To jest jak Kwiatowa Droga Mleczna w Galaktyce Zieleni, … a za następnym pagórkiem kolejna nieznana Galaktyka, itd. w nieskończoność. Mega-światy mają swoje odbicie w naszym małym świecie … i nie tylko ~nenyan planuje czerwcowe wycieczki w Twoje rejony. Ja też nabieram apetytu na majową wycieczkę do Rymanowa, Iwonicza i do Magurskiego PN. Nigdy nie biegałam po Besklidach wiosną, w takiej powodzi kwiatów. To zapiera dech w piersiach !

DZIEKUJE CI ZA PRZYBLIZENIE PIEKNEGO ZAKATKA POLSKIEJ ZIEMI .NIEBYLAM W KRAJU BARDZO DLUGO I CHETNIE OBEJZALAM TWOJ BLOG.POZDRAWIAM NIECH CI BOG BLOGOSLAWI W PRACY I ZDROWIU.

http://foto-turysta.bloog.pl

a sam sobie jesteś winien, o! i bardzo bardzo dobrze! i w ogóle to sobie zaprzeczasz, bo nie można być jednocześnie starym chłopem i uganiać się za kwiatkami i dowód osobisty niewiele w tej kwestii ma do powiedzenia a i wiesz, uganiaj się jak najczęściej, najwięcej i najbardziej, i rzucaj te fotograficzne zaklęcia, bo jak widać tutaj jest trochę takich, którzy się z przyjemnością dadzą zaczarować uzależnienie? nieee, skądże ;]no i może jeszcze Ktoś Tam na Górze też jest trochę jest winien, bo przecież te łąki, kwiatuchy i wiosna toż to Jego niecna sprawka.i jaki to jest piękny rodzaj winy, ach. ’włóczykij tupał nogami z radości i zachwytu….’

Ta łąka to Rymanów, 4 km od miejsca, gdzie mieszkam czyli Rymanowa Zdroju.Biorę odpowiedzialność za to, że masz głowę pełną poezji, muzyki, kwiatów, gór, marzeń, planów… i nie wiem czego jeszcze… ale Kto? jest winien tego, że ja stary, bądź co bądź chłop, ciągle uganiam za kwiatkami po lasach i polach?

pieknie:)

Są bankomaty: PKO SA oraz PKO BP tylko nie całkiem w Rymanowie Zdroju, ale 3 km stąd w Rymanowie.

Powtarzam się i jestem nudna. Najgorsze że jestem też owego świadoma. I dalej będę się powtarzała albowiem jestem takim właśnie powtarzającym się drastycznym przypadkiem. Więc powtarzam: PIĘKNE

Dzięki za te wszystkie cudeńka:)))Pozdrawiam serdecznie

” A teraz maj, dokoła maj, wyświęca ogrody, i cały ja, i cały ja, zanurzony w Jordanie pogody . . .”Dziękuję po raz kolejny=) Za przybliżanie tego majowego cudu=))

Na tej cudnej łące jest złocień właściwy, perz właściwy (to rodzaj trawy) i kostrzewa łąkowa (to ta trawa o bardziej rozłożystej wiesze). Już nie mogę się doczekać, kiedy będę w Rymanowie! Szkoda, że nie mogę jechać tam wiosną, nie jest to daleko, ale bez samochodu ciężko się wybrać. Zresztą latem też jest tam pięknie. A na razie się napatrzę na twoje zdjęcia!Pozdrawiam!

‘…w strugach deszczu dni toną dotykam stopą dna. po drugiej stronie na pustej drodze czy to ty? ktoś głaszcze mnie po włosach nie mówiąc prawie nic. pójdziemy ze sobą powoli obok do końca wszystkiego, żeby zacząć na nowo. w deszczu maleńkich żółtych kwiatów, w spokoju przy sobie bez poczucia czasu…’czasem mam wrażenie, że niemoje słowa wyrażają najpiękniej to co gdzieś tam w środku mnie. a to jest właśnie moja ulubiona piosenka z nowej płyty Myslovitz. i tak jakoś. bo tej Twojej fotografii należą się wszystkie najbardziej zachwycone słowa, tak te najbardziej zachwycone aż do zużycia już przecież, bo ‘ślicznie’, ‘pięknie’, ‘cudownie’ niewiele już mówi dzisiaj. ale jednak. bo jak inaczej coś powiedzieć, gdy kończy się skala reagowania?ach, po prostu ach. czyli chyba już tylko onomatopeicznie. i jeszcze wielkimi ze zdziwienia oczami.

takie kwiatkki rosna prawuie wszedzie, jednak w tej focie jest sila……a tworzy ja kontrast oswietlonych kwiatow, pelnych soczystosci, okazow zdrowia i wiosny z burzliwa szata nieba,,,wspanialy kontrast

Gdzie to zdjecie bylo zrobione,jesli mozna wiedziec??? Uwielbiam tego typu zdjecia:)

gdybyś zrezygnował z tej łąki z przodu i dał przeplatane sobą góry to to by była fotka Made in Japan.

ten efekt z kolorami nastepujacych po sobie gor czy pagorkow zawsze zaapiera dech. Tym razem rownie mocno….czemu ja nie moge wydreptywac tych szlakow, zazdroszcze Ci tej mozliwosci…..pozdrawiam

śliczne .wyglądają jak zakochana para..buzki otwierają na ciemna noc czekają…

To rzeczywiście śliczny i rzadki okaz fiołka polnego (my go nazywamy bratkiem polnym). Przeważnie są żółte, a Ty uchwyciłeś taki z fioletowymi górnymi płatkami korony. Jest skuteczny na trądzik młodzieńczy, ale my to na szczęście mamy za sobą, he hehe..

Pięknie ukazane coś małego, a tak wyraźnego, czasem człowiek zapomina, że istnieją rzeczy na które wystarczy TYLKO spojrzeć;)

Za tą górą jest raj…spójrz…

piekne nie tylko zakochac sie mozna..tu czlowiek jak w ramionach Boga…szczęśliwy….

moje najpiękniej wspominane Bieszczady, to są właśnie te siedmiogodzinne wędrowania na Tarnicę czerwonym szlakiem. zdobywanie szczytu późnym popołudniem, kiedy nawet w sierpniu jesteśmy tam już tylko my. a potem powrót do bacówki, pomiędzy kolorami ‘co się mogą tylko przyśnić’, bo wtedy wszystkie barwy są tak cudownie nasycone słońcem, złociście i ciepło… a cienie w dolinach robią się powoli coraz dłuższe i coraz bardziej miękkie. tak, można się zakochać… a powiedziałabym nawet, że trudno się nie zakochać w TAKICH Górach.i może dlatego… bo chyba każdy ma takie małe marzenia, takie już prawie nierealne, do których sam się czasem uśmiecha nieco ironicznie i z pobłażliwą wyrozumiałością jak do małych dzieci. takie marzenia jak na przykład te moje o kawiarni z łagodnie snującym się jazzem na krakowskiej starówce, galerii fotograficznej promującej młodych nieokrytych, o prywatnym kilkuosobowym kinie na strychu, z takimi starymi kinowymi fotelami prosto z targu staroci. i jeszcze o schronisku. schronisku w Bieszczadach w drodze na Halicz. tak, wiem wiem… bez komentarza a jednak lubię się uśmiechać do tej szalonej myśli.

To dobrze! Miłośc jest zdrowa! Zakochanie jak najbardziej higieniczne;) naprawdę mogę zazdrościć tego oka które zobaczyło to …. i tej ręki która zdecydowała się wymierzyć obiektyw…. po prostu talent!.

Tarnica w Bieszczadach. Zakochać rzeczywiście się można… bo ja się chyba zakochałem

W prostocie tkwi największe piękno…a tu zachwyca również laserunkowa zieleń młodych liści. Nowe garnie się do życia soczystością barw, ale i stare swoimi ciepłymi kolorami nie pozwala zapomniec o sobie.

ten las to już chyba kiedyś był, tylko szary i zamglony… dobrze kojarzę?

jak w bajkach. czasem wszystko jest proste, jak w bajkach. a dla mnie lasy bieszczadzkie, to są właśnie lasy z baśni i bajek, z tolkienowych opowieści. bo czasem ścieżka wije się pomiędzy powykręcanymi jakby w bólu szarymi pniami, i wszystko dookoła jest jakby przykurzone, zbrązowiałe, matowe i martwe. powietrze jest aż gęste od ciszy i tylko nikłe promienie słońca przenikają gdzieniegdzie przez dach z koron drzew. i to jest Fangorn, i tam można by spotkać trolle i ogry, i biesy pewnie też. ale większośc lasów, to są przecież właśnie takie jak ten na Twojej fotografii, jasne, impresjonistyczne i pięknie pogodnie zielone, gdzie wszystko jest smukłe i delikatne, a słońce tańczy pomiędzy liśćmi, jak w Lothlorien, tolkienowym królestwie elfów. to takie skojarzenia nieodstępujące mnie od pierwszych spacerów i po Bieszczadach i pierwszych zachwyceń. uwielbiam snucie się po tych lasach, i – choć wiem, że nie wolno, ale czasem sobie na to pozwalam w pobliżu schroniska małorawczańskiego – czasami schodzę ze ścieżki w las z aparatem i podglądam ten cały mały wrzechświat tuż przy ziemi, pod konarami drzew i między usychającymi liśćmi. i to nic, że wwędrowywanie na Caryńską z Przełęczy Wyżniańskiej zajmuje mnie i canonowi czasem prawie dwa razy tyle, ile powinno według drogowskazów. to nic…

magia tych paproci…moze niedlugo zakwitnie kwiat jednej nocy

lubie dreptac po lesie, zbierac grzybki, dreptac i zaciagac sie tym wspanialy powietrzem, ktore moge sobie wyobrazic patrzac na ta fotografie.Dziekuje za ta mozliwosc pobujania w oblokach..pozdrawiam jak zawsze goroco

Chyba jednak o innych Klimkówkach pomyśleliśmy. Dzisiaj kupiłam sobie mapę turystyczną tych terenów, bym bardziej „namacalnie” – już nie tylko w wyobraźni i na zdjęciach – poczuła klimat i przestrzenie zakątków, które odwiedzasz. Teraz już razem z Tobą mogę wędrowac, choc nadal w przenośni i tylko palcem na mapie, ale bardziej świadomie i z pewnością dostarczy to mi dodatkowych przeżyc – będę się bardziej w terenie orientowała Z mapy odczytałam, że w pobliżu Rymanowa też jest Klimkówka – to pewnie do niej prowadzi droga uwieczniona na zdjęciu ? Mi na myśl przyszła Klimkówka usytuowana nad zalewem o tej samej nazwie – to okolice Gorlic, niedaleko Szymbaraka.

UCIECZKA…

hehe! byles u mnie, a nie wpadles na kawe??? o Ty swintuszku jeden .

Tak

Przepiękne… To jest jakby fotoblog? A to… To jest… Jestem oczarowana. Tyle. [wypatroszona.blog.onet.]

pop;rostu super zdjeciua….waszystkie:)

Przed burzą…na niebie wszystko się zmienia, cichnie, tylko ludzie śpieszą się gdzieś, niczego nie przeczuwają.Twoje zdjęcia czasami zmuszają do refleksji. Wydaje mi się że masz talent, bo nie wystarczy tylko zrobić zdjęcie, trzeba przekazać coś w tej fotografii, uczucia,zmusić osobę oglądającą do przeżywania tego, co umieścileś na zdjęciu. Ty potrafisz to zrobić i to jest własnie fajne. Pozdrowionka!

Hejka masz naprawde fajny blogasek:):)http://world-of-pink-13.blog.onet.plZnajdz chwilke i zostaw u mnie komciaa napewno się znów odwdzięcze

powinni wprowadzic nowy znak drogowy „UWAGA NISKOLATAJĄCE CHMURY”

heh… już się nie mogę doczekać, jak za miesiąc będę tą drogą wracać do domku…. echhh

oglądam i oglądam… od paru miesięcy i się napatrzeć nie mogę. ale w przypadku tego jednego zdjęcia – czy mógłbym prosić o szczegóły ustawień aparatu? bardzo mnie zaciekawiło…

Fantastyczna… perspektywa )))

świat jest piękny, zwłaszcza przed burzą…

Cholera jasna …teraz to mam zawal …jestes o krok od mojego domu …a Klimkowka to wiele wspomnien.Kazdego dnia zagladajac tutaj przypominam sobie,ze jest sens wstawac rankiem )) Home sweet home.Pozdrawiam

ta chmura wylatująca z jednego kotła/doliny/…………….* jest niewiarygodna!! zupełnie jakby jakiś Duch Tatr, czy coś pod kolor!! genialne:)*skreślić niewłaściwe/wstawić własne

To widok z Polany Szymoszkowej w kierunku Starorobociańskiego. Ja jakoś nie mam szczęścia do Tatr. W czasie wakacji odstraszają mnie tłumy, a w innych porach roku nie mogę tam być. Tym razem udało się odłączyć od wycieczki na kilka godzin…

Piękne, piękne, piękne. Cudowny widok i świetne zdjęcie. Jak bys mógł napisać gdzie dokładnie było robione to zdjęcie to bedę wdzięczna ;.)

zamykam oczy i w myślach wertuję wszystkie zapamiętane krajobrazy, pejzaże i urywki wspomnień z tatrzańskich wędrowań. i próbuję znaleźć w pamięci Twoje zdjęcie, bo wiem, że gdzieś tam jest. taka mała aberracja, dziewczynki, która zawsze uwielbiała geografię, spędzała godziny nad atlasem i uczonym głosem wymieniała rodzicom jakie szczyty wchodzą w skład Orlej Perci ale wszystkie kadry, przy których zatrzymują się myśli, to jeszcze nie to, jeszcze nie… więc tym razem chyba trzeba będzie prosić o wyjaśnienie i zaspokojenie ciekawości, bo nie jestem pewna czy dobrze myślę:)ale moje pierwsze skojarzenie i tak było najcieplejsze. wiem, że to nie tam – to akurat jest pewne, bo te szczyty tak naprawdę nie są podobne do ‘tamtych kotłów’, a oprócz tego tamten szlak chyba jeszcze przez kilka dni jest zamknięty. a jednak kadr przypomina mi moje domowe zdjęcie sprzed dziewięciu lat. i widok z początku szlaku z Doliny Pięciu Stawów przez Świstówki do Morskiego Oka – na Dolinę Roztoki. tak jakoś. i musiałam się uśmiechnąć, do tych plamek śniegu i podniebnej fontanny z chmur. bo to były bardzo piękne dni, kiedy jeszcze wszystko było dobrze i wydawało się, że będzie już zawsze zawsze. mój pierwszy pobyt w Tatrach i najważniejszy.a choć w miniony weekend majowy miałam być w Bieszczadach, to jednak też spędziłam go patrząc codziennie na Śpiącego Rycerza, majestatycznie wznoszącego się nad Zakopanem. a wszystkie zdjęcia, które przyjechały ze mną do domu są fioletowe. tak jak fioletowe było marzenie mojej Mamy, które przez te dni pomagałam Jej spełnić. zobaczyć morze krokusów w Dolinie Chochołowskiej… czasem dobrze jest pomóc komuś spełnić marzenie, nawet kosztem swoich własnych.ale moimi Górami są Bieszczady. i myślenie o 19. czerwca, jako początku wakacyjnych stanów nieważkości, to myślenie o Bieszczadach właśnie. i uśmiech od ucha do ucha i tłumienie okrzyków radości bo ‘nareszcie’…

wyglada jakby po prawej stronie za gorka ktos palil ognisko a na nim gotowal dobra polska zupke….jakas goralskapozdrawiam

Hej Zapraszam Cię do głosowania na naj blog na http://www.zania-13.blog.onet.pl Kto odda najwięcej głosów wygrywa 10 KOMCI !!! Tylko podawaj przy każdym głosie adres bloga, żebym wiedziała, że to Ty ;p ;] =)NIE ZAWSZE PRZECIEŻ W KONKURSACH NA NAJ BLOGA MUSI BYĆ TAK, ŻE KAŻDY GŁOSUJE TYLKO NA SIEBIE,PRAWDA ?

Goryczka.

piękne kolory.Ja dopiero zaczynam fotografować. Mam pełno pomysłów na ciekawe zdjęcia lecz aparatu nie posiadam… Porzyczam co jakieś 6 miesięcy na pół dnia od kolegi aparat ale przez te miesiące pomysły wypadają albo czas urzytkowania goni i wszystkiego na spokojnie zrobić nie mogę… Tak więc jestem początkującym fotografem bez aparatu…Na moim blogu za dużo zdjęć jeszcze nie ma ale zapraszam tu jeśli miałby Pan czas i ochotę… : http://www.digart.pl/pokaz.lista.php?userid=MalybobasPS. a mój blog jakby miał Pan czas to prosze tu: http://freitek.blog.onet.pl/Z góry dziękuje za odwiedziny. Pozdrawiam i życze miłego dnia, nocy, wieczoru(czy kiedy będzie Pan to czytał…)

goryczka a dokładniej: goryczka Klusjusza (Gentiana Klusii) tak mi sie to przynajmniej widzi……

jakby ktoś naszkicował go delikatnie ołówkiem, a potem pomalował pędzlem, maczanym co chwilę w kubełku z niebem, takim szafirowym przedwieczornym. jakby teraz nie można go było dotknąć, bo jest taki kruchy, delikatny i ulotny, jak mgła albo chmury, i topi się pod wpływem dotyku. i jakby chciał mieszkać i rosnąć gdzieś jak najwyżej, patrzeć słońcu prosto w oczy i starać się dotknąć nieba. tak jakby.dziewczynki bez zapałek są złodziejami zapalniczek podobno. i ja też tak. w poezji szukam pojedyńczych, najważniejszych wersów; w piosenkach mam swoje ulubione sekundy, w filmach poszczególne sceny, kadry, spojrzenia kamery. i tylko fotografie zaprzyjaźniają się ze mną całe, takie jak są. zabieram do siebie to zdjęcie, a co.

zaadam pytanie z serii zasadniczych:co to za kwiat?pozdrawiam

śliczne…