”, wykonanych tuszem i cieniutkim piórkiem..Choć gołe, „łyse”- są czystym pięknem, samą doskonałością…Zastanawia mnie jedno z nich- wygląda jakby rozłamane czy pęknięte ?
zupelnie z drugiego krańca polski…też by spotkać siebie uciekam nad morze..by poczuc że ten smutek kiedyś musi minąć…usmiecham się do Twoich zdjeć…w taką cisze…wszystkie myśli uslyszę:)
Kolega Mike’a Wronskyego ( grał go Robert De Niro ) z filmu ‘Łowca Jeleni’ też kochał drzewa. Mówił, że gdy chodzi na te ich polowania, to w lesie każde drzewo jest inne …Jak miał na imię autor tych słów ? Czy ktoś mi podpowie, bo mam dziurę w mózgu ;(
Śnieg, podobnie jak chmury rzadko bywa naprawdę biały. Najczęściej jest niebieski, żółty i różowy, ale bywa też kremowo – łososiowy ( patrz zdjęcia Waldka ), srebrzysty,szary i czarny Wiedzą o tym Ci, co naprawdę patrzą … malarze, fotograficy, ludzie ‘z liściem na głowie’ … Np. w fabule „Dziewczyna z perłą” mamy poglądową lekcję szukania piękna, gdy służąca Grit uczy się postrzegać kolory chmur w rozmowie ze słynnym Holendrem.
Śnieg ma barwę docierającego do niego rozproszonego światła, które o zmierzchu w pogodny dzień bywa fioletowo-niebieskie. Oczywiście da się go wybielić, ale to nie byłoby to co widziałem. Pozdrawiam!
mam taki wido codziennie, jak wydostaje sie co rano z tej sielanki przez zaspy, zamiec, a teraz przez bloto posniegowe to wcale mnie ten widok nie uspokaja!…
Ujęcia fantastyczne. Zazdroszczę możliwości fotografowania taką porą.Matka Natura jest zaskakująco niepowtarzalna, ujęcia super a powrót do domu jeszcze bardziej atrakcyjny o takiej porze. Pozdrawiam i czekam na jeszcze lepsze zaskoczenie fotkami! Brawo!!!
Poznalam te tereny!bo rowniez pochodze z Beskidu Niskiego!do Rymanowa Zdroju mialam kilkanascie kilometrow:)naprawde nasze tereny sa piekne!lezka w oku sie kreci.bardzo tesknie za takimi miejsacami!!bo obecnie mieszkam w szarym i brzydkim londynie:(
Wspaniałe jest to, że spotkać można na Pana blogu ludzi którzy odczuwają podobnie i nie patrzą na świat wyłącznie oczami konsumpcjonizmu i chorego coraz bardziej materializmu.Wiem, że nie jestem sama.Zdjęcia wyjątkowo tchną nutką nostalgii nad przemijaniem tak to odczułam .Są piękne !
Cerkiew wydaje się nierealna, jakby została tu wstawiona przed chwilą.
Zaspa nieskazitelna. Brakuje dzieci, które by się na nią wdrapały zanurzając się w śniegu po uszy, a potem mokre i przemarznięte do szpiku kości pobiegły do domu ogrzać się przy piecu.
Wyciąg z czasów, kiedy o ratraku ktoś opowiadał, ale nikt go nie widział. Narciarzy wyciągał gdzieś w pola, a oni szczęśliwi, że nie muszą wynosić nart na plecach, pokonywali miedze i zaspy jadąc na krechę, by w końcu zameldować się przy dolnej stacji. Kto i kiedy wyjechał nim ostatni? Czy koło jeszcze kiedyś zakręci się?
Napisałam właśnie do dwóch Ośrodków w Krempnej ale jeszcze nie odpisali na zapytanie. Oba mają domki w ofercie. Jeden z nich to Ośrod. Wypocz. z Jasła PNiG. Czy ten znasz z autopsji?
W Krempnej korzystałem kiedyś z domków kempingowych nad zalewem. Byliśmy dużą grupą, nie mieliśmy dużych wymagań, więc fajnie było. Miło was znowu „słyszeć” . Pozdrawiam.
Moja kochana, niestrudzona Ameli ) Wreszcie ! Nareszcie jesteś u Waldka na tym przemiłym ‘beskidzkim piecu wspomnień i marzeń’. Jak wspaniale jest Ciebie znów widzieć w sieci a może niedługo w realu ? Będę od 08 do 23 maja 2010r w Krempnej i MPN. Pamiętam o poleconej przez Ciebie kwaterze w Bartnem i tam też chcę zagościć choć na 1 noc. Może się spotkamy ? Dam znać, jak wyszukam kwaterę w Krempnej lub okolicy. Może Gospodarz coś podpowie, ale pewnie nie ma do tego głowy ? Dzięki za słowa piosenki … od razu morda się cieszy i zapominasz o deszczu za oknem. Pozdrawiam naszego Gospodarza i Ciebie, Ameli P.S. Widziałam Twoje foto-zagadki ( chrzcielnica z rybą w Beniowej, itd. ) na stronie łódzkiego SKPB, ale padł mi Windows, więc nie mogłam stanąć w szranki.
Gdy wspominasz o Bartnem i Wołowcu przychodzi mi w myślach pewna „wyzwolona” piosenka Bartosza Kalinowskiego … z racji kontrowersyjnego tekstu zacytuję tylko fragmenty ”Beskid Niski jest mi bliski,pakuj plecak i walizki.I zasuwaj od kołyskiw Beskid Niski, w Beskid Niski.W Bartnem masz tu niezłą metę…itd…Do Wołowca zapuść lukai zapukaj do Stasiuka…itd…Potem wejdź na jakąś górę…itd…Mój Beskidzie!Siedzę tu kolejny tydzieńCom Ci zrobił mój Beskidzie, że wyjechać stąd nie idzie….itd…” A w związku z treścią piosenki przypomniał mi się film, którego główna akcja rozgrywa się w Jaśliskach (filmowych Żłobiskach). To ekranizacja stasiukowych „Opowieści Galicyjskich”. Jeśli jeszcze nie widziałaś, to zachęcam do obejrzenia „Wina truskawkowego” Pozdrawiam ciepło… i liczę, że w tym roku nareszcie spotkamy się gdzieś tam na szlaku
Piękna cerkiewka Zobaczę ją na własne oczy w maju przy okazji zwiedzania Magurskiego PN. W Beskidzie Gorlickim byłam wiosną zeszłego roku ale najdalej na wschód dotarłam do bacówki w Bartnem i do Wołowca. Teraz czeka na mnie właściwy kawałek Magury aż po Mszanę …Punktem wypadowym pewnie będzie Krempna … A może coś innego podpowiesz, Waldku, z praktyki ? Może znasz jakieś miłe lokum z dobrą kuchnią np. w Świątkowej lub Kotaniu ? Pozdrawiam ze Stolicy, w której smutny odwrót zimy, wieje deszczem i słoneczko o nas zapomniało ;(
Pamiętam ten stary wyciąg, brnęło się po pas w śniegu pod górę żeby do niego dojść, potem jazda w głębokim śniegu. To była frajda i krajobrazy cudowne.
Witaj! magia zimy trwa za oknem i na Twoim blogu. Dziękuje za to. Ja do Ciebie zajrzę na wiosnę, taką prawdziwą górką i znów o zgodę będę pytać:-))) Pozdrawiam
Magia zimy.. Jedno z jej najpiękniejszych oblicz:) Ja też wracałam z zimowych zabaw przemoczona do cna, lub kiedy Mama wołała już któryś z kolei raz..;)Pozdrawiam
Teraz pewnie nie przemarzają, zwykle są zbyt ciepło ubrane, obok rodzice lub dziadkowie, wszystko pod kontrolą. Moje zabawy na zaspach, kończyły się wtedy, gdy z zimna nie czułem palców u rąk w mokrych rękawicach i nóg w przemoczonych butach. Mama używała na nie określenia: „mokre, że pies by zjadł”. Po powrocie do domu moczyłem ręce i stopy w wiadrze z zimną wodą, a i tak bolały niemiłosiernie.
Mieszkam w górach, krótsze wycieczki da się zrobić po pracy, ta ostatnia to tylko 2 godz. Są jeszcze soboty, niedziele, święta. Rzadko spędzam wolny czas w domu Pozdrawiam
Przepiękne zdjęcia, obejrzałam całe archiwum i jestem zachwycona. Aż się chce wrócić w góry. Byłam tylko raz na wakacjach i zamierzam wrócić, bo naprawdę jest do czego .A te drzewa- piękne. Wczoraj miałam okazję podziwiać podobne widoki szkoda tylko, że aparat został w domu.Pozdrawiam!
dzieki za zdjecia,sa fantasty ,tylko w gorach mozna wejsc w swoje wnetrze,zazdroszcze mozliwosci i umijetnosci,to zartem,nie jestem zawistny ale przezyc to na wyprawie fantastyczne ,mam nadzieje ze bedzie wiecej zdjec.POWODZENIA!!!!
Weszłam na tego bloga i nie mogę z niego wyjśc. Podziwiam wszystkie zdjęcia i każde z osobna. Zachwycam sie i pochłaniam piękno polskich przepieknych miejsc. Podziwiam i zazdroszczę tego co mógł Pan zobaczyć na własne oczy. Uwiecznić to na zdjeciach i przekazać innym to też musi być przyjemość;)
Byłem na Rawkach dwa razy wy tym dniu. Owszem wiało, nie dało się postać dłużnej niż 5 min. Zjeżdżałem na nartach pomiędzy buki, w głębokim puchu o jakim marzą narciarze free, pierwszy raz do w stronę Ustrzyk, drugi do bacówki.
Puste Rawki pod śniegiem … Zasypane po szyję jarzębiny Czy bardzo wiało, bo wygląda na to, że raczej nie ? Byłam teraz na jesieni dwa razy na Rawkach i za każdym razem przebiegałam nimi, uciekając w las, przewiana do szpiku kości pomimo czapki i kaptura … Schodziłeś Działem do Wetliny czy Małą Rawką ?
Zatrzymane w kadrze chwila niezwykła… niepowtarzalna…Może kiedyś zdarzy sie podobna… ale nigdy taka samaOkoliczności przyrody…fascynująceŚwietnie wykonane fotkihttp://www.argo.bloog.pl
Dziękuję za dzielenie się tym co jest w zasięgu pańskich oczu.Nie wyobraża sobie Pan ile to dla mnie znaczy.Przy pańskich zdjęciach mogę nabrać sił gdy jest „duchowy dołek”.Ogromnie i szczerze dziękuję!
Te zdjecia mnie oczarowaly!nigdzie na internecie nie znalazlam tak pieknych zdjec!bardzo lubie je ogladac,sa takie prawdziwe,realne.Pokazuja uroki polski..Sa to obrazy z mojej ojczyzny…do ktorej czasami tesknie…wlasnie do przyrody takiej dzikiej,do takich cichych miejsc..Pamietam,ze kiedys tez zastalam taka zime w lesie,dzewa oszronione bialym puchem,sciezki nienaruszone stopa czlowieka,tylko cisza,i skrzacy sie do slonca snieg…W takich chwilach chce sie zyc!i czuje sie zycie w sobie i dookola!tego zycia nie ma w zgielku duzych miast,w haosie mysli,i spraw..
Dopiero co odkryłam Pana i zdjęcia..Pana góry….. to często moje góry… te które bardziej czuję niż widzę, dotykam i głaszczę bardziej duszą niż stopami w schodzonych butach przemierzając kilometry szlaków…Cieszę się, że jest Pan na świecie i pokazuje cuda nienazwane….
bardzo mi sie podoba twoj blog i czasem tu zagladam te foty sa ladne tak wyglada zycie na ziemi jest na co popatrzec dlatego wszyscy musimy dbac o nasza planete ziemie i o jej mieszkancow wspierac tych co zyja w zdgodzie z natura a tempic wandali masz fajne hobby planuje tez miec takie jak juz zrobie pare zdjec i załoze bloga to ci napisze tylko najpierw musze sobie kupic aparat fotograficzny a potem bede robiła takie wypady w plener z moim pieskiem i bedziemy szukac puieknych widokow ja jestem z centrum polski wiec znalezienie takich miejsc bedzie prawdziwym wyzwaniem ale ty postawiłes na zdjecia o przyrodzie a ja bede fotografowała poprostu zycie wszystko co ciekawe lub piekne
Wspaniały, wręcz hipnotyzujący jest ten pejzaż z drzewami … Dopiero, co otrząsnęły się z pyłu śnieżnego i mgły w tle zdjęcia. Jakby na sekundę zamarły przed chwilą odlotu, ważąc powietrze …
)Myślę, że Adnieszka Holland powinna Was zatrudnić jako statystów do kolejnego filmu historycznego. Brawo !!!
pozdrawiam ze snieznej krainySylwia
pozdrawiam goraco
P.S. Widziałam Twoje foto-zagadki ( chrzcielnica z rybą w Beniowej, itd. ) na stronie łódzkiego SKPB, ale padł mi Windows, więc nie mogłam stanąć w szranki.
Wczoraj wróciłam z dłuższego weekendu w Bieszczadach. To co tam oglądałam jest już inne niż to co na Twoich zdjęciach, ale …… każda pora roku mnie tam zachwyca
zapiera dech gra kolorów, ta cisza i szemrzący wiatr. Mogę leżeć godzinami na połoninach słuchać ptaków i patrzeć w niebo.Bieszczady to cud natury. Piękne zdjęcia 
bosssszzze…jak tęsknie teraz za tymi górami….piekne nawet takie zimne…czekam lata…poczuć ten zapach…..dziekuję za te obrazy:)
Drugie zdjęcie jest niesamowite! Czuję ten wiatr we włosach….
Bieszczady zmarznięte, łyse i jałowe po zimie … a mimo to ileż tam kolorów i odcieni
Prawie słychać wiejący wiatr. Mróz wyostrza spojrzenie. Podoba mi się ostatnia fotka z drzewami i plamą śniegu … Z pamięci przywołuję i nakładam na ten pejzaż ‘jesienną sukienkę’ z października. Ech, w tym roku porzucę Bieszczady na korzyść obu Magur w Beskidzie Niskim w maju a potem Piwnicznej i Wierchomli. Bieszczady będę oglądać u Ciebie, Waldku na blogu. Cieszę się, że wróciłeś 
)